Και μόνο ένα κομμάτι από τη ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου είναι αρκετό για τους φανατικούς του φίλους. Η μυθολογία του Έλληνα ρόκερ φωτίζεται με μια σκοτεινή εξιστόρηση της σχέσης του με τη Γιόλα Αναγνωστοπούλου από το δημοσιογράφο Μανώλη Νταλούκα, που έχει γράψει βιβλία για ονόματα όπως ο Morrison κι ο Bowie, αλλά και το «Ελληνικό Ροκ». Στο «Βιβλίο των ηρώων του τρόμου» (εκδ. Οξύ) ο δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου χάνεται στο όνειρο και την παραμύθα μαζί με τη νεαρή ποιήτρια – τη Femme Fatale του. Ανεξάρτητοι εξαρτημένοι, με ταμπού στο να μην υπάρχει κανένα ταμπού και εμμονή με τη μαύρη λογοτεχνία. Χρόνος τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και οι αρχές τoυ ’80. Την περίοδο που ο Παύλος γράφει το «Φλου» και το «Εν Λευκώ» και η Γιόλα την ποιητική συλλογή «Οξείς Μετάλλου Ήχοι», “Μetal Machine Music” δηλαδή, και ο Lou Reed μάλλον δεν έβγαινε από τα πικάπ τους. Τόπος η Αθήνα, με αναφορές σε στέκια και ανθρώπους της εποχής που δυναμώνουν την αφήγηση, καθώς εδώ δεν μιλάμε για μυθοπλασία αλλά για εξιστόρηση γεμάτη κοινωνικοπολιτικές αναφορές. Πολυτεχνείο, Εξάρχεια, Πλάκα, Πατήσια, Kυψέλη, Λυκαβηττός. Ταξίδια Αθήνα-Παρίσι, Μagic Bus, πρόβες και ηχογραφήσεις, Κύτταρο και Σπυριδούλα, Φουκό και Γαλλικός Μάης, Dylan και Purple Haze. Αre you experienced? - Γιώργος Δημητρακόπουλος
Υes, Prime minister
Λίγους μήνες μετά την έκδοσή της στη Μεγάλη Βρετανία, η αυτοβιογραφία του Tony Blair κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός
«Το μάθημα που προκύπτει είνaι διδακτικό: αν θεωρείς ότι κάποια αλλαγή είναι σωστή, προχώρα. Θα υπάρξουν σιωπηλοί υποστηρικτές, καθώς και ηχηροί αντίπαλοι. Τελικά, η ηγεσία αφορά τις αποφάσεις που επιφέρουν αλλαγές. Αν δεν μπορείς να αντέξεις αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει λόγος να γίνεις ηγέτης. Στο μεταξύ, το μάθημα έχει ευρύτερη εφαρμογή: αφορά την ικανότητα να ξεφεύγεις από το σαματά, να μαθαίνεις πώς να κάνεις τη φωνή σου να ακούγεται στον ορυμαγδό και να επικεντρώνεσαι στη συνολική εικόνα. Καθώς διαβάζω ξανά τα άρθρα των εφημερίδων σχετικά με τις αλλαγές, μου προξενεί εντύπωση πόσο φλέγον θεωρούσαν κάθε ζήτημα εκείνη την εποχή και πόσο ξεχασμένα είναι σήμερα. Τα δίδακτρα ειδικά πέρασαν μέσα από εκπληκτικές μίνι κρίσεις, φιάσκα και επαναστάσεις. Κι όμως, το μόνο που έχει σημασία σήμερα είναι ότι πραγματοποιήθηκε μια απαραίτητη μεταρρύθμιση˙ και εφόσον πραγματοποιήθηκε, αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν οι μελλοντικές μεταρρυθμίσεις…»
Φαντάζομαι πως αυτό το απόσπασμα θα το έχει κόψει ο πρωθυπουργός μας και θα το έχει κορνιζώσει στο γραφείο του. Το θέμα είναι τι γίνεται με εμάς τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έχει την παραμικρή χρησιμότητα να διαβάσουμε την ογκωδέστατη αυτοβιογραφία ενός πολιτικού, όταν μάλιστα η τελευταία του «εικόνα» για πολλούς από εμάς, πριν αποχωρήσει από την πολιτική, δεν είναι και η καλύτερη λόγω της θέσης του στον πόλεμο του Ιράκ; Νομίζω, πως ναι, και όχι γιατί έχουμε αναγκαστικά πεισθεί για την ειλικρίνεια των προθέσεών του ή γιατί θα του αναγνωρίσουμε φλεγματικό χιούμορ, θα δούμε στιγμές καθημερινότητάς του ή επειδή μας κερνάει εξομολογήσεις για αποτυχημένες πολιτικές αποφάσεις ή επιτυχίες από καραμπόλες. Γιατί πολύ απλά, όπως είπε και ο Λένιν, «είναι παλιά αλήθεια ότι, στην πολιτική, συχνά πρέπει να διδαχτείς από τον εχθρό σου» – και αυτή την περίοδο, ιδιαίτερα στη χώρα μας, κάθε πολιτικός θεωρείται και «εχθρός». Και αυτό το εγχειρίδιο πολιτικής ηγεσίας είναι ένα καλό σχολείο, δοσμένο από ένα χαρισματικό άνθρωπο που είχε τη στόφα ηγέτη. (Μτφ. Χρήστος Καψάλης, Έλλη Συλογίδου) - Δ.Μ.
«Φρίντα Κάλο, η ζωή μιας αδάμαστης γυναίκας» Λίντε Ζάλμπερ, μτφ. Σίσσυ Παπαδάκη, εκδ. Μελάνι
Ποτέ δεν θα φανταζόταν η Φρίντα Κάλο πως κάποτε θα γινόταν ένα παγκόσμιο pop είδωλο – ας όψεται η Μαντόνα! Η Ζάλμπερ, αν και διδάκτωρ Ψυχολογίας και ψυχοθεραπεύτρια, δεν βλέπει τη Φ.Κ. ως ψυχολογικό αντικείμενο, απεναντίας αφήνεται να παρασυρθεί από το πάθος της τελευταίας για ζωή και δημιουργία. Η ιδιότητά της φαίνεται μόνο όταν αποτιμά τους πίνακές της. Φυσικά (και αναγκαστικά) στις σελίδες, δίπλα στη Φρίντα, κυκλοφορούν προσωπικότητες όπως ο Τρότσκι, ο Ριμπέρα, ο Μπρετόν…
18°
