Πριν 20 χρόνια στο «Ξυλουργείο» του Μύλου, οι Monie & Monie Conniente λάνσαραν πρώτοι στη Θεσσαλονίκη ένα υβριδικό είδος διασκέδασης, πολύ δύσκολο να το περιγράψεις, πολύ εύκολο όμως να το χαρείς και να το γλεντήσεις «μέχρι πρωίας», που λέγανε και οι εφημερίδες της εποχής!
Με μια απίστευτη μπάντα πίσω του, που έπαιζε παλαβωμένο και πεπαλαιωμένο 5 αστέρων swing και ποτοαπαγορευτικό dixieland εποχής Αλ Καπόνε, μιξάροντάς το με Blues Brothers και βαλκανικά Χάλκινα, ο Διογένης Δασκάλου, ανάμεσα στα τραγούδια, παρέμβαλλε ιστορίες βορειοελλαδικού πάθους που οι περισσότερες κρατούσαν σκούφια από την πατρίδα του, τις Σέρρες. Το λες και stand up comedia del arte, παρότι την εποχή εκείνη ο όρος δεν ήταν ούτε δόκιμος ούτε πολυχρησιμοποιημένος. Ο τυπάρας έστηνε ένα καμπαρέ με τα όλα του, θυμάμαι σαν τώρα τον κόσμο να χορεύει και να γελά έτσι όπως οι παρλάτες του, αθυρόστομες, σκωπτικές και τρυφερές συνάμα, συνδυασμένες με παρτάκικες νότες συνομολογούσαν μέθεξη και εκρηκτική χαρά.
The rest is history, που λένε και στο χωριό του, τις Σέρρες, όπου το γεράκι το λένε ακματζά και στα συνεργεία αυτοκινήτων τα μαστόρια έχουν να επιλύσουν δύσκολες μηχανικές βλάβες, αφού «κάπ, κάπ, απ’ κάτ, κάτ, κάτ’ κάν’ νταπ, νταπ» (μτφ.: κάπου κάπου, να εκεί κάτω, κάτι μάλλον είναι χαλασμένο, παράγει ένα θόρυβο με αποτέλεσμα το αμάξι να βγάζει έναν περιοδικό ήχο). Σε περίπτωση τυχόν καταγραφής του εν Ελλάδι και όχι μόνο του εν Θεσσαλονίκη stand up theater, ο Δασκάλου και οι Conniente, μονάκριβη κατηγορία από μόνοι τους, ιστοριογραφούνται ως οι πρωτοπόροι, οι πιονέροι, και οι πιο μακρόβιοι θεματοφύλακες του είδους.
Δεν υπήρξε χειμώνας αλλά και καλοκαίρι που οι Conniente να μην ανεβάσουν παράσταση και φυσικά να μην είναι φίσκα. Κι ο λαός να αποθεώνει, είτε ο Διογένης τα έχωνε σε Ψωμιάδη, φραπεδίτες, δήμαρχο Βασίλη, Παόκια κι Αρειανά, Θεσσαλονικέμπριτις (έτσι βάφτισε τους γκλαμουροεπωνυμέρος κοσμικάντηδες του Θερμαϊκού), είτε στα νέα φρούτα της Σαλονίκ! Είμαστε η πόλη όπου οι τρέντηδες τρώνε κινόα και γκοτζιμπέρι («εμείς το μόνο μπέρι που παραδεχόμαστε είναι το Chuck Berry» αντιπροτάσσει ο Διογένης), όλοι ετοιμάζουν ένα πρότζεκτ και κυνηγούν ένα ΕΣΠΑ και προσφάτως μεταλλάχθηκε στον τομέα των σπορ, αφού κανείς δεν τρώει πιτόγυρο κι όλοι το έριξαν στο φίτνες και τους μαραθώνιους. Παρατηρεί τη Θεσσαλονίκη ο Δασκάλου και κατά μια αριστοφανική αλλά και Λένι(ν) Μπρους θεώρηση καταγράφει μετά μουσικής πάντα, τα χούγια και τα ίρτζια της (Ίρτζι θα πει zeitgeist στα πρωτευουσιάνικα).
Οι Conniente πίσω του συνεχίζουν να παιανίζουν αυτό το εξαίσιο χαρμάνι από θρακιώτικες μπαϊντούσκες τύπου «Το Μαργούδι κι ο Αλεξανδρής», αφού το Σουφλί κι όχι το Ντιτρόιτ του Ίγκι Ποπ, όπως κακώς λογίζεται, εφηύραν το πανκ, ανάμεικτες με το «The Snake» του northern souler Al Wilson και στο καπάκι Σπύρος Ζαγοραίος και «Child in Time» των Deep Purple παιγμένο αντικριστά (mass up) με το «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις» του Βασιλάκη του Καρρά. Διεστραμμένοι, κολασμένοι, απρόβλεπτοι, αχαρτογράφητοι και πάντα αναρχοκουλτουριάρηδες. Διογένης Δασκάλου είναι, ό,τι θέλει κάνει!
Φθινόπωρο. Έρχονται βροχές, έρχονται μπόρες, για να τσιτάρουμε και Νιόνιο Σαββόπουλο, που επίσης εμπεριέχεται στο ρεπερτόριο των Monie. Παραδοσιακά τέτοια εποχή, όπως το συνηθίζει η μπάντα/αστικό τσίρκο/υπερθέαμα εικόνας, πρόζας και λαλάτης μουσικής, ξαναβγαίνει στο πατάρι κι η χαρά τους θα σε πάρει: για 4 συνεχόμενες Παρασκευές, στο «biscotto coffee+» του Mediterranean Cosmos, η «Εσχάτη κωμωδία», όπως τιτλοφορείται η νέα τους παράσταση, θα σε γλεντήσει στο ταψί. Κι όπως και πέρσι στη «Μαύρη τρύπα» και στο κλαμπ του Μύλου, θα ανέβω στη σκηνή μαζί τους για να ερμηνεύσω μερικά «διεθνή άσματα της χαράς μα και του πόνου», αφού οι Σερραίοι είναι πολύ καλοί σε όλα, εκτός από τα αγγλικά, σε αντίθεση με μας τους Ξανθιώτες που η προφορά μας αγγίζει την τελειότητα σε ό,τι έχει να κάνει με την ερμηνεία βουντού τραγουδιών του Screamin’ Jay Hawkins ή θαλασσοπόρων λάουντζ, όπως το «La Mer» του Charles Trenet, μιας και άπιαστοι είμαστε και εις τη γαλλικήν Παριζιέν. Γιατί 20 χρόνια πριν, όταν πρωτογνωρίστηκαμε στον Μύλο, αλλά και 20 χρόνια μετά, που συνεχίζουμε ακόμα να πορευόμαστε παρέα με αυτόν τον εξαίσιο σατιροπλάστη και σπάνιο φίλο, η πόλη, οι άνθρωποι, η μουσική συνεχίζουν και παραμένουν το παιχνίδι μας. Αυτά είχα να πω και καλά να περάσετε όσοι τιμήσετε τον καλλιτέχνη μετά της προσέλευσής σας, φεύγω τώρα, αναχωρώ για την πρόβα μας, μην ξεχάσω να σας πω πως θα παίξουμε επίσης το ινδοευρωπαϊκό σέικ «Daddy Lolo», σε συνδυασμό με το «Αλαλούμ» του Δάκη.
11°
