Το Πήλιο της δημοσιογράφου Ελένης Ψυχούλη

Το δικό μου Πήλιο είναι η οικειότητα της άμμου, στην ίδια παραλία που έκανα την πρώτη βουτιά της ζωής μου, η εμμονή να μην κοιτάς ποτέ τις-πολλές-ασχήμιες αλλά μόνο τις μαγικές αναμνήσεις τετελεσμένων καλοκαιριών, όπως δεν μπορείς να ξεφορτωθείς το ξεθωριασμένο, ξεχειλωμένο σου μαγιό. Δεν ξέρω πώς πείθεις κάποιον να έρθει ως εδώ πάνω, φαντάζομαι πρώτο το επιχείρημα βουνό και θάλασσα στο ίδιο πακέτο, κάτι που εμείς μεταφράζουμε κάνω σκι και σε είκοσι λεπτά, μέσα στο αυτοκίνητο, αλλάζω για να συνεχίσω με water board στην πρώτη παραλία και σε δυο ώρες συνολικά να είμαι πίσω στην αστική πασαρέλα του Βόλου για καφέ.

Γιατί το Πήλιο είναι πάνω απ’ όλα η δυνατότητα: να μετακινείσαι ευκόλως, από παραμυθένια σε πιο τιρκουάζ παραλία μπορεί και δυο φορές τη μέρα, να περπατάς δροσερά καλντερίμια ανάμεσα σε δυο καρτ-ποστάλ χωριά, να μυρίζεις θυμάρι και ρίγανη στον ήλιο κι αμέσως μετά ιώδιο και αλάτι, αλλά στο τέλος να αράζεις σαν τη σαύρα στον ήλιο στην ίδια παραλία μέχρι το τέλος χρόνου. Γιατί στο Πήλιο, ευτυχώς, δεν έχουμε κοσμικά – και μην μπερδεύεστε οι Αθηναίοι και το ταυτίζετε με την Τσαγκαράδα, έχουμε άλλα 24 χωριά και κυρίως μια νότια μεριά που δεν μοιάζει με τις ψηλές καστανιές και τις δροσερές πηγές των κορυφών. Εδώ κυκλοφορούμε με σαγιονάρα όλη τη μέρα, απλώνουμε ακόμη ψάθες στις παραλίες και παίρνουμε μαζί μας κολατσιό και όχι κοκτέιλ από μπιτς-μπαρ.

Οι δικοί μου λόγοι για να σε ξεμυαλίσω είναι το πρωινό στην Αμανίτα της σιωπής, εκεί όπου ακούς μόνον τα αηδόνια, με ό,τι βγάζει το μποστάνι του Φιλάρετου Ψημμένου – κι ύστερα μια βόλτα για καλοκαιρινά αγριομανίταρα. Είναι το ζυμωτό ψωμί, τα γεμιστά και το κατσικάκι στον ξυλόφουρνο της κυρα-Λένης. (Αφιλιάνες Πλατανιάς, 2423071206)

Είναι μια νύχτα με 5 ευρώ στο ασβεστωμένο κελί του μοναστηριού στο νησάκι του Τρίκερι, με θέα στο απέραντο γαλάζιο. Είναι η κακαβιά και οι ζωντανοί αστακοί σε τιμή αθηναϊκής κατεψυγμένης μαρίδας στην Αθήνα, με τα πόδια στο νερό και θέα κατακούτελα στην πανσέληνο στον Κατηγιώργη. (Φλοίσβος, Κατηγιώργης, 2423071071)

Είναι ο φρέσκος ντόπιος τόνος σαλάτα, η καραβιδομακαρονάδα και άπαντα τα θαλασσινά της κυρίας Ασημίνας στις Κόττες, το ηλιοβασίλεμα, στη θαλασσινή σιωπή με θέα τις πολύχρωμες ψαρόβαρκες. Είναι οι σπιτικές πίτες, η ρεβυθάδα και όλα τα κοψίδια της Κατερίνας στην ολοπράσινη, ζωντανή πλατεία του Λαύκου, κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια. (Η Δροσιά, Λαύκος, 2423065078)

Κι ακόμη νοστιμότερα, αν ακολουθεί μια νύχτα στο Αρχοντικό Παρίση. (2423065856) Είναι τα μαγειρευτά χόρτα με αβγά, κεφτέδες στο φούρνο, μοσχαράκι με μελιτζάνες και όλα όσα βγάζει το τσουκάλι της κυρίας Φρόσως στο μαγικό Άγιο Λαυρέντη, που έχει και φεστιβάλ μουσικής κάθε καλοκαίρι. (Λωτός, 24280 96243)

Κυρίως, όμως, είναι να περπατάς. Πολύ και επίμονα. Σε άγνωστα μονοπάτια που εναλλάσσουν γλυκά καμπύλες, ποτάμια, ελιές και πλατάνια. Να χάσεις τον προορισμό. Να ακούς τη φύση μέχρι να γεμίσει το σώμα και τον εγκέφαλό σου. Ένα τοπίο σαν σονάτα του Μότσαρτ, στα μέτρα του-χαρούμενου-ανθρώπου, που έχει ξεχάσει να γελά κάπου εκεί έξω, στις πόλεις.

*H Ελένη Ψυχούλη είναι δημοσιογράφος, παρουσιάζει την εκπομπή «Chef στον Αέρα»