Ακούω τους ειδικούς συνήθως επειδή δεν έχω ιδέα από κρασιά – παραγγέλνω το πιο φθηνό (τσιπίτα) αν με αφήσεις ελεύθερη, όπως προ Κρίσης θα παράγγελνα το αμέσως-μετά-το-πιο-φθηνό επειδή έτσι μου είπε κάποιος ειδικός. Και βασικά, επειδή μπορεί να είναι αστέρι το κρασί αλλά να μην εκτιμήσω την αστεροσύνη του, μέχρι να μην το πιω καν. Βοηθάει να βγαίνω με άτομο που ξέρει από κρασιά λοιπόν, επειδή παραγγέλνει το άτομο και με βγάζει από το δίλημμα «τι να πιω η άσχετη εδώ που ήρθα, που έχει ωραία κρασιά και τα κοιτάζω βουβή σαν να είναι Άλιεν(ς);»
Το «εδώ» είναι το «Monk Holy Grapes for sin spirits - Wine bar restaurant», με μια καταπληκτική σαν-Νεο-υορκέζικη μπάρα, με 180 ετικέτες (κρασιών) από 16 χώρες που μάλιστα σερβίρονται με το σύστημα «Coravin»: βγαίνουν με σύριγγα από το μπουκάλι έτσι ώστε να μη χαλάει το κρασί επειδή εσύ θέλεις ένα ποτήρι μόνο. Δηλαδή σου βάζουν το ένα ποτήρι σου και το σούπερ-ακριβό-υπέροχο κρασί δεν γίνεται σούπερ ξύδι αλλά παραμένει άψογο μέχρι να ζητήσει άλλος πελάτης το ίδιο κρασί. Μετά μπαίνει κάτι μέσα στο μπουκάλι εκτός από οξυγόνο και σώζεται το κρασί σε άψογη κατάσταση, αλλά είναι επιστημονική διαδικασία και άμα μπείτε στο Ίντερνετ και την καταλάβετε, εγώ να γίνω κασέρι.
Τέλος πάντων, το «Monk» είναι εκεί που ήταν παλιά ο «Μπούφος», που τον είχανε φίλοι, δούλεψαν σκληρά για να τον φτιάξουν και στεναχωρήθηκα όταν έκλεισε, οπότε πήγα με βαριά καρδιά… αλλά είναι πολύ όμορφο μαγαζί και το έχουν σενιάρει ακόμα ομορφότερο. Τα σκαμπό είναι σαν φελλοί μπουκαλιών, τα τραπεζάκια όσο αραιά χρειάζεται, ο φωτισμός τέλειος (=φαίνεσαι θεά), με χαμηλά φώτα στο σωστό ύψος ώστε κανένας να μην δείχνει μυταράς από σκιές που πέφτουν αδιακρίτως εδώ κι εκεί. Έχουν dj(ς) που βάζουν κάθε βράδυ διαφορετική μουσική στο ύφος «soul, acid jazz, free style, groovy» – γενικά δεν τα ξεχωρίζω τα είδη αυτά όταν τα ακούω σε μπαρ, το τελευταίο μου θυμίζει τον Ali G όταν τον πρωτο-λανσάρισε ο Sasha Baron Cohen κι έλεγε συνέχεια «groovy» μέχρι που τσίμπησε την έκφραση ο Mike Myers… πού ήμασταν; Η μουσική στο «ΜΟΝΚ» είναι όσο χαμηλή χρειάζεται, η ατμόσφαιρα ζεστή, το σέρβις άψογο, τα γκαρσόνια κούκλοι εκτός πλάκας. Ο somelier Βασίλης Παπαδόπουλος έχει λανσάρει τα wine cocktails με πολλή επιτυχία και τα κρασιά του μαγαζιού είναι διαλεγμένα ένα-ένα. Μου παράγγειλε (αυτός που ξέρει από βέσπα) ένα αριστουργηματικό κρασί, αρωματικό και βελούδινο, ήδη την έχω ψωνίσει η γευσιγνώστρια, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από ένα ωραίο κρασί. Όσο πιο ωραίο είναι, τόσο τσιμπάει η τιμή (στα 10 ευρώ το μεγάλο ποτήρι, είναι το υπέροχο Γκεβουστραμάινερ που θέλω μισή ώρα για να βρω τη σωστή ορθογραφία του γι’ αυτό το αφήνω έτσι, να μην το καταλάβουν οι Γερμανοί και το απαγορεύσουν). Ο σεφ Γιάννης Χανδρινός έχει στήσει 30 πιάτα μεσογειακής κουζίνας – δοκιμάσαμε νόστιμες μπρουσκέτες με τυριά κι ένα παξιμαδάκι από χαρούπι με κάτι γλυκό επάνω, πολύ διαφορετικό.
Άλλο βράδυ πήγα στη «Βιοτεχνία υαλικών», το έργο-πρώτη-διασκευή του διάσημου βιβλίου του Μένη Κουμανταρέα, στο Θέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Η διασκευή είναι του Γιάννη Μπουραζάνα, που παίζει κιόλας, η απλή έξυπνη σκηνοθεσία του Άγγελου Χατζά, που επίσης παίζει, μαζί με την Τζίνη Παπαδοπούλου και τον Γιάννη Στόλη. Τα κοστούμια είναι του Αλέξανδρου Κομπόγιωργα, σκηνικά Γιάννη Γκαρδιακού, και η όλη παράσταση σε πάει σε μια Αθήνα που εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι, όχι επειδή (και καλά) είμαι τσικό αλλά επειδή μεγάλωσα στην επαρχία: η δεκαετία του ’70 ήταν διαφορετική στην Αθήνα, το Γκάζι, που λειτουργούσε τότε και φλόμωνε στην κάπνα τους Αθηναίους, ακουγόταν εξωπραγματικό στους μη-Αθηναίους. Θυμήθηκα τους ήρωες του Κουμανταρέα, την Μπέμπα και τον Βλάσση με τους λούζερς φίλους τους, η παράσταση είναι πολύ καλή, το 1975 μοιάζει να είναι δίπλα μας και όχι πίσω μας. Όλοι έχουνε κάνει τόσο καλή δουλειά δηλαδή, που χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Καλά, δεν χάνεις και τίποτε, το ’75 με το Γκάζι να ξεφυσάει απέναντι από τη Βιοτεχνία Υαλικών της Μπέμπας δεν σε γεμίζει νοσταλγία, και καλά κάνει. Είναι χίλιες φορές καλύτερο τώρα (το Γκάζι λέμε) με κόσμο, μουσικές από παντού κι αυτόν το ρυθμό της πόλης που δεν κοιμάται, αλλά κυρίως που δεν παραιτείται ποτέ…
10°
