Χίος: Η Υρώ Μανέ γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Το καράβι μπαίνει στο λιμάνι της Χίου σφυρίζοντας για να δηλώσει την παρουσία του και την επιστροφή… των ασώτων, που την αρνήθηκαν για τις χάρες και τα άγχη της πόλης, μα κάθε καλοκαίρι επιστρέφουν. Τρέχω στο φινιστρίνι της καμπίνας μου και βλέπω να αχνοφαίνονται στο βάθος τα φώτα της προκυμαίας που σιγά-σιγά θα αρχίσουν να σβήνουν – σε λίγο ξημερώνει, είναι 5 και μισή το πρωί. Αυτή την ώρα την περιμένω κάθε χειμώνα, είναι η ώρα που θα με μεταμορφώσει από παιδί της πόλης στο παιδί του παραδείσου, στο παιδί της Χίου, όπου έζησα τα καλοκαίρια μου. Γι’ αυτό μου αρέσει και επιλέγω πάντα το πλοίο· οι ώρες του ταξιδιού ξεφορτώνουν από πάνω μου τα άγχη ώστε το ξημέρωμα να με βρει έτοιμη να «ντυθώ» τα ρούχα του κοριτσιού, τη χαρά της αθωότητας, όπως την έζησα εκεί στο χωριό μου, τον Αρμόλιαστο, ένα μικρό καστροχώρι στη νότια Χίο.
Η όσφρηση μπορεί να μη συγκαταλέγεται στις πιο… κύριες αισθήσεις, όμως εδώ έχει την πρωτοκαθεδρία για να συνειδητοποιήσεις πως ήρθες στο σωστό μέρος. Το άρωμα της μαστίχας αναμεμειγμένο με εκείνο του γιασεμιού και των εσπεριδοειδών δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρεξηγήσεις. Επέστρεψες στον τόπο σου, στη γη σου…
Ό,τι λατρεύω και επαναλαμβάνω κάθε καλοκαίρι, είναι τα μπάνια στη θάλασσα της Κόμης, οι βόλτες στα Μεστά για μια εικονική επιστροφή στον Μεσαίωνα, λόγω των περίκλειστων από τα σπίτια δρόμων του – εμείς οι ηθοποιοί την έχουμε την πετριά κι εύκολα μπορούμε να δούμε τον ανυποψίαστο διαβάτη ως ιππότη που έχει αφήσει το άλογό του προκειμένου να απαγγείλει κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης του ένα σονέτο. Δεν ξεχνώ να ανέβω στην πολιτεία του Ανάβατου, που μου αρέσει πιο πολύ και από τον Μιστρά· να χαλαρώσω απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα από τα Αυγώνυμα και να λουστώ το χρώμα της αυγουστιάτικης πανσελήνου στα Μαύρα Βόλια. Την ψυχή μου αφήνω να γαληνέψει στην αγκαλιά της Νέας Μονής με τα υπέροχα ψηφιδωτά της – φύγετε, σκέψεις, μη λερώσετε την εκκωφαντική ησυχία της.
Αυτή είναι η δική μου Χίος, μοσχομυριστή από γιασεμί μασταρίνι και μαστίχα, γεμάτη πληγές στα γόνατα από τα παιδικά μου τρεχαλητά.
13°
