Το βράδυ της Πέμπτης, έχοντας τελειώσει από τη δουλειά, οι σκέψεις δεν θα μπορούσαν να είναι πολλές. Με τον κολλητό να έχει γενέθλια και να μας έχει καλέσει για έξοδο, προσπάθησα να φύγω όσο πιο γρήγορα από το γραφείο. Αφού τσέκαρα, λοιπόν, τα δρομολόγια των λεωφορείων για να μην πάω μέχρι το Σύνταγμα και μετά περιμένω, έφυγα φουριόζος κατά τις 8 από το γραφείο.
Στη διαδρομή συνειδητοποίησα ότι ξέχασα τα ακουστικά μου στο γραφείο, και η επιστροφή ήταν η μόνη επιλογή. Ποιος βγάζει 15 στάσεις χωρίς μουσική; Περπατώντας την Πανεπιστημίου προς την Πλ. Συντάγματος έχασα την αίσθηση του χρόνου. Το «στοίχημα» των 8 και 20 άρχισε να μοιάζει χαμένο και μαζί του θα ερχόταν και η καζούρα που δεν ήμουν στην ώρα μου για ακόμη μια φορά. Αλλά, μεταξύ μας, αυτό που πονούσε περισσότερο ήταν αυτή η εκνευριστική αναμονή στη στάση για το επόμενο δρομολόγιο (σόρι, κολλητέ!).
Παραδόξως και μετά από αρκετό τρέξιμο τα κατάφερα και ήμουν εκεί ένα λεπτό πριν την προγραμματισμένη ώρα. Έτσι όπως τα είχα στο μυαλό μου, μάλιστα, θα προλάβαινα να δω και λίγο από το πρώτο ημίχρονο στα παιχνίδια της Euroleague και στη συνέχεια... πάρτι. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το τρόλεϊ, που κλασικά αποφάσισε να παρακάμψει ένα δρομολόγιο του...
Τζάμπα το τρέξιμο, τζάμπα και τα όνειρα. Σκέφτηκα αμέσως το νόμο του Μέρφι: Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά! Έχει νυχτώσει και είμαι στο κέντρο της Αθήνας, με την παρέα να περιμένει πάλι εμένα. Και κάπου εκεί μία λάμψη.
Τι εννοώ, θα ρωτήσετε, και δεν είστε οι μόνοι, αφού και ο κολλητός τα ίδια με ρώταγε και με πέρασε για τρελό όταν του έλεγα την ιστορία, πίσω από την αργοπορία μου. Η κεντρική στάση των λεωφορείων στην Πλ. Συντάγματος έλαμπε…
Πράγματι, μέσα στη βιασύνη και την απογοήτευσή μου δεν είχα δει τίποτα, άλλωστε ποιος από εμάς προσέχει γύρω του όταν περιμένει ένα λεωφορείο; Κοιτώντας πιο προσεχτικά, έβλεπες ότι η στάση ήταν γεμάτη με διαμάντια. Λίγο τα νεύρα μου, λίγο η πρωτοτυπία της στάσης…μου γεννήθηκε ένας ενθουσιασμός. Βγάζω το κινητό αμέσως και αρχίζω τις πόζες και τις φωτογραφίες. Φυσικά, τις στέλνω στο thread με όλη την παρέα που με περιμένει και αρχίζει μία καταιγιστική, συνομιλία με γέλια, κραξίματα, δικαιολογίες και ειρωνικές ευχές για κέρδη από τον πιο ενημερωμένο της παρέας. «Κέρδη; γιατί κέρδη;», θα πει κανείς. Το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ, εφόσον χαμπάρι δεν είχα πάρει, κι άφησα το google να δώσει τις απαντήσεις. Τελικά, φαίνεται ότι η στάση είχε ντυθεί με διαμάντια για ένα νέο παιχνίδι του ΣΚΡΑΤΣ, «7αρι του εκατομμυρίου» λέγεται, που κυκλοφορεί τελευταία και πολύ συζήτηση γίνεται. Όπως μου είπε και ο φίλος μου: «Και το δελτίο του 1 εκατ. ευρώ να σου έδιναν, εσύ πάλι στον κόσμο σου θα ήσουν».
Τι να πω, ότι έχει άδικο; Αλλά με όλη αυτή την ιστορία, η ώρα πέρασε, το λεωφορείο ήρθε και εγώ πήγα στο πάρτυ με μία τέλεια ιστορία για τη «διαμαντένια» εμπειρία μου που έλεγα ξανά και ξανά όλο το βράδυ.
13°
