Η σκοτεινή πύλη του Seth Siro Anton

Την πολυτάλαντη περίπτωση του Σπύρου Αντωνίου οι «νεκρομέταλλοι» τη γνωρίζουν από τα μέσα των 90s με το μουσικό όχημα των Septicflesh. Μια μπάντα που πειραματίστηκε με τη συνύπαρξη μεταξύ στοιχείων κλασικής μουσικής και του σκληρού, παραμορφωμένου ήχου κυκλοφορώντας δίσκους υπό τη σκέπη διεθνών εταιριών και περιοδεύοντας από ήπειρο σε ήπειρο. Εκτός από τη μουσική, η αγάπη του για το σχέδιο, τη ζωγραφική, τη φωτογραφία και τη δημιουργία τον οδήγησε στην επιμέλεια artworks για πληθώρα συγκροτημάτων και του έχει ανοίξει τις πόρτες αρκετών γκαλερί στο εξωτερικό. Μιλήσαμε για όσα φέρουν την υπογραφή της περσόνας Seth Siro Anton.

Υπάρχει κάποιος πυρήνας έμπνευσης για όσα δημιουργείς και, αν ναι, ποιος είναι αυτός;
Τα όνειρα είναι πολύτιμα, γιατί απελευθερώνουν το αρχέγονο χάος στους νευρώνες μας, μηδενίζοντας τη δύναμη του χωροχρονικού συνεχούς. Όταν ζωγραφίζω, προσπαθώ να εξομοιώσω τη συνειδησιακή κατάσταση του διαυγούς ονειρέματος. Εξάλλου, το όνειρο είναι ένας καμβάς ο οποίος γεμίζει εικόνες (και όχι μόνο), από το υποσυνείδητο με υπαίτιο καλλιτέχνη το υπερεγώ. Η διαφορά που υπάρχει στον κόσμο του φωτός από τον κόσμο της νύχτας, είναι ότι κάποιος χρειάζεται να χρησιμοποιήσει ως μέσα υλοποίησης του ονείρου, συγκεκριμένα εργαλεία με συγκεκριμένες δυνατότητες και περιορισμούς, τα οποία πρέπει να μάθει να χειρίζεται ως «γέφυρες» από τις οποίες θα περνούν οι σκέψεις του στον καμβά της ύλης.

Εγώ, όταν δημιουργώ, απλώς προσπαθώ να παραμένω συντονισμένος με το ονειρικό εγώ μου, που πάντα παρακολουθεί πίσω από τα μάτια μου, αγγίζοντας την αντανάκλαση των χρωμάτων μέσω του φωτός. Η τέχνη μου είναι μια σκοτεινή πύλη σε πράγματα απαγορευμένα, απελευθερωμένα από τη δικλίδα της λογικής. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τα έργα μου είναι παραμορφωτικοί ονειροκαθρέπτες του σώματος και της ψυχής. Το κοινό που ελκύεται από τη συγκεκριμένη τέχνη ελκύεται ουσιαστικά από τον ονειρόκοσμο που αντανακλάται σε αυτήν.

Το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Seth Siro Anton πώς προέκυψε;
Προέκυψε εντελώς αυθόρμητα, θα έλεγα με έναν κλασικό σουρεαλιστικά ψυχικό αυτοματισμό. Ζωγράφιζα μια μέρα αφηρημένος σε ένα χαρτί και υπέγραφα με εντελώς διαφορετικούς τρόπους χωρίς κάποιο νόημα. Συνειδητοποίησα ότι η απότομη γραφή, υπογράφοντας το Σπύρος Αντώνιου, μου δημιούργησε εναλλακτικές ονομασίες φτάνοντας τελικά στο τελικό Siro Anton. Το Seth το χρησιμοποιούσα, έτσι και αλλιώς, σαν nickname από το παρελθόν στους Septicflesh, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον θεό ΣΕΤ ή ΣΕΘ (πρώιμη θεότητα της αιγυπτιακής μυθολογίας, ο κακός αδελφός του Όσιρι).

Τι ακριβώς συνέβη με το facebook και τα έργα σου;
Το FBIbook -για μένα, αυτή είναι μια πιο σωστή ονομασία και τοποθέτηση του συγκεκριμένου social network- απλώς θεώρησε ότι τα έργα μου παραβιάζουν και ενοχλούν την αντικειμενικά διαμορφωμένη λογική και ηθική που έχει οριοθετήσει. Αυτό, φυσικά, είχε ως αποτέλεσμα να μου απενεργοποιήσουν την προσωπική μου σελίδα για κάποιο χρονικό διάστημα. Λόγω της δουλειάς που έχω, το internet μου είναι άμεσα χρήσιμο, όποτε έστειλα email για να επαναφέρω τον λογαριασμό μου. Το FBIbook μου ζήτησε ID ή διαβατήριο για να ξαναλειτουργήσει η σελίδα μου, δεχόμενο, φυσικά, τους όρους περί ηθικής που έχει οριοθετήσει. Από τότε, αν κάποιο έργο μου έχει γυμνό ή κάποιον ακραίο χαρακτήρα, τα κρύβω με κάποια μαύρα κουτάκια, κάτι, ας πούμε, σαν εναλλακτικές λογοκριμένες εκδοχές, με τις οποίες, φυσικά, δεν αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα. Αστείες καταστάσεις οι οποίες, φυσικά, φτάνουν στα όρια της ηλιθιότητας και του παραλόγου. Μεγάλη απορία πάντως μου έχει προξενήσει πως το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που είναι στο συγκεκριμένο social network έχει συνειδητά φακελωθεί, οικειοθελώς, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή ανησυχία ή έστω μια αμφιβολία… Εγώ προσωπικά το χρησιμοποιώ για έναν και μόνο λόγο: χώρος παρουσίασης της δουλειάς μου, για κάποιους ανθρώπους που ενδιαφέρονται.

 

Οι πρόσφατες εξελίξεις αναφορικά με τη συνθήκη Acta σε βρίσκουν σύμφωνο ή όχι; Γιατί;
Ζούμε μια μεταβατική και συνεχώς μεταβαλλόμενη περίοδο. Λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και γενικότερα των ραγδαίων καταστάσεων που εξελίσσονται στις πολυεθνικές εταιρίες, θα υπάρξουν έντονες αλλαγές σε πολλούς τομείς. Ένας από αυτούς (και σημαντικός) είναι το internet. Με λίγα λόγια, όλος αυτός ο ψηφιακός ιστός ανταλλαγής απόψεων, ελεύθερης έκφρασης και γνώμης, και άλλων σημαντικών κοινωνικών λειτουργιών, σύντομα θα γίνει σκλάβος ενός ελεγχόμενου ενιαίου παγκόσμιου μηχανισμού, ελεγχόμενο από πολυεθνικές, κυβερνήσεις κ.τ.λ... Το Acta είναι απλώς ένα προμήνυμα για το τι θα ακολουθήσει. Ως καλλιτέχνης είμαι υπέρ των πνευματικών δικαιωμάτων και του copyright ειδικότερα, όταν πέφτει σε χέρια εκμετάλλευσης και χρηματικού αυτοσκοπού. Είμαι ενάντια όμως σε αυτό που προσπαθεί να θέσει το Acta, ειδικότερα όταν αυτό αφορά την ελεύθερη ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ ανθρώπων χωρίς εμπορικό ή χρηματικό αυτοσκοπό.

Τι προσβάλλει την αισθητική σου;
Η απληστία του ανθρώπου, είναι κάτι το μοναδικό που δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο ζωικό βασίλειο, παρά μόνο σε μας. Αυτό έχει δημιουργήσει και μια κακή, φλύαρη, υδροκέφαλη αισθητική σε όλους τους τομείς στη ζωή μας.

Έχει διατυπωθεί πως η τέχνη θέτει ερωτήματα. Ποια είναι τα δικά σου;
Έθεσες ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, το οποίο αφορά την τέχνη και τη ζωή, το κοινωνικό σύνολο. Θα μπορούσα να απαντήσω με το ισχυρό θεώρημα «Η τέχνη για τη ζωή ή ζωή για την τέχνη» ή, όπως επίσης με τα ready mades του Marcel Duchamp, τα οποία έθεσαν καινούργιους κανόνες και άξονες για το τι είναι τέχνη, και πώς αντιμετωπίζει τη ζωή, τον άνθρωπο, και το αντίθετο. Εγώ προσωπικά, έχοντας πάντα σαν κριτήριο τη δική μου προσέγγιση μέσω του οπτικού και του εσωτερικά συναισθηματικού φίλτρου που αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις γύρω μου, δεν θέτω κάποια ερωτήματα. Με τη δουλειά μου προσπαθώ να προτείνω εναλλακτικές καταστάσεις σε αυτό που ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα (εντελώς διαφορετική από την υποκειμενική) μέσω της φιγούρας και του σχήματος. Δεν με ενδιαφέρει καν να θέσω κάποια ερωτήματα, γιατί αυτό δείχνει μια αβεβαιότητα και έναν φόβο, ο οποίος ίσως πηγάζει από τη φυσική κατάληξη του ανθρώπου, το θάνατο. Με συγκινεί και με πληροί πιο πολύ μέσω της δημιουργίας μου να θέσω, να προτείνω, παρά να ρωτήσω… γιατί πολύ απλά έχω μια καθολική αμφισβήτηση για όλα. Όποτε, όταν ένα έργο ζωγραφικής ή φωτογραφίας (ή οποιοδήποτε άλλο μέσο τέχνης) έχει τελειώσει και παρουσιάζεται στην αντικειμενικά λογική πραγματικότητα, δεν θέτει ερωτήματα, απλώς πιστοποιεί μέσω της αμφιβολίας και παρατήρησης.

Έχεις επιμεληθεί τα δημιουργικά για αρκετά άλμπουμ. Κάποιο που θα ήθελες να έχεις επιμεληθεί και δεν πρόλαβες;
Μεγαλώνοντας απομυθοποιείς καταστάσεις, οπότε στο συγκεκριμένο στάδιο που είμαι θα έλεγα ότι είμαι ικανοποιημένος με το σύνολο της δουλειάς μου και με αυτούς που έχω συνεργαστεί. Δύο μεγάλους καλλιτέχνες που θαυμάζω στη μουσική και θα ήθελα να οπτικοποιήσω τη μουσική δουλειά τους είναι η Diamanda Gallas και ο Brendan Perry από τους Dead Can Dance. Σημαντικότερη στιγμή, μέχρι στιγμής, στα artworks που έχω κάνει είναι το ομώνυμο album μιας μπάντας που θαύμαζα και θαυμάζω, τους Paradise Lost.

Ποια εικαστική δημιουργία σου κέντρισε το ενδιαφέρον τελευταία;
www.banksy.co.uk Τρομερά εμπνευσμένος σύγχρονος καλλιτέχνης.

Σπούδασες στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, έλαβες υποτροφίες, διδάχτηκες από τον Δημήτρη Μυταρά. Βγαίνοντας στην «αγορά» τι αισθάνθηκες πως είχες κερδίσει;
Η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ήταν, είναι, και θα είναι μια από τις καλύτερες πηγές εκμάθησης τέχνης. Ενώ οι πιο πολλές σχολές αυτή τη στιγμή τόσο στην Ευρώπη αλλά και σε όλον τον κόσμο έχουν, θα έλεγα, εκμοντερνιστεί σε έναν πιο αφαιρετικό τρόπο διδασκαλίας, η σχολή μας το αντίθετο επιμένει και ειδικότερα στα πρώτα χρόνια σπουδής, στον κλασικισμό, στις βασικές και θεμελιώδεις αρχές του σχεδίου και της γλυπτικής φόρμας. Αυτό, φυσικά, δίνει το πλεονέκτημα σε κάθε σπουδαστή έχοντας πια κατακτήσει τις βασικές αρχές του σχεδίου και του χρώματος, να εξελιχθεί σε καινούργια μονοπάτια αναζήτησης, τα οποία συμβαδίζουν με την εποχή και τις καταστάσεις που βιώνει. Όποτε, όπως καταλαβαίνεις, έχεις κερδίσει παρά πολλά από την αρχή, και μόνο που καταφέρνεις και περνάς τις αυστηρές εξετάσεις της σχολής, είναι μια νίκη προσωπική, που αργότερα με την εκμάθηση ενισχύεται συνέχεια.

Ομότεχνοι δημιουργοί που εκτιμάς;
Leonardo Da Vinci, Michael Angelo, Vladimir Tatlin, Kasimir Malevich, Constantin Brancusi, Francis Bacon, Pablo Picaso, H. R. Giger, J.P. Witkins, Robert Motherwell, Robert Rauschenberg.

Με ποιο σκεπτικό αξιολογείς τη χρηματική αξία των έργων σου;
Προσπαθώ όλα μου τα έργα να έχουν την ίδια χρηματική άξια, μιας και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμούς και υποκατατάξεις σε ό,τι έχω δημιουργήσει. Ίσως σε κάποια τελάρα μεγάλων διαστάσεων, που συνήθως (χωρίς να αποτελεί κανόνα) απαιτούν και περισσότερη δουλειά η τιμή να διαφέρει λίγο.

Εκθέτεις με μεγαλύτερη συχνότητα στο εξωτερικό συγκριτικά με την Ελλάδα. Γιατί;
Γιατί πολύ απλά έχω μόνο προτάσεις και δείγματα ενδιαφέροντος από το εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμα κάποια υποδομή και αναζήτηση, και ειδικά για μια μορφή τέχνης σκοτεινού χαρακτήρα με στοιχεία εξπρεσιονισμού και σουρεαλισμού. Αν και δεν νομίζω ότι είναι το μοναδικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Η τέχνη, για να καταφέρει να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί μέσα σε μια κοινωνία, προϋποθέτει βασικές και θεμελιώδεις αρχές, στην παιδεία και στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τις καταστάσεις, κάτι το οποίο στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.

www.sethsiroanton.com