Η φράση «να φύγουμε από δω» είναι το μοτίβο, αν όχι του μέσου Αθηναίου, σίγουρα του μέσου ταξιτζή: σου προτείνει να φύγεις κι εσύ, να πας στο χωριό σου αν έχεις, σε ξένο χωριό στην ανάγκη. Να καλλιεργείς κότες και κολοκυθάκια. Ποσωδήποτε.
Αν πάρουμε τη συμβουλή κατά γράμμα, τα χωριά της Ελλάδας μέσα στους επόμενους πέντε-έξι μήνες θα γεμίσουν ξέμπαρκους Αθηναίους που δεν θα σκαμπάζουν όχι πώς αρμέγεται η γελάδα, ούτε ποιο είναι το μπρος και ποιο το πίσω μέρος της όταν δεν βοσκάει (γιατί άμα βοσκάει, δείχνει πιο εύκολα. Ειδικά με φόντο λιβάδι). Κι εγώ τέτοια είμαι δηλαδή, παρόλο που κατάγομαι από επαρχία… στα δύσκολα, άντε να σου παστώσω κανέναν κολιό. Οι κότες μού φαίνονται ξιπασμένες και οι γελάδες πολύ γαϊδάρες, αδερφέ μου.
Μήπως να πάμε Παρίσι; Όπως τα παλιά χρόνια; Πήγαινα κι εγώ στη δεκαετία του ’80 – ο ξάδερφός μου σπούδαζε εκεί και με φιλοξενούσε στη Cité Universitaire. Σε άσχετο χρόνο θυμάμαι να ακούω παλιο-ροκιές σ’ ένα μπαράκι που μάλλον ήτανε το «Polly Maggoo» (5th arrondissement, metro Cluny-La Sorbonne… πόσο πίσω με πας τώρα). Το «Magoo» έπαιζε μόνο μουσικές αρχαιολογίες και μάλιστα καθόλου «καμένες», έβαζε π.χ. τα λιγότερο γνωστά κομμάτια όλων των rock-pop-soul supergroup(s) όλων των εποχών. Ήταν το αγαπημένο παριζιάνικο μπαρ του Jim Morrison, ίσως και των άλλων Doors, αλλά αυτός ειδικά ξημεροβραδιαζόταν εκεί μέσα… Το κοίταξα στο Google και μοιάζει ίδιο, μάλλον μοιάζει με το μπαρ που θυμάμαι, άρα είναι ακόμα ανοιχτό και μας περιμένει.
Δεν παίζει Παρίσι αυτή την εποχή κι έτσι πήγαμε στο (εστιατόριο-μπιστρό) «Polly Maggoo» της Αθήνας: είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος με μια αόριστη αίσθηση sixties και ψηλοκρεμαστά ταβάνια. Το φαγητό ήταν πολύ καλό, οι τιμές επίσης (κανένα 20-25άρικο). Τα επιδόρπια και τα πρώτα πιάτα ήταν σούπερ, καλύτερα από σκέτα «καλά» απλώς, πόσα επίθετα να σκεφτεί ο άνθρωπος για να πει ότι ευχαριστήθηκε το φαγητό του; Που ήταν μοντέρνο, γαλλικό και ιδιαίτερο, εκτός από σούπερ;
Η ταινία λοιπόν από την οποία πήρε το όνομά του το γαλλικό μπαρ, το ελληνικό «μπιστρό» και ένα σωρό ακόμα ιδρύματα παρομοίου φυράματος σ’ όλη την Ευρώπη… η ταινία έχει τίτλο «Qui est-vous Polly Maggoo» («ποια είστε πώς-σας-είπαμε») και τη σκηνοθέτησε το ’66 ο φωτογράφος William Klein, της (γαλλικής) Vogue. Έπαιζαν η Dorothy McGowan, στο ρόλο της μοντελίσκης που περνάει τις περιπέτειές της στο φωτογενές Παρίσι, και ο Sami Frey. Όλα αυτά τα ξέρω όχι επειδή είμαι βαθύτατα καλλιεργημένος άνθρωπος με γαλλική κουλτούρα, αλλά επειδή τα κοίταξα στο Google στο λήμμα «Polly Maggoo» σαν καλός δημοσιογράφος. Ούτε την ταινία έχω δει – στιλιζαρισμένη γαλλική ασπρόμαυρη ταινία που δεν την έχει κάνει ο «A bout de soufflé»-Godard; Ε, όχι.
Πάνω στο «ξεκόλλα», πήγα ένα βράδυ στο «Kallimarmarocks», μπαράκι τέλειο, ζωηρό και ανοιχτό ως το πρωί, στο οποίο δουλεύει η Κατερίνα που είναι κούκλα, φίλη και γράφει κιόλας (τρία σε ένα). Το μαγαζί είναι ωραίο, οι τιμές κανονικές, μπορεί να το πετύχεις μισο-άδειο ή τίγκα ανάλογα με την ώρα της ημέρας/νύχτας και είναι φιλικό προς το χρήστη. Περνάς χαλαρά δηλαδή, είτε έχεις πάει για ένα ποτό είτε για να λιώσεις τελείως.
Μετά ήταν Σάββατο και πήγαμε στην «Αθηναίισα Live» να ακούσουμε τον Γιάννη Ντουνιά…λοιπόοοοον. Ναι, είναι του παραλόγου λίγο, να πηγαίνεις σε μπιστρό από γαλλικές ταινίες, σε μπαράκια, σε γαλλικά κωλόμπαρα και σε άλλα μπαράκια, να καταλήγεις σε μαγαζί με σκηνή και λαϊκό πρόγραμμα και να σιγοντάρεις στον Ντουνιά, όταν κεντάει πίσω του το μπουζούκι (του Γιώργου Αλτή). Αλλά αυτά κάνεις όταν ζεις στην πόλη, ακόμα και σε μια πόλη σαν την Αθήνα, στα όρια της καταστροφής – λίγο πριν πάρεις τα όρη, τα άγρια βουνά με τη γελάδα αγκαλιά. Όλες οι φωνές στην «Αθηναίισα» ήταν καταπληκτικές, το πρόγραμμα λαϊκότερο του λαϊκού, οι μουσικοί πολύ καλοί, τα μηλαράκια φρεσκο-κομμένα και τα φιστίκια φιστικωμένα.
Κι όχι μόνο αυτό: την Κυριακή, που ξημέρωσε με το καλό, πήγαμε για σουβλάκι στον «Κώστα από το 1950», που έχει μετακομίσει αλλά εξακολουθεί να φτιάχνει το πιο υπερ-νόστιμο σουβλάκι-καυτερό-με-πίτα στην ΥΦΗΛΙΟ (το παραγγέλνεις τηλεφωνικά με το όνομά σου παρακαλώ, γιατί στις 3.00 κλείνει, και όποιος πρόλαβε τον σούβλο είδε). Ο «Κώστας» βρίσκεται στην Αθήνα μες στο κέντρο, που παρά την καταστροφή/υποτίμηση/φρικαδελίασή της εξακολουθεί να είναι η μισή Υφήλιος… η άλλη μισή (μάλλον) στην Κίνα βρίσκεται. Αλλά δεν βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά. Ούτε καν την αγελάδα μας…
14°
