Ένα βράδυ χαζεύοντας ινδικά βιντεοκλίπ (σε ινδικό εστιατόριο-ανακάλυψη). Και παγωτό, και καφές. Όχι όλα μαζί…
Είναι μεγάλη τύχη όταν συζητάει ο κόσμος για οικονομικο-πολιτικά θέματα, εσύ να κάθεσαι απέναντι από τηλεόραση σούπερ-ντούπερ, που παίζει ασταμάτητα ινδικά βιντεοκλίπ. Ακούς με το ένα αυτί για φρικτά πράγματα που συμβαίνουν εδώ, στη χώρα, σε σένα την ίδια, ενώ παράλληλα βλέπεις κάτι ΚΟΥΚΛΑΡΕΣ και ΓΚΟΜΕΝΑΡΟΥΣ να χορεύουν του σκοτωμού, να χοροπηδάνε στον αέρα, να πέφτουν πάνω σε άλλους γκομέναρους και γκομενάρες, να αερίζουν τα σάρι τους πάνω από μπουστάκια, κλαρωτές φούστες, δικέφαλους, μηριαίους, κωλιαίους ατελείωτους, ολόκληρα μπαλέτα καρα-γκόμενων και των δύο φύλων να στροβιλίζονται μαγευτικά υπό τους ήχους μαγευτικής ινδικής μουσικής… Τα χρώματα είναι απίθανα, τα μπαλέτα, τύφλα να έχει ο Βαγγέλης Σειληνός, ο Τζιν Κέλι, ο Φώτης Μεταξόπουλος και η Νάντια Φοντάνα μαζί. Τα ρούχα είναι ο παροξυσμός του στάιλινγκ, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – λες και οι στιλίστες τρελάθηκαν από χαρά ενώ έτρωγαν μαγικά μανιτάρια και κάπνιζαν τους κωλιαίους τους μέσα σε εργοστάσιο γυαλιστερών υφασμάτων με απεριόριστη ποσότητα πούλιας-χάντρας-παγέτας. Η σκηνοθεσία είναι sleek, αστραφτερή, σε μια πραγματικότητα τόσο glamorous που αποκλείεται να είναι πραγματική αλλά ωστόσο σε πείθει. Ψήνεσαι δηλαδή ότι σε μια παραλία ή πόλη ή εξοχή ή βίλα της Ινδίας όλα αστράφτουν και όλοι/ες είναι λαμπεροί/ές σαν ολοκαίνουργιες θρι-ντι κούκλες σε βιτρίνα παιχνιδάδικου. Κι επειδή είναι τόσο χαζευτικά τα ινδικά βιντεοκλίπ, τόσο ονειρικά και παραμυθένια… δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Θα μου πεις, για ποιο λόγο; Να πεις κι εσύ τη στραβή σου όσον αφορά το πώς θα τα βγάλουν πέρα οι τράπεζες; Να κρυφακούσεις συζήτηση διπλανού τραπεζιού για την κλιμακτήριο και τον «Πόλεμο των άστρων»; (Ναι, μαζί τα δύο θέματα! Τέλειο; Ούτε εγώ δεν θα τα έβαζα αντάμα σε διάλογο!)
Πέρασα ένα αξέχαστο βράδυ. Το φαγητό ήταν μια άλλη αποκάλυψη – ορίτζιναλ ινδικό, καυτερό, υπερ-νόστιμο και σε καλές τιμές (€15-17 το άτομο). Ένα κοτόπουλο με καυτερή σάλτσα με καρύδια, ρύζι με κύμινο, και λαχανικά (επίσης) καυτερά σε κόκκινη σάλτσα ήτανε τα χιτ. Οι μερίδες είναι χορταστικές και αφράτες. Το ίδιο το εστιατόριο, το μικρό και απλό «Maharaja Kitchen», είναι διάσημο στέκι στον Πειραιά (σε όροφο πολυκατοικίας της Νοταρά) δουλεύει πολύ με delivery αλλά και με στάνταρ πελατεία: η ποιότητα των πιάτων είναι τέλεια. Ένα «Μάνγκο λάσι» που φέρνουν στην αρχή (ποτό με γιαούρτι σαν γλυκό μανγκο-μένο αριάνι) θα ήταν καλύτερο χωρίς το σιρόπι, αλλά αυτή είναι η μόνη παρατήρηση που έχω όσον αφορά το φαγητό.
Κατά τα λοιπά, έσπασα την κάθε-τόσο-σπασμένη απόφαση να μην παίρνω τίποτε στο χέρι/στο δρόμο και πήρα μια ωραία ζεστή σοκολάτα κι ένα κρουασάν από το «Jo Café» περνώντας απέξω, η πελατεία ήταν νεαροί Κολωνακιώτες με σκούρα εστέτ ρούχα και φιλοσοφικές αναζητήσεις (κρυφάκουγα…), το σέρβις φιλικό, η ατμόσφαιρα… ζεστή, παρά την παγωνιά της ημέρας. Είναι ένα σωρό στη σειρά εκεί στη Σκουφά, αλλά το συγκεκριμένο εκτός από φρέσκα κρουασάν έχει την έξτρα, λίγο-από-κόμιξ, χαριτωμενιά του.
Κι επειδή τα παιδιά μου λυσσάνε για παγωτό ακόμα και μέσα στο καραχείμωνο, τους πήρα ιταλικά υπέροχα παγωτά από το «Mucca Gelateria café» – έχουν 42 διαφορετικές και πολύ ιδιαίτερες γεύσεις παγωτών που τις φιλοτεχνεί Ιταλός σεφ από φρέσκο γάλα Όλυμπος, με αγνά υλικά και παραδοσιακό τρόπο ναπολιτάνικης τζελατερίας. Η μαύρη σοκολάτα δεν παίζεται, όπως και η στρατσιατέλα και η νουτέλα.
Όσο για την κινηματογραφική βιομηχανία της Ινδίας βρίσκεται σε άνθηση χρόνια τώρα, από το 1913 που γυρίστηκε η πρώτη ινδική ταινία. Η λέξη «Bollywood» έχει κολλήσει πια αλλά δεν αρέσει καθόλου στο μέσο Ινδό, πόσο μάλλον στον Ινδό που έχει σχέση με την κινηματογραφική βιομηχανία. Η οποία έχει την έδρα της στο Μουμπάι και παράγει πάνω από 1.050 ταινίες το χρόνο – τεράστιο νούμερο, αν σκεφτείτε πως το Χόλιγουντ βγάζει βαριά καμιά 500αριά μόνο. Οι ινδικές ταινίες κόβουν γύρω στα τρεισήμισι δισεκατομμύρια εισιτήρια. Τα τραγούδια (των ταινιών ή ανεξάρτητα) που γίνονται επιτυχίες έχουν αυτά τα συγκλονιστικά βιντεοκλίπ με τα χρώματα, τις/τους καλλονές/ούς, τα αρώματα σχεδόν της Ινδίας… ή μπορεί να μου φάνηκε ότι είχαν αρώματα επειδή βρισκόμουν μέσα σε ινδικό εστιατόριο… Αλλά πολλά μαζεμένα βιντεοκλίπ ινδικών τραγουδιών σε επίπεδο οβερντόουζ σε κάνουν να πιστεύεις ότι η ζωή είναι κούκλα, θεά, αγάπη μου, και ότι για όλα υπάρχουν λύσεις αν αρχίσεις να τραγουδάς και να χορεύεις για ψύλλου πήδημα… (όχι, δεν εννοώ ότι σε κλείνουνε κάπου να ησυχάσουνε από σένα, κάθε άλλο…)
10°
