Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία και καθένας από τους μαραθωνοδρόμους που τρέχουν την αυθεντική διαδρομή γράφει την δική του. Παγκόσμιο πρωτάθλημα Στίβου, Σάββατο 9 Αυγούστου 1997. Στο πρόγραμμα των αγώνων ήταν ο Μαραθώνιος Γυναικών. Η θερμοκρασία ήταν 28 βαθμοί και στις 8.00 θα δινόταν η εκκίνηση. Ήμουν στην καλύτερη φυσική κατάσταση και ανυπομονούσα να τρέξω στη χώρα μου και, κυρίως, να τρέξω την αυθεντική διαδρομή, τον δρόμο της ιστορίας. Ονειρευόμουν ότι έτρεχα και έβλεπα τον εαυτό μου να τερματίζει στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Πίστευα ότι παρουσία των Ελλήνων φιλάθλων θα τα πήγαινα περίφημα. Η ατυχία της στιγμής. Μόλις τρεις μέρες νωρίτερα παθαίνω δηλητηρίαση εντέρων και οι επόμενες μέρες μέχρι και τον αγώνα ήταν με απίστευτο κοιλιακό πόνο και χωρίς ύπνο. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να αγωνιστώ σωματικά, αλλά με τίποτα δεν θα έχανα το μεγάλο ραντεβού. Μία μέρα πριν τον αγώνα δεν είχα κοιμηθεί ούτε ένα λεπτό. Το πρωί πήρα πρωινό και δυσκολευόμουν να ανοίξω τα μάτια μου από την κούραση. Έφθασα στην εκκίνηση και απλώς κάθισα στο στάδιο δίπλα από την αφετηρία. Κοιτούσα όλες τις αθλήτριες που έκαναν ζέσταμα. Δεν μπορούσα να τρέξω, έκανα με το ζόρι λίγες διατάσεις. Ο αφέτης μάς φώναξε στην αφετηρία. Παραταχθήκαμε 96 αθλήτριες. Έβγαλα τις φόρμες μου και έμεινα με τα αγωνιστικά ρούχα. Κράτησα στο χέρι μου το εθνόσημο που ήταν επάνω στην μπλούζα μου, προσευχήθηκα και κοίταξα ψηλά στον ουρανό. «Τώρα θα τρέξω» είπα με πίστη στον εαυτό μου, και θα τρέξω καλύτερα από ποτέ. Θα τρέξω για την Ελλάδα μου και για την ελληνική ιστορία αυτής της διαδρομής, που πάντα με συγκινούσε. Ξαφνικά ένιωσα σαν να ξύπνησα από λήθαργο. Άνοιξαν τα μάτια μου κι ένιωσα όλη την κούραση να φεύγει μεμιάς. Δόθηκε η εκκίνηση και αποφάσισα ότι θα πρέπει να τρέξω πολύ αργά, μιας και είχα περάσει όλη αυτήν την ταλαιπωρία. Περνώντας τον Τύμβο του Μαραθώνα ήμουν μόλις στην 60ή θέση και σιγά-σιγά η θερμοκρασία ανέβαινε. Καθώς έτρεχα στη διαδρομή κοιτούσα αριστερά και δεξιά και δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος να μας ενθαρρύνει, να μας πει έναν καλό λόγο. Ήταν ο πιο μοναχικός αγώνας που είχα κάνει ποτέ. Έτρεχα όμως στην ιστορική διαδρομή κι ένιωθα την ιστορία στα πόδια μου. Για ποιον τρέχω, αναρωτήθηκα. Όλοι οι Έλληνες ήταν στην παραλία εκείνη την περίοδο και εγώ είχα πάρει το θέμα πατριωτικά. Τρέχω για την Ελλάδα μου και την ιστορία αυτού του αγωνίσματος, έλεγα από μέσα. ΝΑΙ, αντλούσα δύναμη από την ίδια τη διαδρομή. Από το ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ του ημεροδρόμου μετά τη Μάχη του Μαραθώνα. Θα έλεγα κι εγώ το δικό μου ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ! Σχεδόν στα μισά της διαδρομής είχα καταφέρει να είμαι στις πρώτες 35 αθλήτριες. Δεν βιαζόμουν, ήξερα ότι έπρεπε να κρατώ δυνάμεις και να τρέχω στις ανηφόρες της διαδρομής πολύ ήρεμα και χαλαρά, χωρίς αλλαγές στο τέμπο μου. Στην αυθεντική διαδρομή πρέπει να έχεις δυνάμεις μετά το 32ο χιλιόμετρο και να κυνηγάς το χρόνο. Έκανα την τέλεια κούρσα από πλευράς τακτικής. Φτάνοντας στην Αγ. Παρασκευή, βρισκόμουν ήδη στην πρώτη εικοσάδα και το ηθικό μου είχε αναπτερωθεί. Σκεφτόμουν συνεχώς την είσοδό μου στο Παναθηναϊκό στάδιο. Άρχισα σιγά-σιγά να ανεβαίνω και είχα πολλές δυνάμεις. Καθώς περνούσα τη μία αθλήτρια μετά την άλλη, έφθασα στη 12η θέση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μπήκα στο στάδιο όχι τρέχοντας, αλλά πετώντας. Είχα τρέξει τα τελευταία δέκα χιλιόμετρα της διαδρομή σε χρόνο κάτω από 37.00 στα δέκα χιλιόμετρα. Εκπληκτικό. Μόλις τερμάτισα, λίγα δευτερόλεπτα μετά, ρώτησα τον προπονητή μου σε πόσο χρόνο είχα τερματίσει. Γύρισα να δω το χρόνομετρο του σταδίου μόνη μου και είδα ότι ο χρόνος ήταν κάτω από 2 ώρες και 40 λεπτά. Το δικό μου ρολόι από λάθος σε όλη τη διαδρομή δεν το είχα πατήσει για να ξεκινήσει και έτσι δεν ήξερα το χρόνο που πήγαινα. Είχα κάνει τελικά 2.39.10. Ένα πολύ μεγάλο πανελλήνιο ρεκόρ διαδρομής και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ήταν ένα απίστευτο ρεκόρ. Ένα ρεκόρ που κρατά ακόμη και σήμερα.
*Η Μ.Π. είναι προπονήτρια δρόμων αντοχής. Πρωταθλήτρια και κάτοχος του ρεκόρ Ελλάδος στο Μαραθώνιο δρόμο (2.33.40). Φειδιππίδειος Άθλος Αθήνα-Σπάρτη-Αθήνα 524 χλμ.
