Εκείνη με έχει δει να κλαίω. Με έχει δει να παλεύω. Να πέφτω και να ξανασηκώνομαι. Εκείνη ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε δύσκολη, χαρούμενη ή ανέμελη στιγμή. Πάντα; Όχι πάντα. Είναι πολλοί οι καφέδες που δεν ήπιαμε.
Τη γνώρισα στην Α’ Γυμνασίου. Είχαμε ερωτευτεί το ίδιο αγόρι. Μισούσαμε η μία την άλλη με εκείνο το σκληρό μίσος των κοριτσιών που μόλις έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν. Ώσπου μια μελαγχολική μέρα της Γ’ Γυμνασίου ήρθε και κάθισε δίπλα μου στο προαύλιο. «Τι έχεις;», με ρώτησε. Τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Την απορία μου, τον τόνο της φωνής της, το βλέμμα της που έμοιαζε με χάδι. Ήταν η στιγμή που γίναμε αχώριστες.
Photo by Bewakoof.com Official on Unsplash
Στη Α’ Λυκείου ζήσαμε τις πρώτες μας διακοπές μαζί. Τα βράδια έπρεπε να γυρίζουμε στις 12. Φοράγαμε τις πιτζάμες μας, λέγαμε «καληνύχτα» στους γονείς και μόλις σώπαινε και ο τελευταίος ήχος, το σκάγαμε από την μπαλκονόπορτα. Λίγο αργότερα πίναμε τζιν τόνικ στο μπαράκι της παραλίας σκασμένες στα γέλια, περήφανες για την έξυπνη διαφυγή μας. Γυρίζαμε το ξημέρωμα. Ποτέ δεν μας κατάλαβαν.
Στη Γ’ Λυκείου το άγχος των Πανελληνίων μας είχε κόψει τα γόνατα. Δεν είχαμε αρκετό χρόνο να βρισκόμαστε, οπότε εκείνη μου έδωσε ένα τετράδιο. Γράφαμε εκεί όσα δεν προλαβαίναμε να πούμε. Τις σκέψεις, τους φόβους, τους έρωτες. Σε ένα χρόνο, είχαμε συμπληρώσει 5 τετράδια. Ακούγαμε τότε πολύ ένα τραγούδι. Το “Stand by me”. Περίεργο, γιατί εγώ άκουγα metal και εκείνη low bap. Αυτό το τραγούδι δεν ήταν ποτέ στο ρεπερτόριο μας. Όμως έγινε το σύμβολο της φιλίας μας. Το τραγουδάγαμε συνέχεια η μία στην άλλη. Στις Πανελλήνιες τυπώσαμε μπλουζάκια με τους στίχους και τα φοράγαμε σε κάθε εξέταση. Ήμασταν ενωμένες. Ποτέ δεν νιώσαμε πιο δυνατές.
Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα ολόκληρα χρόνια που δεν μιλάμε. Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, χαθήκαμε. Για καιρό δεν ήξερα τι κάνει, υπήρχαν μήνες που δεν τη σκεφτόμουν καν. Μου έκανε εντύπωση μερικά χρόνια πριν, όταν σε ένα ταξίδι κάπου μακριά, μια στιγμή που αισθανόμουν ολομόναχη στον κόσμο, χτύπησε το τηλέφωνό μου. «Τι έχεις;». «Πώς κατάλαβες ότι έχω κάτι;». «Το ένιωσα». Το ένιωσε, γιατί ακόμα και σήμερα, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια που έχουμε χαθεί, με ξέρει καλύτερα από όλους. Ξέρει τους βαθύτερους φόβους μου, τα όνειρά μου, τις αδυναμίες και τις παραξενιές μου. Χρειάζεται μόνο ένα βλέμμα για να αντιληφθεί όλα τα συναισθήματα που επιμελώς προσπαθώ να της κρύψω.
Photo by Greg Raines on Unsplash
Πριν ένα μήνα μου πρότεινε να πάω για ένα καφέ σπίτι της. Ενώ έπινα την πρώτη γουλιά, έβγαλε από το συρτάρι ένα μικρό, κόκκινο τετράδιο. Του είχαν απομείνει ακόμα μερικές λευκές σελίδες από τα σχολικά μας χρόνια. Όταν μου το έδωσε, μου είπε: «Το διάβασα και έγινα πάλι 17. Μου λείπεις πολύ». Χρειάστηκε μόλις ένας καφές για να γυρίσει στη ζωή μου η πιο αγαπημένη μου φίλη. Νομίζω ότι αυτός ήταν ο ωραιότερος καφές της ζωής μου. Γιατί τώρα, μπορώ ξανά να τραγουδήσω: “Stand by me” και η Σταυρούλα να καταλάβει πόσο την αγαπάω.
Λένε ότι στη διάρκεια της ζωής μας θα γνωρίσουμε περίπου 80.000 άτομα. Πόσους όμως θα αγαπήσουμε; Και με πόσους θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί ως το τέλος; Αν έφτασες μέχρι εδώ και σκέφτεσαι κάποιον, μη μένεις στη σκέψη. Στείλε μέιλ, μήνυμα στο Messenger, σήκωσε το τηλέφωνο και πες: «Φτιάχνω καφέ. Θες να έρθεις;»
