Είναι η καλύτερη συμβουλή (ψυχραιμία) και δεν στη λέει κανείς επειδή φτιάχνονται όλοι να σου κοπανάνε διάφορα βαθυστόχαστα όταν βρίσκεσαι σε κρίση. Αλλά το «ψυχραιμία» μετράει πάντα. Και δεν είναι συμβουλή, είναι άποψη.
Το «ψυχραιμία» είναι ανάλογο με το «πηδάτε γιατί χανόμαστε»: ο ένας σου προτείνει να παλουκωθείς εκεί που κάθεσαι στη στάση του λωτού, ο άλλος σου λέει να βγάλεις το πουλί σου έξω κι όποιον πάρει ο χάρος. Και ο ένας και ο άλλος είναι αφηρημένες έννοιες μια και δεν μιλάμε για πρόσωπα τώρα αλλά για ιδέες. Διαλέγεις το ένα ή το άλλο – κοιτάζεις με Ζεν ύφος την γκόμενά σου ή την πέφτεις στη γυναίκα του κολλητού σου (έχετε απομακρυνθεί, άλλαξε ομάδα, μαλάκεψε κ.λπ. δικαιολογίες). Όσο το μελετάω, το άλλο είναι καλύτερο, απορώ γιατί ο περισσότερος κόσμος ψηφίζει ψυχραιμία. Ίσως έτσι να εξηγείται το ότι πολύς κόσμος (μάλλον ο ίδιος) διαμαρτύρεται ότι δεν κάνει/υπάρχει/βλέπει αρκετό σεξ τελευταία.
Το να χάνεις την ψυχραιμία σου πάντως δεν σημαίνει ότι μπαίνεις αυτόματα στην κατηγορία «γ…τε γιατί χανόμαστε» – μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να αλλάξεις κατηγορία. Αντίθετα, σημαίνει ότι αντιμετωπίζεις πρακτικές δυσκολίες αυτή την εποχή (π.χ. δεν έχεις καθαρά σώβρακα). Άρα απλώς χάνεις την ψυχραιμία σου, βρίζεις, φωνάζεις, χτυπιέσαι, κάνεις σκηνικά ΧΩΡΙΣ να πηδάς την γκόμενα του άλλου. Ούτε καν του ενός.
Λοιπόοοοοοον. Τι άλλα νέα; (μεσολαβεί τεράστιο κενό στη διάρκεια του οποίου παθαίνω writer’s block, δίνω μπιμπερό σε μωρό που κλαίει, ανοίγω την πόρτα σε μεθυσμένο έφηβο παιδί μου και η ζωή κυλάει ανέμελα τινάζοντας τα μαλλιά της στο θαλασσινό αγιάζι). Πήγαμε σε πολλά μέρη, φάγαμε, ήπιαμε και γενικά αντιμετωπίσαμε με ψυχραιμία τα πάντα. Ένα βράδυ φάγαμε ωραία στον «Βασίλαινα» στον Πειραιά: δεν είναι η παλιά παραδοσιακή ταβέρνα «Βασίλαινας» πια, αλλά ένα εστιατόριο πολυτελείας με ωραίο φαγητό και εντελώς διαφορετική αντίληψη. Παρόλο που θυμόμουν με λατρεία/λαγνεία τις γαρίδες-μαγιονέζα του παλιού μαγαζιού, τα σημερινά πιάτα είναι σούπερ – το κοτόπουλο έσκιζε, οι σαλάτες, τα πρώτα και τα επιδόρπια επίσης. Κι ενώ είναι κυριλέ, με «καλό» κόσμο, λινά τραπεζομάντιλα, κρυφούς φωτισμούς και σωστό σέρβις, το μπουγιουρντί βγαίνει 30-40 ευρώ το κεφάλι… η απόσταση ανάμεσα στο 30 και στο 40 έχει να κάνει με το κρασί: πόσο γρήγορα το κατεβάζεις, και αν είσαι του ακριβού κρασιού ή του τσέτουλου. Όλα τα κρασιά στον «Βασίλαινα» είναι καλά, αλλά μερικά είναι τσουχτερότερα από τα άλλα.
Η επιτυχία των ημερών είναι το καινούργιο “Gaspar”, από τους ιδιοκτήτες του “Balthazar”, που δείχνουν μια αδυναμία στους Τρεις Μάγους Με Τα Δώρα ή έστω στους δύο από τους Τρεις. Το “Gaspar” είναι “all day resto bar & café” με ωραίο φαγητό, μουσική, σούρτα-φέρτα, ατμόσφαιρα, ποτά και αυτές τις ψηλές γκόμενες που όλοι νομίζουν ότι τις ξέρουν από κάπου αλλά κανείς δεν θυμάται ποιες είναι, ακριβώς και γενικώς. Πήγαμε με δύο φίλους που έχουν μεταναστεύσει στη Νέα Υόρκη και είχαν έρθει επίσκεψη, μετά ξαναπήγαμε με άλλους φίλους εγχώριους: δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχει το “Gaspar” (και το “Balthazar”, και το “Rock’n’roll”, και μερικά ακόμα μαγαζιά της Αθήνας…) – ποιο είναι το στοιχείο που κάνει δηλαδή ένα μπαρ-εστιατόριο «σχεδόν κλασικό» χωρίς να ’ναι βαρετό. Το «σχεδόν κλασικό» σημαίνει ότι εκτός από τις ψηλές με τις τέλειες ανταύγειες, που είναι και μπάνικες στο φινάλε, εκτός από αυτές λοιπόν βλέπεις κυρίες με ωραία φορέματα και ανθρώπους συμπαθητικούς… Το προσωπικό είναι συμπαθητικό, τα γκαρσόνια είναι συμπαθητικά, και πριν χασμουρηθείτε με την όλη συμπαθητική ατμόσφαιρα, να συμπληρώσω ότι αργά τη νύχτα τα κοκτέιλ στην μπάρα είναι ακόμα πιο τέλεια και οι γκαρσόνες/οι κούκλες/οι. Επειδή είναι όλο γυάλινο, το “Gaspar” προσφέρεται για καφέδες τα μεσημέρια με ήλιο, αλλά αργά τη νύχτα είναι σούπερ (50-60 ευρώ το άτομο).
Ένα βράδυ πέρασα από το “Circus” όπου γιόρταζε τα γενέθλιά του ένας φίλος: εντελώς «τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι» δηλαδή, ανάμεσα σε 20χρονους φοιτητές που χτυπιόντουσαν ακούγοντας… Άλις Κούπερ; Σωστά ακούω ή χρειάζομαι χωνάκια στ’ αυτιά; Κι όμως στο “Circus”, στη 1.30, μια παγερή νύχτα Σαββάτου, ο κόσμος που στο τσακ τη γλίτωσε να μην είναι παιδί μου λικνιζόταν στους ρυθμούς του Άλις. Και διαφόρων άλλων παλιακών πλην όμως αξεπέραστων σταρ που όταν συναντιούνται με τον Όζι Όζμπουρν συζητάνε αφρίζοντας, φωναχτά (κουφάλογα) για όσα έκαναν στα νιάτα τους και απολαμβάνουν την αγαπημένη ατμόσφαιρα Alcoholics/Drugs Anonymous reunion (βλέπε: η μαλακία πάει σύννεφο).
Στις 3.00 τέλος πάντων βρεθήκαμε στην πλατεία Μαβίλη και δεν καταφέραμε καν να τελειώσουμε τα ποτά μας στο “MG”. Ήμασταν στα όρια του να χάσουμε την ψυχραιμία μας. Και να περάσουμε στο άλλο άκρο (χανόμαστε, άρα κάτι να κάνουμε μάνι-μάνι να εκμεταλλευτούμε τις καλές μας κιλότες!). Αλλά η νύχτα έκλεισε ψύχραιμα, όπως κλείνουν οι χειμωνιάτικες νύχτες με μουσική υπόκρουση seventies κι ελαφριά κατάθλιψη. Που θα γινόταν ντουβρουτζάς αν δεν διατηρούσαμε την ψυχραιμία μας, οπότε, πάλι καλά, ε; ε;
