Υπάρχει ένα τραγούδι των Μπιτλς με τίτλο «Ελεωνόρα Ρίγκπι». Μιλάει για μια γυναίκα που μαζεύει ρύζι από τους γάμους στις εκκλησίες και το μαγειρεύει για να ζήσει. Και καθώς σπαράζουν οι φωνές και τα όργανα, οι στίχοι στο ρεφρέν λένε: Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι από πού έρχονται / οι μοναχικοί άνθρωποι πού ανήκουν. Ποιον έχουν;
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους αποφάσισε να λύσει τη σιωπή της η δική μας Ελεωνόρα –μένει δίπλα μας, περπατά σ’ αυτή την πόλη– και να φτιάξει το πρώτο της βιβλίο. Αφήνοντας στην άκρη θεϊκές σπουδές θεάτρου στον Κουν, στο Εθνικό, και έχοντας παίξει σε εξαιρετικά έργα θεάτρου, κινηματογράφου, χορού και τηλεόρασης. Πιάνει το μολύβι όπως στα έργα ζωγραφικής στο Μουσείο Πράντο ή στον Καραβάτζιο. Εμφανίζονται πρόσωπα που τα ξέρεις και τα λησμόνησες. Ζητούν να καθίσουν μαζί σου. Να σκεφτείς. Να συνδυάσεις την καταστροφή, το θάνατο, την πείνα, την αρρώστια με την υγεία, τη ζωή, το φως. Τον κοινό νου. Τη σιωπή. Τον ύπνο.
Το βιβλίο της φτάνει σαν μια μαγεία, ένα ξόρκι, λόγια που χάνονται σε ομίχλη, θαύματα, σκηνές, λιθοβολισμοί –συνεχίζονται ακόμη–, λάθη, συγγνώμες, εποχές.
Η Δάφνη Ρόκου στο εξώφυλλο έφερε Εκείνον δίπλα σε μια γυναίκα με ένα μωρό φασκιωμένο να κλαίει. Το κλάμα του ίσως το σταματήσεις εσύ, βιαστικέ αναγνώστη, όταν ανοίξεις το βιβλίο.
Εκείνος, ένας άνθρωπος που περιέχει ό,τι αγάπησε και κατάλαβε στη ζωή της η Ελεωνόρα.
Από την εποχή του «Κατά Ματθαίον», του Παζολίνι, έχει να φυσήξει τέτοιος άνεμος.
Υ.Γ. Στα 19, μου λέει η Ελεωνόρα Σταθοπούλου, συνάντησα μια γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή. Τη λέγαν Μαρίκα. Ήταν ένα είδος κλοσάρ, ρακένδυτης ύπαρξης, σοφής. Μου είπε: Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς αλλά σε ευφυείς ή όχι. Και ευφυής είναι εκείνος που ξέρει να ξεχωρίζει το ουσιώδες. Κι άρχισα να σκέφτομαι έτσι όσα είχα δει, όσα είχα ζήσει. Ή διαβάσει.
21°
