Τα GREATEST HITS, τα στιχουργήματα του Γιώργου Παυριανού που δημοσιεύονται σε αυτή τη σελίδα, κυκλοφόρησαν μαζί με άλλα σε ένα μικρό, χειροποίητο, συλλεκτικό βιβλιαράκι με τίτλο «ΠΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ» και παρουσιάστηκαν πριν λίγες μέρες στο «Λουκούμι». Ο ίδιος ο στιχουργός περιγράφει τη βραδιά:
Είναι άνοιξη του 2008 και μαζί με τη Μανίνα Ζουμπουλάκη πηγαίνουμε στο πάρτι του Γρηγόρη Ψαριανού. Eκεί είναι ο Φώτης Γεωργελές. «Να σου γράφω ένα τραγούδι τη βδομάδα για την ATHENS VOICE;» «Να μου γράφεις».
Έτσι ξεκίνησαν όλα και μη νομίζετε ότι είναι εύκολη υπόθεση. Έπρεπε να βρω το θέμα, να φτιάξω το τραγούδι, να το στείλω, να με πάρει ο Γιάννης Νένες: «Παύρη, στον τρίτο στίχο που γράφεις “πούτσα” μήπως να το κάνουμε “βούρτσα” γιατί μας διαβάζουν και παιδιά;». «Να το κάνουμε, Γιάννη μου».
Μετά το έβλεπε η αρχισυνταξία: «Γιώργο μου, το είδα αλλά δεν θα το βάλω. Εσύ μπορείς να γράψεις αριστουργήματα, τι να τις κάνω αυτές τις σαχλαμάρες;».
Άντε να ξαναγράψεις καινούργιο και να προλάβεις να το στείλεις μέχρι τις 2 το μεσημέρι της Τρίτης! Για μένα που έψαχνα μια ομοιοκαταληξία ολόκληρη βδομάδα, ήταν η τέλεια άσκηση.
Μετά άρχισε να μου βάζει ιδέες ο Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Γιατί, ρε μαλάκα, δεν τα βγάζεις όλα αυτά σ’ ένα βιβλίο;» μου έλεγε κάθε φορά που του διάβαζα κάποιο απ’ τα τραγούδια της ATHENS VOICE.
Και ύστερα, ο Νίκος Σούλης μαζί με τον Γιώργο Λεμπέση άνοιξαν το «Λουκούμι», έναν υπέροχο χώρο στην πλατεία Αβησσυνίας. «Θα το παρουσιάσουμε εδώ, Μεγάλη Τρίτη. Ανήμερα της Κασσιανής θα γίνει της Παυριανής!» μου είπε.
Μάζεψα τα τραγούδια της ATHENS VOICE, στίχους από τραγούδια που είχα κάνει στο παρελθόν, έγραψα και μερικά καινούργια, και επειδή δεν είχα υπολογιστή, άρχισα να τα δακτυλογραφώ στην αγαπημένη μου γραφομηχανή Olivetti ETP 1000. Σαν να ήταν όμως συνεννοημένες όλες οι καλιαρντές δυνάμεις, άρχισαν να με χτυπούν. Τα περιστέρια γουργούριζαν σαν λυσσασμένα, η άνοιξη έμπαινε μεθυσμένη από το παράθυρο, παιδάκια από το σχολείο τσίριζαν σαν δαιμονισμένα, η μελανοταινία στη γραφομηχανή τελείωσε, ο ιδιοκτήτης γκρίνιαζε, το ηλεκτρικό κόπηκε! Με έπιασε ένα πείσμα πρωτοφανές (είχανε τελειώσει και τα χάπια μου) κι αντί να κάνω πίσω, έσφιξα τη γροθιά μου σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη και είπα: «Αυτό το κάρο από κάπου ξεκίνησε και κάπου πρέπει να καταλήξει!». Και ξαφνικά βοήθησαν όλοι, τα προβλήματα λύθηκαν κι έτσι ανήμερα Μεγάλη Τρίτη στις 6, λίγες ώρες πριν την παρουσίαση, πήρα το «Παύρο χιούμορ» από το τυπογραφείο και πήγα στο «Λουκούμι».
Η πρόσκληση ήταν για τις 9.00, είχα στείλει καμιά 200αριά sms, η ώρα είχε πάει 9.15 και δεν είχε εμφανιστεί ψυχή. Έκλαιγα στην αγκαλιά του Νίκου: «Δεν θα ’ρθει κανένας! Κανένας!» και αισθανόμουν σαν παραγωγός που ήρθε να πουλήσει τις πατάτες του χωρίς μεσάζοντες και δεν ενδιαφέρθηκε ψυχή. Γύρω στις 9.30 ήρθαν για να βοηθήσουν στην παρουσίαση ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, ο Παντελής Αμπαζής και ω! του θαύματος! η Έφη Σαρρή, συνοδευόμενη από τους συνθέτες Ανδρέα Λάμπρου και Άκη Μελά. Κάθομαι μπροστά σε ένα τραπέζι και γράφω αφιερώσεις, η ώρα έχει προχωρήσει, έχω χαλαρώσει, γύρω μου γνωστά κι αγαπημένα πρόσωπα να μου χαμογελούν. Είναι η ώρα που πρέπει να σηκωθώ και να βγάλω το λαγό απ’ το καπέλο. Κάνω νόημα στον Νίκο, πλησιάζω το μικρόφωνο και αρχίζω την παρουσίαση…
Μόνο όποιος ήταν εκεί, Μεγάλη Τρίτη, μπορεί να σου πει τι έγινε. Εγώ είχα πέσει σε καταληψία, για δυο, τρεις ώρες; Δεν έβαλα κώλο κάτω και γλώσσα μέσα. Αισθανόμουν μια ζεστή αύρα από φίλους να με τυλίγει, ένα εκτονωτικό γέλιο να αντηχεί στην αίθουσα και μια παρέα ανέμελη που μου θύμιζε πενταήμερη. Ήταν σαν όνειρο. Όταν ξύπνησα οι φίλοι, οι γνωστοί κι οι συγγενείς είχαν φύγει, τα 100 συλλεκτικά βιβλία είχαν εξαντληθεί και η Έφη Σαρρή με κυνηγούσε μέσα στο «Λουκούμι» γιατί δεν της είχα φυλάξει αντίτυπο. Τελικά, μου φαίνεται πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να στο καλιαρντέψει, αλλά τότε έρχονται οι φίλοι και στο πραγματοποιούν!
13°
