Ε δεν ήρθε ο Μωάμεθ στο βουνό και πήγε το βουνό… στο Μιλάνο. Όπου Μωάμεθ, η Florence Welch. Η Φλωρεντία και η Μηχανή, όπως εμφανίστηκε φιλτραρισμένο από google translate το όνομα της μπάντας στην οθόνη του υπολογιστή, όταν επικυρώθηκε η αγορά των εισιτηρίων για τη συναυλία της.
Και μια και δυο, εγώ από Θεσσαλονίκη, η Σ. και η Η. από Αθήνα, ναυλώσαμε τις φτηνές αεροπορικές και φτάσαμε στην πρωτεύουσα της μόδας και του παναρισμένου κοτόπουλου. Είναι γνωστό ότι τα μεγάλα ονόματα του μουσικού στερεώματος βγάζουν φλύκταινες όταν μαθαίνουν τι εισιτήριο θέτουν οι ελληνικές εταιρείες παραγωγής στο φιλοθεάμον κοινό, γι’ αυτό και σπανίζουν στη χώρα μας οι εμφανίσεις καλλιτεχνών της προκοπής. Εξαιρούνται κάτι Sivert Hoyem, κάτι Placebo, κάτι Parov Stelar, κάτι Prodigy, που έρχονται κάθε τρίτο Σάββατο (στη θέση τους θα είχα νοικιάσει τριαράκι στην Άνω Πόλη).
Η Φλώρα είχε έρθει τον Ιούνιο του 2009 στο Synch Festival, στας Αθήνας, μόνο που τότε ούτε Chanel φορούσε ούτε της μόδας ήτανε. Απλώς «τα σπάσανε τα Αγγλάκια» και έξω απ’ την πόρτα. Τώρα που μεγαλοπιάστηκε, δεν μας αγαπάει πια και δεν μας κάνει την τιμή. Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα, αν ερχόταν στην Ελλάδα ξανά, να πληρώναμε για το εισιτήριο όσα πληρώσαμε για να πάμε αεροπορικώς στο Μιλάνο συν όσα δώσαμε στο hostel.
Με λίγο «ουγκ» και λίγο «prego» -δεν τα μιλάνε και φαρσί τα εγγλέζικα οι Μιλανέζοι- προσανατολιστήκαμε και βρήκαμε το δρόμο μας από το κέντρο, όπου μέναμε, στο Mediolanum Forum, που είναι λίγο εκτός πόλης. Ναι, φερθήκαμε σαν τυπικοί Ελληνάρες: σπρώξαμε, υπερβάλαμε, μπαστακωθήκαμε σε παράνομο μέρος, προσπαθήσαμε να πάμε κάπου που τα εισιτήριά μας δεν επέτρεπαν, σκεφτήκαμε αυτόματα χίλιες δυο κομπίνες για να προσπεράσουμε έναν εύκολο φύλακα, μέχρι που στο μέρος που σταθήκαμε (το καλύτερο) πέσαμε πάνω σε μπλόκο σεκιουριτάδων. Όσοι ήταν εκεί πριν, πήρανε πόδι υπάκουα και χωρίς πολλά πολλά, όταν ήρθε η σειρά μας όμως, δεν τους κάναμε τη χάρη. Η Σ. μούτρωσε, σταύρωσε τα χέρια και αποφάσισε ότι από εκεί θα την έπαιρναν μόνο σηκωτή, η Η. εξάσκησε τα χριστιανικά «ιταλικά» της κι εγώ πιάνω αυτόν που φάνηκε να είναι ο επικεφαλής της κουστωδίας και του εξηγώ ότι έχουμε έρθει από του διαόλου τη μάνα. Η λέξη «Thessaloniki» λειτούργησε καταλυτικά. Ο τύπος έχει κουμπάρο εδώ, κωλοχάρηκε, μετά ξαναδίστασε, μετά θα θυμήθηκε κάνα φαγάκι πολίτικο που θα είχε περιδρομιάσει και ηρέμησε. Για να ανοίξουν τη συναυλία, είχαν έρθει κάτι τυχάρπαστα όντα, ενδεχομένως φιλαράκια της Φλώρας από την Αγγλετέρα. Η χαρά του χίπστερ, η βαρεμάρα των υπολοίπων ημών. Ούτε στο google δεν μπορώ να τους ανιχνεύσω.
Ω ρε μάνα μου, και βγαίνει στη σκηνή η αλλοπαρμένη! Και δώσ’ του χοροπηδητό και δώσ’ του γυροβολιές γύρω από τον άξονά της σαν δερβίσης. Και να διαπερνάει τη ραχοκοκαλιά μας το μέταλλο στη φωνή της και να κοντεύει να κλείσει η φωνή μας από τους αλαλαγμούς από τα πρώτα τραγούδια ακόμα.
Οι Μιλανέζοι, επιεικώς το αθλιότερο κοινό που έχω δει σε συναυλία, θαρρείς και βλέπανε ρεσιτάλ στο Μέγαρο. Όχι ότι πτοήθηκαν η Florence και η Machine της, αλλά όσο να ’ναι, χειροκρότησε, βρε άνθρωπα, όταν σου το λέει, κάνε επιτόπια πηδηματάκια, όταν σου το ζητάει, σήκωσε το ξερό σου, όταν βλέπεις ότι αυτό σου δείχνει.
Για το ανκόρ δεν έχω λόγια... Ήταν λες και δεν ήθελαν να ξαναβγεί στη σκηνή. Ότι τι, βρε ζούδια; Θα σας παρακαλέσει κιόλας; Ευτυχώς, είχαμε τη Σ. που, ούρλιαζε και σφύριζε αρκετά για να αναπληρώσει το κενό των σχεδόν 10.000 ιταλοφλώρων, και μας τραγούδησε κι άλλο.
Εν περιλήψει, ήταν μια εξ ολοκλήρου παγανιστική εμπειρία. Δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις το μέγεθος του ενεργειακού κύματος που εκπέμπει η γκόμενα. Δεν είναι ούτε καν αρκετοί οι σύγχρονοί της που μπορούν να σηκώσουν τις τριχούλες στο σβέρκο σου, κρατώντας μία νότα λίγο παραπάνω. Να φανταστείς, δεν μας ένοιαζε καν που δεν είχε «βρόμικο» έξω από το στάδιο!
18°
