Τίποτε δεν είναι τυχαίο. 130 συναυλίες περίπου το χρόνο, για τρία χρόνια. Από τη δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου με αστείρευτη ενέργεια πέρασε με μια ανάσα στην πρώτη γραμμή της νέας ελληνικής σκηνής. Mια βαλίτσα που δεν κλείνει ποτέ, ύπνος σε ξενοδοχεία, νέα πρόσωπα, νέες πόλεις, χιλιόμετρα και κάθε παράσταση ένα νέο επεισόδιο στον κύκλο της σειράς «Η Bofiliou Band ταξιδεύει». Το επόμενο πρωινό μετά την πρεμιέρα της στο Gazoo, η Νατάσσα Μποφίλιου θυμάται όλα τα επεισόδια.
Τι φιλοδοξούν να φέρουν οι μέρες του φωτός μέσα στην γκριζάδα των ημερών; Να επαναφέρουν μια ευτυχή ανάμνηση, να δημιουργήσουν μία καινούργια σε ένα σκοτεινό περιβάλλον που έχει απόλυτη ανάγκη από λίγο φως, να δηλώσουν τις μέρες που έφερε στη ζωή μας η διαδικασία και η δημιουργία αυτού του άλμπουμ κaι αυτής της παράστασης, και να χαμογελάσουν λίγο σαρκαστικά στην εποχή που μας επιβάλλει ένα τόσο βαθύ σκοτάδι.
Πώς είναι η ζωή με μια ανοιχτή βαλίτσα; Ταλαιπωρία και ελευθερία. Κόπωση, δυσκολία, κακός ύπνος, συνεχές ταξίδι, πρόσωπα, αλητεία, δρόμος, ανανέωση, δύναμη, κατάκτηση, καθαρός αέρας, στιγμές λύτρωσης και χαράς.
Έχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Ποιο κοινό ήταν το πιο ενδιαφέρον ή το πιο απρόβλεπτο; Κλισέ, αλλά πάντα υπάρχει κάτι εξαιρετικά απρόβλεπτο και ενδιαφέρον σε κάθε κοινό και πόλη! Κάθε παραστασή μας είναι μια καινούργια περιπέτεια κι ένα καινούργιο επεισόδιο στον κύκλο της σειράς «Η bofiliou band ταξιδεύει». Οι κύκλοι χωρίζονται σε εποχές. Φαντάσου κάτι σαν το «η Πολυάννα μεγαλώνει», «η Πολυάννα παντρεύεται», «η Πολυάννα μητέρα» κ.λπ.
Ποια ήταν η καλύτερη συναυλία; Ποιά να πρωτοθυμηθώ; Ελπίζω να με ρωτήσεις και κάτι ακόμα που θα πρεπει να απαντήσω με κλισέ, για να σου απαντήσω «περνάμε καλά στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει στη σκηνή».
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα; Απολαυστική. Μια καινούργια, υπέροχη εμπειρία. Μας έφερε νέο και φρέσκο αέρα στον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε τόσο πολύ να στήσουμε την παράστασή μας όπως ακριβώς την είχαμε ονειρευτεί... Είναι πολύ γλυκός, γεμάτος ενέργεια. Μια αφοπλιστικά χαρισματική προσωπικότητα.
Πώς σου φαίνεται η ελληνική μουσική πραγματικότητα; Θα μιλήσω για τη δική μου γενιά και για τα είδη που εγώ παρακολουθώ και ταιριάζουν με την αισθητική μου. Τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα, απαρτισμένη από ταλαντούχους ανθρώπους, πλουραλισμό στα στιλ και με καθαρή πρόθεση. Σαφής, αυτόνομη και ανεξάρτητη. Με κότσια και ειλικρινή, σύχρονή έκφραση.
Πώς βλέπεις την κρίση; Ως κρίση αξιών και ιδεών. Αναμενόμενη και σαρωτική. Χρειάζεται μέγαλο θάρρος, αντίληψη και διεκδικητικότητα για να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας... Πρέπει να αλλάξουμε από μέσα προς τα έξω, να ξαναβρούμε τα προσωπικά μας ιδανικά και να ξαναχτίσουμε ένα χαρακτήρα ικανό να προσαρμοστεί στις ανάγκες του και όχι στις ανυπέρβλητες και επιφανειακές του φιλοδοξίες.
Ποια σημεία της Αθήνας αγαπάς; Λατρεύω την πόλη μου απ’ άκρη σε άκρη. Γι’ αυτό κι έχουμε σχέση πάθους, μίσους και αγάπης. Αγαπώ πολύ τα Βόρεια Προάστια λόγω των παιδικών μου αναμνήσεων και το κέντρο λόγω των τελευταίων δέκα χρόνων ακατάπαυστης ζωής βιωμένης στους δρόμους του. Αγαπημένο στέκι τον τελευταίο αρκετό καιρό η πλατεία Καρίτση κι όλη η περιοχή τριγύρω...
Πώς σε περιγράφουν οι φίλοι σου με τρεις λέξεις; Δεν ξέρω, πρέπει να τους ρωτήσω. Θα σου πω, όμως, πώς με φωνάζουν. Έχω τρεις διαφορετικές προσφωνήσεις: bolfina, κουλίτσα και σαντέζα. Ανάλογα το φίλο και τα κέφια.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τραγούδι; Άρχισα στα πέντε μου με μαθήματα πιάνου, ενώ το τραγούδι σαν στοχευμένος τρόπος έκφρασης μπήκε πολύ αργότερα στη ζωή μου, στα 19, ουσιαστικά, τυχαία και καταλυτικά, όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής ενός ανθρώπου, με την «Ασπιρίνη», του Τσίρκα και του Ευαγγελάτου στη δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου.
Γιατί δάκρυσες και έφυγε η μάσκαρα; Για όλα αυτά που νιώθω ότι έπρεπε να ήταν αλλιώς, αλλά δυστυχώς δεν είναι... Είναι το τελευταίο δάκρυ μιας στιγμής θλίψης, πριν βγεις έξω στην έκθεση του κόσμου. Ένα τελευταίο δάκρυ πριν δηλώσεις «ως εδώ, δεν πάει παρακάτω» και κάνεις τη δική σου προσωπική ανατροπή. Εχεί αναφορά στη λύπη που πέρασε και σε ένα μέλλον πιο τολμηρό.
Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που σε συγκίνησε και ποιο εκείνο που σε έκανε χαρούμενη; Με πλήγωσε βαθιά το μελαγχολικό και παραδομένο βλέμμα ενός ανθρώπου που ζητιάνευε χθες το βράδυ στα φανάρια και η εικόνα της ολοκληρωτικής απελπισίας μόνων, μεταναστών, αστέγων και ναρκομανών τριγύρω, ενώ εγώ γύριζα στη θαλπωρή του σπιτιού μου, από την βραδιά της πρεμιέρας μας, στην ασφάλεια και στην ζέστη του αυτοκινήτου μου, τόσο ευτυχισμένη...
Mελλοντικά σχέδια; Είμαι αφοσιωμένη και εντελώς επικεντρωμένη στο δίσκο και τις παραστάσεις μας. Τα μελλοντικά σχέδια προς το παρόν φαντάζουν πολύ... μελλοντικά!
InfoΗ Νατάσσα Μποφίλιου μαζί με τους Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμο Ευαγγελάτο παρουσιάζουν τις «Μέρες του φωτός» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Κάθε Σάββατο στο GAZOO, Πειραιώς 102-104, 210 3422.888, έναρξη: 22.30. Είσοδος bar: € 10, Θεατρικές θέσεις/θεωρείο € 20 με ποτό, κατανάλωση σε τραπέζι: € 25 το άτομο με δύο ποτά, τιμή φιάλης ουίσκι: € 100 (4 άτομα), τιμή φιάλης κρασιού: € 50 (2 άτομα)
22°
