Κάτι οι απεργίες, κάτι οι συγκεντρώσεις, η πόλη είναι πια ένα πήγαινε-έλα τύπου άσ’τα-να-πάνε. Θα έγραφα «αδιάκοπο» (πήγαινε-έλα) αλλά δεν είναι, ακόμα και το μπάχαλο όλο διακόπτεται από κάτι… σε τίποτα δεν μπορείς να βασιστείς πια, ούτε καν στο χάος…
Παλιά γράφαμε κάτω από τα κείμενα «το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό» επειδή όντως κανένας (μπαγλαμάς) δεν μας πλήρωνε για να του διαφημίζουμε το κάτι-τις του, τώρα δεν χρειάζεται να το γράφουμε καν – ποιος να πληρώσει ποιον; Γράφεις αυτά που βλέπεις γύρω σου κι αυτά που βλέπουν οι κολλητοί σου, όλοι ανταλλάσσουμε πληροφορίες με δάκρυα στα μάτια, κι αφού χιλιο-κλαφτούμε, μετά φλομώνουμε και κάνουμε πλάκα με το χάλι μας – γιατί και το κλαψοτέτοιο δεν είναι για χόρταση. Περνάμε όλοι, ο καθένας με το στιλάκι του, τις φάσεις της μανιοκατάθλιψης: από το «μ’ έχει πάρει από κάτω, μήπως να φουντάρω από τον 5ο να ξεμπερδεύω», μέχρι το «δεν θα σκύψω κεφάλι, θα σας δείξω εγώ ποιος είμαι (ορέ ή και ολέ)!» – κι είμαστε πάλι σε πήγαινε-έλα ανάμεσα στο πάνω και στο θεο-κάτω.
Το περίεργο είναι πως παρά την κρίση έχουμε φίλους και γνωστούς που ασχολούνται με κάτι το οποίο «τους σώζει τη ζωή» και είναι συνήθως πολύ εκνευριστικό: κάνουν κάποιο θολό ανατολίτικο σπορ, νηστεύουν, γίνονται μοναχοί, κόβουν τον ύπνο, τρώνε μόνο πλιγούρι, προσεύχονται στις νεράιδες, κάνουν τάντρικ-σεξ, στέκονται στο ένα πόδι και τέτοια. Τους βλέπουμε κι αυτούς αλλά αισθανόμαστε όλο και πιο μακριά τους, από «φίλοι» γίνονται τσάκα-τσάκα «γνωστοί». Δεν συμμετέχουμε, σόρι. Μέχρι το group therapy φτάνει η χάρη μας, από κει κι ύστερα χάνουμε την μπάλα τελείως.
Ενώ βλέπω πρώην-φίλους, νυν-γνωστούς να κάνουν βλακείες και ενώ βαριέμαι φριχτά να ακούω πώς σώζονται με τις βλακείες… πάω κι έρχομαι στην Αθήνα: αυτή είναι η δουλειά της στήλης, να χαζεύει γύρω της συνέχεια. Πηγαίνω σε meeting, σε ραντεβού και presentation(s) καθώς στήνουμε ολόκληρο reality τελευταία, με ελληνικές θάλασσες, με νησιά, με τρελά κέφια και μεγάλα βραβεία, με διαγωνιζόμενους και αποστολές πολύ ουάου: τηλεπαιχνίδι και διαγωνισμό μαζί που ώρες-ώρες είμαστε σίγουροι ότι θα το πουλήσουμε «έξω», να διαφημίσουμε τα ελληνικά νησιά στις χώρες που οι κάτοικοι πάνε με τα αδιάβροχα τοίχο-τοίχο. Κάνουμε μεγαλεπήβολα σχέδια για να ξελασπώσουμε με τα χεράκια μας την Ελλάδα. Μήπως να το δείξουμε στον ΕΟΤ; Μήπως και ιδρώσει ο ΕΟΤ ή μήπως σκασίλα του; Υπάρχει ο ΕΟΤ ή είναι φήμη; Αναρωτιόμαστε μέρες τώρα, κοιτάζοντας βιντεάκια με τις ωραιότερες παραλίες του κόσμου που –άκου τώρα– είναι νταν μέσα στο Αιγαίο…
Meeting σε καφέ, όπως παλιά, με το φθηνότερο-φθηνό (απλό τσάι € 2,70) και χωρίς να σκίζεται κανένας να κεράσει (κανέναν). Στο ευάερο και ευήλιο «Panormou café» το σέρβις είναι ευγενέστατο και ο 7ος καφές είναι τζάμπα – δεν εννοούν να πιεις καφέδες όπως εφτά-τραγούδια-θα-σου-πω-για-να-διαλέξεις-το-σκοπό, απλώς στους εφτά ο τελευταίος είναι κερασμένος. Είναι ήσυχο, μπορείς να συζητάς με τις ώρες για «φορμά» εκπομπών και σεναριακές διατάξεις, λες και δεν διαλύεται γύρω σου το Σύμπαν καθόλου μάλιστα. Κυρίες στα διπλανά τραπεζάκια λένε για τους άντρες τους, που είναι κατεστραμμένοι ψυχολογικά. Δεν θέλεις να ακούς, σχεδιάζεις τηλεπαιχνίδι τώρα, συγκεντρώνεσαι – εδώ καράβια πνίγονται, βαρκούλες αρμενίζουν.
Σε άλλη άκρη της πόλης το μοντέρνο, σκούρο, μουσικόφιλο και μουσικο-μελετημένο «Exploze music café» σερβίρει όλα τα κομπλικέ (φρουλάτο, κρύα σοκολάτα κ.λπ.) με 2 ευρώ, αλλά για έξω. Με κάτι παραπάνω τα πίνεις εκεί ακούγοντας σούπερ μουσικές και συζητώντας (τι άλλο;) πόσες εκπομπές χωράνε σε μια τηλεοπτική σεζόν, έστω, στο Μπι-μπι-σι.
Μετά… περνάω από Καλλιθέα τελευταία, όταν έχει μετρό/ηλεκτρικό, και παίρνω μπουγάτσα από το «Sante» – πιο παραδοσιακή δεν γίνεται. Το φύλλο, λέει, ανοίγεται στο χέρι και δεν είναι κατεψυγμένο, σύμφωνα με τη θεσσαλονικιώτικη ή/και σερραϊκή παράδοση. Όπως κι αν φτιάχνεται, είναι πολύ νόστιμη, αφράτη και μυρωδάτη μπουγάτσα παιδικών χρόνων. Μπορείς να τη φας επιτόπου, αλλά ο φωτισμός είναι κρύος, παραδοσιακά φώτα φαστ-φουντάδικου (μάσα γρήγορα και ουστ, πατριώτη), οπότε προτιμάς να την πάρεις σπίτι σου. Την μπουγάτσα, λέμε. Μην πάει το μυαλό σας σε γκόμενα, τελειώσανε αυτά που ξέρατε.
Και περπατάμε χιλιόμετρα, εννοείται. Δεν φαντάζεται κανείς πόσους λόφους με ανηφοριές σαν το Γκραν Κάνιον έχει η Αθήνα, αν δεν κάνει βάδην ή ποδήλατο. Και τα δύο μας κρατάνε σε φόρμα, αν υποθέσουμε ότι θα χρειαστεί κάποια μέρα να πάρουμε στο σπίτι μας κάτι παραπάνω από μία μπουγάτσα… (Μην ακούσω ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και τέτοια, εδώ σχεδιάζουμε ΤΟ σούπερ τηλεπαιχνίδι-με-νησιά-greek-lover! Θα το έκαναν αυτό κάποιοι μη υπερ-αισιόδοξοι; Πόσο απέχει η υπερ-αισιοδοξία από την αυταπάτη ή/και τη ζούρλα, είναι άλλη υπόθεση. Που δεν μας αφορά άμεσα…)
10°
