Α: Ο μπάτσος ήταν ωραίος στην αρχή που με συλλάβανε. Μ....κα τον έκανα πουτ....
Β: Τι έγινε ρε; Για πες.
Α: Μπαίνουμε μπροστά με τις μηχανές και βγάζουνε τα πιστόλια και με σημαδεύουνε κι εγώ κάθομαι, βάζω τα χέρια στο ταμπλό όπως μου λένε, και του λέω, ρε φίλε, τι βγάζεις πιστόλι και με σημαδεύεις, από τη στιγμή που είμαι άοπλος ας πούμε; Με πολιτικά.
Β: Ναι.
Α: Του λέω, αν ήμουνα, άμα οπλοφορούσα, του λέω και με σημάδευες με πολιτικά, χωρίς να μου πεις τι είσαι και έριχνα θα έφταιγα εγώ; Τέλος πάντων, μου λέει, δεν πειράζει φίλε, μου λέει, η κατάχρηση κάνει κακό, όχι η χρήση. Με βγάζει, τέλος πάντων, μου περνάνε χειροπέδες , του λέω και μου κάνει να ξέρεις λέει, ότι είμαι μαζί σας λέει και είμαι πολύ στεναχωρημένος λέει γι' αυτό που κάνω, λέει και αλλά να ξέρεις ότι είμαι αναγκασμένος. Του λέω, σε καταλαβαίνω απολύτως, του λέω. Κι εγώ όταν θα έρθει η δική μας ώρα, να ξέρεις ότι κι εγώ θα το κάνω και εγώ θα στεναχωρεθώ αλλά να ξέρεις μετά ότι θα σου πω συγγνώμη.
Α: Ναι, ναι. Του λέω κι εγώ όταν θα έρθει η δική μας ώρα του λέω, θα στεναχωρεθώ του λέω, αλλά θα το κάνω. Και μένει κόκαλο ο μπάτσος και γυρνάει και με κοιτάει στα μάτια και μου λέει ελπίζω να υπάρχουν άνδρες, λέει σαν κι εσένα οι οποίοι θα με διατάσσουνε τότε, ε, του λέω άμα σε διατάσσω θα είναι καλό. Μπορεί να έχουμε χειρότερη σχέση.
