Το Σάββατο με ακουμπούσε σα να χάιδευε βελούδο. Τα σώματά μας κινήθηκαν διερευνητικά, σε μια αυτοσχέδια χορογραφία. Ρυθμικά, συγχρονισμένα. Για ώρα – δεν κράτησα πόση. Έξω από τους δείκτες του ρολογιού του τοίχου. Μετά, έβγαλε κάτι να φάμε, με πήρε αγκαλιά στον καναπέ. Αποκοιμήθηκε λίγο επάνω μου, όταν τελείωσε η ταινία. Τον ξύπνησα να φύγω, με γύρισε ξημερώματα στο πατρικό μου. Κρατώντας μου το χέρι, ενώ οδηγούσε σε όλη τη διαδρομή. Πήγαινε έλα για αυτόν δυο ώρες δρόμος, δεν ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ σε αυτόν (πάρε όσο χρόνο θες, μου είπε). Την προπροηγούμενη μέρα σε εστιατόριο ακριβό, πάνω στη θάλασσα, κάτω από το φεγγάρι, είχα βυθιστεί στα μάτια του – γαλαζοπράσινα. Μπορείς να κάνεις έρωτα μόνο με τις ματιές κι ένα άγγιγμα χεριών; Αυτό. Και μετά, μηνύματα. Πώς είσαι, πώς νιώθεις, πώς περνάς, κάνε μια βόλτα κάτω από αυτόν τον υπέροχο ήλιο. Το σώμα μου σε έναν συνεχή συναγερμό, η άνοιξη. Φεύγω ηλιοχτυπημένη, έχω ξεμάθει από τόσο φως. Αύριο, στο υδάτινο νησί μου, θα ’μαι πάλι με την πανοπλία μου στη μάχη, all guns ablaze. Αλλά το μέσα μου, υγρό. Θα ξανάρθω σε ένα μήνα. Θα τον ξαναδώ, θα τον ξαναβρώ; Έντονα άνοιξε αυτή η άνοιξη, Μυρτένια μου.
Ναι, είμαι σίγουρη ότι θα τον ξαναδείτε και θα τον ξαναβρείτε και θα ζήσετε κι άλλες βουτιές στα μάτια του κι άλλα αγγίγματα κάτω από το φεγγάρι κι άλλα λουσίματα στο φως. Η απόσταση βοηθάει την επιθυμία και τη φαντασία. Δεν ξέρω τι άλλο να πω και πώς να αντιμετωπίσω αυτή την ξαφνική λιακάδα, ένα τόσο ηλιοχτυπημένο γράμμα από ένα τόσο ηλιοχτυπημένο κορίτσι - χώρια αυτό το «Μυρτένια μου», που μόλις το διάβασα έγινα νερό σαν την Αμελί.
Μυρτώ μου, ένα θα σου πω: το ψέμα είναι για να το ζεις, η μουσική είναι για να την ακολουθείς, οι πόρτες για να τις ανοίγεις. Ας με πάει όπου θέλει. Στον γκρεμό; Στον γκρεμό. Θα είμαι πάντα ευγνώμων που αυτή τη στιγμή μου χαρίζει όλα αυτά που αισθάνομαι. Με έβγαλε από τη λήθη μου, από τη χειμερία νάρκη μου. Αγάπη ολούθε. Girl loves girl.
Τι να πω... Ή που θα στέλνετε γράμματα απόλυτης καταστροφής, κίνητρα πλήρους απαξίωσης του έρωτα, αφορμές απόσυρσης εκ των προτέρων από μια –χαμένη στη μετάφραση– μάχη, ή που θα εκτοξεύετε μαζικά πυραύλους ανείπωτης μέθης. Υγιαίνετε.
Μυρτώ, όταν γίνεις βασίλισσα του κόσμου, όπως μας γράφεις κατά καιρούς, θυμήσου να τσουβαλιάσουμε όλους τους τύπους της φάσης «είσαι φανταστική κοπέλα, δεν σου αξίζω» μαζί με όλους τους «δεν φταις εσύ, εγώ δεν ξέρω τι θέλω, πρέπει να βρω τον εαυτό μου» και να τους μαντρώσουμε να προσφέρουν εθελοντική εργασία σε όλες εμάς που τους ανεχτήκαμε με όλη τους τη βλακεία, που τους περιμέναμε να αποφασίσουν αν θέλουν να βγουν ή να μείνουν μέσα να κοιτάνε τα ταβάνια, αν ψήνονται για σινεμά ή για ταινία και μαγείρεμα ή για βόλτα ή για καφέ ή για ποτό ή για σκατό. Που τους υπομείναμε όταν μας δήλωσαν τις παραπάνω μαλακίες και εξαφανίστηκαν για να γυρίσουν μετανιωμένοι, όταν τσέκαραν τι παίζει γύρω-γύρω και μπούχτισαν τη μιζέρια τους. Που μας ξαναπαράτησαν σχεδόν στα καπάκια και αφού βρήκαν αμέσως άλλη, συνεχίζουν μέχρι τώρα να στέλνουν κλαψιάρικα sms ότι «ήσουν το πιο ξεχωριστό που μου συνέβη, δεν είμαι καλά χωρίς εσένα» και έχουν το θράσος να κάνουν και σκηνές στέλνοντας χειριστικά μηνύματα του στιλ «τόσο γρήγορα με ξεπέρασες λοιπόν;» αν υποψιαστούν πως έχεις προχωρήσει κι εσύ τη ζωή σου – την οποία δεν έχεις προχωρήσει γιατί κάθε καινούργια γνωριμία που δείχνει φυσιολογική σκοντάφτει πάνω στη σύγκριση με τον εν λόγω αυτιστικό και δυστυχώς νικάει πάντα αυτός.
Φυσικά και νικάει ο αυτιστικός. Και θα συνεχίσει να νικάει όσο συνεχίζετε να τον συγκρίνετε με φυσιολογικούς ανθρώπους. Μέχρι τη στιγμή που θα βρείτε κάποιον πιο αυτιστικό, και θα νικήσει τον άλλο και θα ησυχάσετε.
Υ.Γ. Το ενδεχόμενο να είσαστε εντελώς του γιατρού το έχετε εξετάσει; Αν ναι, συγγνώμη που σας διέκοψα, συνεχίστε ό,τι κάνετε και καλά κρασά εύχομαι. Αν όχι, συγγνώμη που σας ταράζω, συνεχίστε ό,τι κάνετε και σημειώστε κάπου «να θυμηθώ να αναρωτηθώ γιατί με συναρπάζουν οι κακοποιητικοί πληγωτές και γιατί τους αφήνω να μου κάνουν τη ζωή και την ψυχή μπουρδέλο ακόμα και τώρα που με παράτησαν; Και γιατί ταυτίζω τους φυσιολογικούς ανθρώπους με την πλήξη; Και ποιον ορίζω μέσα μου ως φυσιολογικό άνθρωπο;»
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
Ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά... και στα fm! Το «Μίλα μου βρώμικα» κάνει τα ερωτικά σας θέματα να ακούγονται σαν παθιάρικο τραγούδι στο Athens Voice Radio 102.5
18°
