Ένα μεσημέρι, εννοείται. Κυριακής, με ήλιο και αέρα να σου παίρνει το κεφάλι, ανεβήκαμε στην Ακρόπολη: όπου να ’ναι θα γυρίσει εκεί την ταινία του ο Γούντι Άλεν, έπρεπε να βεβαιωθούμε
πως είναι ακόμα στη θέση της…
Την πρώτη Κυριακή του μήνα από Οκτώβριο μέχρι Μάρτιο, η Ακρόπολη δεν έχει εισιτήριο εισόδου και την επισκέπτονται οι κάτοικοι της Αθήνας με τα παιδάκια τους, οι Αλβανοί, Πολωνοί και Ρώσοι, επίσης μόνιμοι κάτοικοι, καθώς και αμέτρητα γκρουπ Γιαπωνέζων τουριστών που κάνουν οικονομία. «-Δις, βέρι ολντ; -Βέρι βέρι». Που ακούγεται σαν τροπική ασθένεια (μπέρι-μπέρι), αλλά είναι η αλήθεια: τα πρώτα ίχνη ανθρώπινου πολιτισμού είναι από τις αρχές της νεολιθικής περιόδου, βέρι βέρι. Μετά τον 11ο αιώνα π.Χ. έγινε τόπος λατρείας της θεάς Αθηνάς και στα μέσα του 5ου αιώνα χτίστηκε το έλα-να-δεις. Ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, κάπως αργότερα ο ναός της Αθηνάς Νίκης και το Ερεχθείο. Ικτίνος και Καλλικράτης ήταν οι αρχιτέκτονες του Παρθενώνα και ο Φειδίας ο «αποπάνω» με τον Περικλή ακόμα πιο πάνω. Όχι ότι θα γράψεις διαγώνισμα, απλώς τα παπαγαλίζεις στο σχολείο και τα ξεχνάς μετά, ενώ σκοτώνεσαι με σπουδές, δουλειές, γκομενιλίκια, αναδουλειές, με τη βαβούρα της ζωής δηλαδή. Και ακούς έναν Γιαπωνέζο ξεναγό δίπλα σου να τα διαλαλεί με φόρα και τεντώνεσαι, «μια στιγμή, ρε παιδιά, τα ξέρω όλα αυτά…» Εθνική μας κληρονομιά κι έτσι...
Στο κατέβασμα πήγαμε Σύνταγμα: Κυριακή μεσημέρι εκτός από τα τουριστικά, όλα σχεδόν τα άλλα είναι κλειστά, και μας είχανε πει για το καφέ του «Ηλέκτρα», ότι έχει ωραία σάντουιτς, και έχει όντως αριστουργήματα. Φτιάχνει επίσης ζεστή σοκολάτα σαν την Ισπανική, κρεμο-ειδή. Λέγεται «Terra» και βρίσκεται στην είσοδο του ξενοδοχείου με σόμπες από πάνω και τον πεζόδρομο (Ερμού) μπροστά σου. Αν έχεις παιδάκια τα αμολάς και τρέχουνε σαν παλαβά, ενώ πίνεις τη σοκολάτα σου μπαϊλντισμένος. Αν δεν έχεις παιδάκια δεν σε ενοχλούν τα δικά μου, μια και δεν τα ’χεις στο σβέρκο σου.
Μετά πήραμε ένα τσουρέκι από τον «Gulluoglu», το παραδοσιακό τούρκικο ζαχαροπλαστείο – σπεσιαλιτέ του είναι ο μπακλαβάς, αλλά το κρυφό χαρτί του είναι οι ταχινόπιτες τις οποίες κανένας στην Ελλάδα δεν φτιάχνει τόσο τίγκα στο ταχίνι ή τόσο υπέροχες. Προσπαθώ να θυμηθώ αν ήταν η Μελίνα Μερκούρη ή η Αλίκη Βουγιουκλάκη που είχε αδυναμία στα τσουρέκια του, ίσως και οι δύο…
Ένα βράδυ πήγαμε για ινδικό στο «Red Elephant»: άσχετο, πλην όμως χρήσιμο, γιατί είναι από τα καλύτερα ινδικά εστιατόρια, όχι στην Αθήνα αλλά και στο Λονδίνο (τα τρώει λάχανο τα λονδρέζικα!) με πολύ καλές τιμές, οικογενειακό και απλό. Ο μόνος τρόπος να βρεις τραπέζι είναι να πάς νωρίς, 7-8 π.χ., γιατί μετά τις 9.00 δεν υπάρχει ούτε κομοδίνο – το εστιατοριάκι, λοιπόν, μικρό και συμμαζεμένο, με τον σκεπτικό ελέφαντά του στο βάθος, έχει «πιάσει» λόγω σούπερ φαγητού και καλών κριτικών που γράφονται στο Ίντερνετ. Με 30 ευρώ τρώνε κάμποσο και πολύ ωραία δύο πεινασμένα άτομα. Τα καυτερά κάρι είναι ασύγκριτα, όπως και το κοτόπουλο ταντούρι, η ραΐτα και το ρύζι-σαφράν.
Με τούτα και με κείνα προσπαθώ να ξεπεράσω τραυματική μέρα στην εφορία, που δεν είναι πια «μου» γιατί η «μου» συγχωνεύθηκε με την Α΄ στην Αναξαγόρα κι έγινε «εφορία πάρα πολύ κόσμου που έχει πάρα πολλές εκκρεμότητες και νεύρα του επειδή περιμένει στις ουρές μέρες». Για την ακρίβεια, σε καμαρούλα μια σταλιά 2x3 υπήρχαν δύο ουρές-σαλίγκαροι των εξήντα-εβδομήντα ατόμων: η μία ουρά περίμενε να πάρει παράβολο στα δεξιά ταμεία, ενώ η άλλη περίμενε να πληρώσει το παράβολο στα αριστερά ταμεία. Που ήτανε τέσσερα συνολικά – αν υπήρχε αυτό το τσαχπίνικο μηχανάκι-παπάρας, που σου δίνει χαρτάκι αράδας στις τράπεζες, θα έγραφε «μέσος χρόνος αναμονής σαράντα ένα χρόνια». Όσο έκανε να συμπληρωθεί το καλλιτεχνικό όραμα του Περικλή για την Ακρόπολη της Αθήνας.
Οι υπάλληλοι διαμαρτυρόντουσαν με το δίκιο τους, «τι να κάνουμε, δεν βλέπετε που σκοτωνόμαστε;», κι έτρεχαν πάνω κάτω ιδρωμένοι ενώ οι αναμένοντες έβριζαν και φωνάζανε «μια χούντα σάς χρειάζεται!», όταν ξαφνικά… πιτσικάρισε ο μοναδικός εκτυπωτής του συγκροτήματος – πέταξε κάτι σπίθες και έμεινε κοκάλου. Ε, όχι. Αυτοί που φωνάζανε για τη χούντα καλούσαν ήδη τον Χουάν Περόν από το υπερπέραν κι έβλεπες τον Αντόνιο Μπαντέρας να τραγουδάει επαναστατικά τραγούδια στις φαβέλες (ό,τι να ’ναι). Ενώ ξεσπούσε διεθνής ανταρσία στους δύο σαλίγκαρους και τις ουρές τους, κατάφερα να πληρώσω και να φύγω, αλλά στο μεταξύ μού είχε κοπεί το τηλέφωνο (κινητό) και γενικά έπρεπε κάτι να γίνει ώστε να μη χαθεί ντιπ για ντιπ η πίστη σε αυτή τη χώρα. Και τις ουρές της.
Ε, με τούτα και με κείνα βρέθηκα στην Ακρόπολη. Σας τη συστήνω πάντως. Όταν αναρωτιέσαι «μα τι είπα ότι ήμουνα, δε θυμάμαι γαμώτο…» και η απάντηση που σού ’ρχεται είναι «ζώον», κοιτάς την Ακρόπολη και θυμάσαι με τη σχετική περηφάνια ότι είσαι Έλληνας. Βέρι-βέρι…
14°
