H δημοσιογραφική μεσιτεία καταργείται: η νέα παράσταση των διεθνών πλέoν Blitz χαρτογραφείται από τo κοινό, πριν κάνει πρεμιέρα το «Late Night» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, και η δημοφιλής εναλλακτική ομάδα μάς συστήνει το νέο έργο της.
Η ανατροπή οφείλει να είναι κεντρικό στοιχείο της τέχνης. Κάπως έτσι, η γνωστή δοκιμασμένη οδός που θέλει το δημοσιογράφο να παρουσιάζει την παράσταση και στη συνέχεια το κοινό να την παρακολουθεί (ενδεχομένως ψάχνοντας μάταια να εντοπίσει όσα γλαφυρά περιέγραψε), ήρθε η ώρα να ανατραπεί!
Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανοίγει τις τελικές πρόβες και τα παρασκήνια των παραστάσεών της σε όσους ανήκουν στους Φίλους της Στέγης, δίνοντάς τους την ευκαιρία να δουν πρώτοι και ανεπηρέαστοι τις νέες μεγάλες παραγωγές. Κάπως έτσι το περασμένο σαββατοκύριακο εκατοντάδες «φίλοι» είδαν τις πρόβες από τη νέα παράσταση «Late Night» που έκανε πρεμιέρα στις 31/10. Ζητήσαμε να μας περιγράψουν τι είδαν και ένιωσαν. Η ανόθευτη και αδιαμεσολάβητη διαδικασία της θέασης αποκαλύπτεται κάπως έτσι...
Παρακολουθήσαμε την πρόβα χωρίς να έχουμε κάποια ιδέα για την υπόθεση/δομή του έργου. Μετά την αρχική αμηχανία μας για τη στατικότητα των ηθοποιών και τη μακρόσυρτη σιωπή, η πλοκή άρχισε να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, που ανέβαινε όσο τα γεγονότα και η εξέλιξη έμοιαζαν όλο και πιο πολύ με την παρούσα ζοφερή κατάσταση που βιώνουμε. Το έργο μάς ανάγκασε να σκεφτούμε τη φθορά/αλλοτρίωση που έχουν υποστεί όλες οι βασικές/ανθρώπινες εκδηλώσεις/συνήθειές μας και να καταλάβουμε πόσο οξύμωρο είναι να κάνουμε την παγκόσμια μακροοικονομία “ρομαντική”. Μας έδωσε πολλή τροφή για σκέψη. Οι ηθοποιοί ανάλωσαν όλη τους την ψυχική και σωματική αντοχή για να το καταφέρουν.
Αλέκα Τσιμπιδάρου
Άνθρωποι καθημερινοί, εποχές ανάκατες, ερείπια, λόγια μισά, φράσεις μετέωρες. Η εικόνα μιας θρυμματισμένης ζωής στο στόχαστρο των καιρών και του χρόνου. Ο χορός των ζευγαριών γίνεται ολοένα και πιο εφιαλτικός, ο σωματικός κόπος προκαλεί τις αντοχές τους και η ψυχική εξουθένωση παραδόξως φωτίζει τα πρόσωπα κάθε φορά που πλησιάζουν στο μικρόφωνο. Μια παράσταση βασισμένη στην καθημερινότητα όλων των αφανών του δυτικού κόσμου, απορημένη, πικρή, μελαγχολική, αποφασισμένη να “κρατήσει” τουλάχιστον το ρυθμό. Δεν είναι πως δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, είναι πως αυτή τη φορά το νιώσαμε αμέσως “δικό” μας. Και αυτό, νομίζω, είναι η επιτυχία της ομάδας Blitz.
Οι ίδιοι οι Βlitz ξεκίνησαν με την ιδέα ενός πάρτι σε ντίσκο, όμως καθώς δούλευαν το έργο με το γνώριμο τρόπο τους, που υπηρετεί το devised θέατρο, οδηγήθηκαν τελικά σε μια γιορτή, αργά τη νύχτα, όπου το βαλς γίνεται το όχημα έκφρασης και ξεσπάσματος. Το βαλς είναι ο χορός που ταιριάζει με αυτό που ζούμε: Το χειμώνα των ζωών μας. Να πώς εισάγουν οι ίδιο το κοινό στο «Late Night»...
«Αποφασίσαμε ότι το έργο θα λεγόταν “Late Night”. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο μεγάλη από τις ερμηνείες της. Εκείνες τις μέρες είχαμε τη βεβαιότητα ότι όλα αυτά δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ήμασταν ανίκητοι. Είχαμε δίκιο. Είχαμε πάντα την αίσθηση ενός κόσμου σκόρπιου. Θέλαμε, μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων του έργου, να περιγράφεται το ταξίδι τους κατά μήκος της Ευρώπης, με τον πολιτικό χάρτη διαλυμένο, τις ιδεολογίες σε πλήρες αδιέξοδο και τα υποκείμενα σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ των επιθυμιών τους και της ιστορικής αναγκαιότητας, μεταξύ της ανάγκης τους να αγαπηθούν και της σύγχρονης σύγχυσης, μεταξύ της επιμονής της μνήμης και της ανάγκης να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Σκεφτόμασταν ότι τα όνειρά μας μπορεί να είναι υπερβολικά, μπορεί να είναι γελοία, μπορεί να είναι ανέφικτα, όμως αυτά είναι. Αργά τη νύχτα ζούσαμε χιλιάδες ζωές ταυτόχρονα, αλλά αισθανόμασταν ακινητοποιημένοι.
Είδαμε πως η ιστορική μνήμη σχηματίζεται από τις αναμνήσεις και τη σύγχυση των προσώπων. Αποφασίσαμε αυτά τα πρόσωπα να είμαστε εμείς. Αρχίσαμε να μιλάμε για βομβαρδισμένους σταθμούς, για τάγματα εφόδου μέσα στη νύχτα, για εγκαταλελειμμένα αεροδρόμια, για ραντεβού σε πάρκα του Βερολίνου ή της Αμβέρσας, για ανθρώπους που χάθηκαν μέσα στο θόρυβο αυτού του κόσμου. Ποτέ δεν κατανοήσαμε αυτά που αγαπούσαμε. Έτσι μείναμε μόνοι. Είδαμε τις θάλασσες να ανεβαίνουν πάνω από τα κτίρια και τον πόλεμο να καταστρέφει ολόκληρες πόλεις. Ξέρουμε ότι όλα αυτά θα συμβούν. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Συνθέσαμε μια αφήγηση που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, με τους ήρωες στο όριο μεταξύ παραίτησης και αντίστασης, με τις προσωπικές αναμνήσεις των προσώπων να συγκρούονται με το χάος της Ιστορίας. Καταλάβαμε ότι η σύγχρονη ζωή μοιάζει όλο και περισσότερο με μια σύγχυση που δεν θα προλάβουμε ποτέ να κατανοήσουμε. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει ιστορία. Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος. Σκηνοθετήσαμε μια νύχτα πάνω από την Ευρώπη, με τον πόλεμο να έχει αρχίσει και να συνεχίζεται, τις μητροπόλεις να είναι κατεστραμμένες, τα δίκτυα να έχουν καταρρεύσει. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Συναντιόμασταν και δεν υποσχόταν τίποτα ο ένας στον άλλον. Συναντιόμασταν με σκοπό να φτιάξουμε μια αποσπασματική αφήγηση μέσα σε μια αίθουσα χορού. Μιλούσαμε για ανθρώπους που εγκατέλειψαν τις ιδέες τους, που δεν πραγματοποίησαν τίποτα, που δεν έχτισαν τίποτα, δεν ολοκλήρωσαν τίποτα, κι έτσι ο κόσμος τους γέμισε με απάθεια. Πιστέψαμε ότι όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν με τη μουσική στο κεφάλι τους. Ότι όταν είναι όλα μακριά (άνθρωποι, τοπία, αναμνήσεις) υπάρχει ακόμη η μουσική μέσα μας. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε».
Φίλοι με προνόμια
Οι Φίλοι της Στέγης έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν πρόβες, να επισκέπτονται τα παρασκήνια, να συζητήσουν με τους καλλιτέχνες. Συμμετέχουν επίσης σε κληρώσεις για ένα ταξίδι στο εξωτερικό προκειμένου να παρακολουθήσουν μια σημαντική παράσταση – πέρυσι ήταν στο Βερολίνο για τη Σαουμπίνε, ενώ φέτος σε λίγες μέρες ξεκινά η υποβολή συμμετοχών για την κλήρωση που θα στείλει ένα φίλο στη Λυών για την παράσταση «Κρίμα που είναι πόρνη» των Cheek by Law. Mε την εγγραφή στο ταμείο της Στέγης ο κάθε φίλος με € 50 αγοράζει 4 ανοιχτά εισιτήρια ισχύος ενός έτους για όποια παραγωγή της Στέγης θέλει, αποκτά κάρτα μέλους, εκπτώσεις στις αγορές εισιτηρίων ως 28% μεταξύ άλλων
25°
