Ποιος είναι εκείνος που ενθουσιάζεται να στριμώχνεται στην πολυκοσμία κυνηγώντας δώρα που ξαφνικά του φαίνονται ακριβά, σπρώχνοντας και τρώγοντας αγκωνιές, για να φτάσει τελικά στον υπάλληλο του καταστήματος που θα του πει «δυστυχώς μόλις έφυγε το τελευταίο μας κομμάτι. Θα θέλατε να σας δείξω κάτι άλλο;»
Ποιος μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος ότι αγοράζει το «σωστό δώρο» για κάποιον (εκτός αν είναι για τον ίδιο του τον εαυτό);
Ποιος μπορεί ποτέ να πακετάρει τέλεια το δώρο που θέλει να προσφέρει; Πώς τα καταφέρνουν τα μαγικά χέρια των πωλητών και φτιάχνουν τόσο άψογα πακέτα; Γιατί όποτε πακετάρω εγώ, το δώρο μοιάζει σαν να το έχει πατήσει εκχιονιστήρας;
Ποιος μπορεί να αντέξει το άδειασμα της χαράς που νοιώθεις όταν προσφέρεις με ενθουσιασμό ένα δώρο σε κάποιον και μόλις το ανοίξει να δεις το χαμόγελό του να παγώνει (έστω κι αν φαίνονται και τα 32 του δόντια);
Ποιος μπορεί να μην νοιώσει αμήχανα όταν ανοίγοντας ένα δώρο που του προσφέρει η αγαπημένη του γιαγιά, δει να είναι ένα ζακάρ πουλόβερ με ελαφάκια, από εκείνα που σιχαίνεται; Και η γλυκύτατη γιαγιά να του λέει «Φόρεσέ το να δούμε αν σου ταιριάζει!»
Πόσα δώρα «πορτοφολάκι για τα κέρματα» μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος;
Ποιος είναι χαρούμενος όταν το τέλος της βραδιάς της ανταλλαγής των δώρων βρίσκεται με πέντε άκυρα δώρα και με πέντε «καρτούλες αλλαγής»; (Ευτυχώς που επινοήθηκαν κι αυτές).
Ποιος αλήθεια προλαβαίνει να χρησιμοποιήσει τις «καρτούλες αλλαγής» όταν η προθεσμία αλλαγής που σου βάζουν είναι «μέχρι μεθαύριο το μεσημέρι»;
Κι όμως, ποιος δεν τρελαίνεται να του κάνουν άχρηστα δώρα;
