«Εκκλησιάζουσες», αντιμετωπίζεις το σήμερα με ένα έργο μιας άλλης εποχής, με έμμεσες αναφορές κι ένα σύγχρονο λόγο.
22/6, Πρώτο Πειραματικό Γυμνάσιο, πρόβες του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Είμαστε στο 392 π.Χ. κι η ηττημένη Αθήνα παρακμάζει. Ικανές στο χειρισμό του χρήματος, οι Αθηναίες στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη κηρύσσουν την κοινοκτημοσύνη. «Από εδώ κι εμπρός αυτή τη χώρα δεν θα τη λοιδορεί κανένας! Τέρμα οι ρουφιανιές» λέει η αρχηγός Πραξαγόρα (Δάφνη Λαμπρόγιαννη) στο σύζυγο που λουφάζει (Κώστας Κόκλας). Κι ο χορός των γυναικών συμπληρώνει: «Εμείς απ’ το κοινό ταμείο θα σας τρέφουμε όλους! Τίποτα δεν θα πουλιέται, τίποτα δεν θα μπορεί να αγοραστεί κι όλοι θα ’χουν απ’ όλα – ψωμί, κρασί!».
Η διάθεση του Θεοδωρόπουλου δεν κρύβεται: «Είναι πολλά αυτά που με κάνουν χαρούμενο: πρώτη φορά κατεβαίνω στην Επίδαυρο με το Θέατρο του Νέου Κόσμου· συνεργάζομαι ξανά με τους ίδιους συντελεστές, έξι χρόνια μετά τους “Αχαρνείς” με το Εθνικό στην Επίδαυρο (Θάνος Μικρούτσικος, Άγγελος Μέντης, Αγγελική Στελλάτου)· εκφράζεται η ανάγκη μου να κάνω κάτι που να σχετίζεται με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν το έγραφε ο Αριστοφάνης υπήρχε η ίδια παρακμή με τη σημερινή. Έχει ενδιαφέρον λοιπόν να δεις πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις το σήμερα με ένα έργο μιας άλλης εποχής, χωρίς να το κάνεις επιθεώρηση, με έμμεσες αναφορές κι ένα σύγχρονο λόγο.
Στη διασκευή που έχει κάνει στο κείμενο ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, η δική μας Πραξαγόρα ταξιδεύει στο χρόνο, βλέπει στο μέλλον και προσπαθεί να προφυλάξει τις γυναίκες από αυτό που τους συμβαίνει σήμερα – ότι μιμούνται δηλαδή τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο ασκούν οι άντρες την εξουσία. Τις προφυλάσσει από την αφαίρεση των θετικών στοιχείων της γυναικείας φύσης τους».
17°
