Τη Δευτέρα το μεσημέρι ένας νεαρός ήρθε διστακτικά στα γραφεία της A.V., κρατώντας αυτές τις φωτογραφίες στο χέρι του. Η στάση του είχε την ευγένεια της φράσης «συγνώμη… σας έπεσε αυτό…». Οι φωτογραφίες έμοιαζαν όντως σαν να είχαν μόλις πέσει από πορτοφόλι δερμάτινο, παλιό, από εκείνα «του πατέρα» όπως το θυμάται ένα παιδί. Με μικρά μπιλιέτα, καλλιγραφικές διευθύνσεις, πενταψήφια τηλέφωνα, θήκη για πενηνταράκια και εικοσάδραχμα.
«Τη Μεγάλη Εβδομάδα βρήκα αυτές τις φωτογραφίες στην Πανεπιστημίου. Από κάποιον προφανώς έχουν πέσει. Μπορεί κάποιος να έκλεψε ένα πορτοφόλι και να πέταξε τα περιεχόμενα… Σκέφτηκα, μήπως γράφατε κάτι… μήπως για κάποιον έχουν συναισθηματική αξία»
Στιγμές από την ασπρόμαυρη ζωή ενός ρωμαλέου, καλοντυμένου άντρα, στην Αθήνα στα χρόνια του ’50. Ένα κοκτέιλ πάρτι με φίλους, ένα οικογενειακό γαμήλιο γλέντι, μια στημένη αθώα πόζα στα πρώτα χιόνια, μια βόλτα στην Πανεπιστημίου ένα ζεστό ανοιξιάτικο μεσημέρι των φοιτητικών χρόνων. Και μια αφιέρωση με κομψό, στέρεο γραφικό χαρακτήρα.
Τα «ευτυχισμένα χρόνια», η ζωή ενός Αθηναίου, ήρθε ξαφνικά στα χέρια μας και μας έφτιαξε τη μέρα. Είναι μια ιστορία γεμάτη αγάπη και ιδέες, πολλούς χαρακτήρες, εξωτερικά γυρίσματα σε μια Αθήνα που έμοιαζε όμορφη, με happy end, σαν τις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Τις δημοσιεύουμε σαν να είναι από δικό μας οικογενειακό άλμπουμ.
Αν τις δει ο κύριος που τις έχασε, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας. Μαζί με τα στοιχεία του νεαρού που τις βρήκε, τις έχουμε φυλαγμένες, όπως πρέπει στις φωτογραφίες «συναισθηματικής αξίας».
17°
