Τον τράβηξε μαζί της για να διαλέξουν τα καινούρια της γυαλιά της μυωπίας.
«Δεν ήξερα ότι δεν βλέπεις», της είπε. Εκείνη χαμογέλασε δίχως ν’ απαντήσει.
Στα οπτικά, έβαζε και έβγαζε σκελετούς χωρίς η ίδια να κοιτάζει στον καθρέφτη. Τον κοίταζε μέσα απ’ τα γυαλιά για κλάσματα δευτερολέπτου και ύστερα έβαζε τον επόμενο και τον επόμενο και τον επόμενο σκελετό. Εκείνος δεν μιλούσε. Οι υπάλληλοι αναστέναζαν μάλλον από αγανάκτηση και οι πάγκοι γέμιζαν σκελετούς όλων των ειδών, όλων των χρωμάτων, όλων των υλικών… Απελπισία!
«Θα πάρεις εκείνα που ταιριάζουν πιο καλά στα χείλη σου», της είπε εκείνος μετά από ώρα.
«Στα χείλη μου;!», αποκρίθηκε το Λιζάκι με έκπληξη και απορία.
«Όταν δαγκώνεις την άκρη του βραχίονα σκεπτική, δεν θέλω να σου πονάει πολύ τα χειλάκια. Κατάλαβες;», της είπε δαγκώνοντας απαλά τα χείλη της στην άκρη τους.
Το Λιζάκι κατάλαβε. Πήρε τα γυαλιά –τυχαία επιλογή- και έφυγε. Στο αυτοκίνητο και ενώ εκείνος οδηγούσε, τέσταρε τους βραχίονες πλάι του, για να τον κάνει να νιώσει ασφαλής πως τα χειλάκια ήταν ok με εκείνα τα γυαλιά.
Το πώς κρέμονταν τα γυαλιά απ’ το στόμα της ήταν το τέλος του κόσμου του. Δάγκωμα απαλό τόσο όσο. Δίχως τραυματισμούς. Μόνο απόλαυση…
13°
