Το «Έξυπνο Πουλί» είναι μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Ζωρζ Φεντώ (Georges Feydeau), ανεβασμένη από μία ομάδα νέων ηθοποιών. Πόσο δυνατή είναι η σύμβαση του γάμου; Μπορεί να μεταπείσει ακόμα και τον πιο κυνικό; Η αληθινή αγάπη θα επιβιώσει ή θα παραμείνει εγκλωβισμένη στις φωτογραφίες; Οι ήρωες της φαρσοκωμωδίας μας συστήνονται…
Μάνος Βαβαδάκης και Χαρά-Μάτα Γιαννάτου
Μάνος Βαβαδάκης
«Ερνέστος Ρεντιγιόν, Κομαρτέν 17»
Το όνομά μου συνοδεύεται πάντα από την διεύθυνσή μου. Κάθε φορά. Όποτε συστήνομαι, δεν μπορώ να αντισταθώ και κολλάω και την διεύθυνση από πίσω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον, λόγοι επαγγελματικοί, καθ' ότι το δικηγορικό μου γραφείο συστεγάζεται με το σπίτι μου. Δεύτερον, ο διακαής μου πόθος να παρασύρω κυρίες σπίτι μου. Αλλά φευ, μόνο διαθήκες και χήρες απροσδιορίστου ηλικίας περνάνε το κατώφλι μου, ούτε ένα διαζύγιο. Όλες οι προσπάθειες μου να κατακτήσω μια γυναίκα, και μόνο, αποβαίνουν άκαρπες. Προσπαθώ με δεσποινίδες, παντρεμένες, ζωντοχήρες, αλλά πάντα κάτι θα συμβεί. Κάποιος σύζυγος θα μπει, κάποιος αντεραστής θα με προλάβει. Άτυχος. Ερωτεύτηκα μια φορά. Παλιά. Πολύ παλιά. Αλλά φευ, παντρεύτηκε άλλον. Μακριά. Πολύ μακριά.
Εργένης λοιπόν. Γεροντοπαλίκαρο. Μπακούρι. Μπουκάλα. Όχι, το πουλί δεν είμαι εγώ. Εγώ είμαι με το πουλί στο χέρι.
Χαρά-Μάτα Γιαννάτου (Γκουντρουν)
«Αγαπημένε μου, mein Liebling,
από τότε που περάσαμε μαζί αυτό το υπέροχο ΣΚ στο Μόναχο δεν έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι. Έχει περάσει αρκετό καιρό από τότε αλλά εγώ δεν το ξεχνώ το Κρεπινάκι μου. Σου έχω στείλει πολλές φορές, αλλά εσύ δεν ξέρω γιατί όχι απάντησες γκράμματά μου. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι εσύ δεν μ' αγκαπάει πια... Ach mein Gott! Sag mir dass du mich liebst, πες Γκουντρουνίτσα σου ότι αγκαπάς κι εσύ. Δεν αντέχω άλλο να ζω στο σκοτάδι, γι΄ αυτό έρτω σε βρω στο Παρίσι. Έρτω μαζί με άντρα μου γιατί αυτό έχει κάτι δουλειές. Μην σε νοιάζει όμως αυτό, εγώ θα έχω όλο το χρόνο για σένα. Αχ Κρεπινάκι μου για να δω εσένα θα αφήσω München θα περάσω die Alpen. Ντε νοιάζει όμως εμένα γατί εσύ ξανακάνει έρωτα εμένα... ξανακάνει ντεν ξανακάνει; Κρεπινάκι ξανακάνει; Πες ότι ξανακάνει έρωτα εμένα γιατί τρελαθώ. Ξέρεις κάτι, μόλις αποφάσισα ότι ντεν σου στείλει αυτό το γκράμμα, έρτει εκεί αυτοπροσώπως και πάρει απάντηση από εσένα. Έτσι κι αλλιώς δεν απαντήσει γκράμμα μου. Σ'αγκαπώ! Αγκάπη μου!»
Αυτά είναι τα πρώτα λόγια της Λουσιέν, της ηρωίδας που υποδύομαι στο έργο, στην προσπάθεια της να ξεφύγει από έναν ακόμα επίδοξο εραστή που την φλερτάρει θέλοντας να την απομακρύνει απ' τον σύζυγό της. Η Λουσιέν θέλει να μείνει πιστή στον σύντροφό της, αρκεί να μην κάνει εκείνος την αρχή στο παιχνίδι της απιστίας. «Εγώ είμαι της ανταποδοτικής Σχολής, θα έβρισκα αμέσως εραστή!» Ανακαλύπτοντας λοιπόν πως η αρχή έγινε και χωρίς να το θέλει πραγματικά συναντά έναν απ' τους μνηστήρες που την πολιορκούν για να εκδικηθεί. «Του άφησα γράμμα: Με απάτησες; Σε απατάω και εγώ. Έλα στο σπίτι του Ρεντιγιόν. Θα με βρεις αγκαλιά με τον εραστή μου». Αν και βάζει τον εαυτό της σε αυτή τη δοκιμασία, στην ουσία μόνο την αγκαλιά του συντρόφου της επιθυμεί.
Κατερίνα Ζησούδη
«Η σειρά μου τώρα. Κι εγώ, η κυρία Ποντανιάκ, νόμιμη σύζυγος του κυρίου, ήρθα εδώ για να συναντήσω…. ταράτατααααν…. τον….» Προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή. Θέλοντας να την κάνουν να νιώσει ξεχωριστή. Ψάχνοντας μια περιπέτεια που θα την ξυπνήσει. Βαριέται και τη βαριούνται. Έχει ξεχάσει εκείνο το τραγούδι που χόρευε σαν τρελή όταν εκείνος την πρωτοείδε. Έχει να χαμογελάσει από…. αλλά… δεν κουράζεται να τρέχει πίσω από την αγάπη. Είναι ένα αίνιγμα. Μέσα σε ένα χαλί.
Γεια σας γυναίκες ανύπαντρες, παντρεμένες, ψηλές, κοντές, άσπρες και σοκολατένιες. Σας θέλω όλες. Ολες! Να ’ταν κι αμοιβαία τα αισθήματα η ζωή μου θα ΄ταν πιο εύκολη. Α! Ποντανιάκ λέγομαι παρεμπιπτόντως. Αν θέλετε να δείτε τα βάσανα που περνώ από κοντά, μπορείτε να έρθετε να τα δείτε στο θέατρο. Δανείζω την ψυχοσύνθεση μου σε έναν ηθοποιό (ο θεός να τον κάνει), τον Γιώργο Κατσή. Κυνηγώ μια παντρεμένη λέει, την Λουσιέν, αλλά ο άντρας της είναι ο καλύτερος φίλος μου –λέμε τώρα– και την θέλει κι ένας άλλος αλλά αυτή δεν πάει μ’ άλλον αν δεν την απατήσει πρώτος ο άντρας της. Άκου εκεί ρε Χριστέ και Παναγιά. Σύζυγος! Ο καθένας μπορεί να γίνει σύζυγος, δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα. Ενώ για τον εραστή… Αλλά εκείνη τίποτα. Και περνούν οι παραστάσεις. Δώσ’ του κι άλλο παρακαλητό! Φτου κι απ’την αρχή όμως.
Σαν την μέρα της Μαρμότας. Γυναίκες, λυπηθείτε με. Ας μου χαρίσει την παρηγοριά της κάποια. Δεν θα μάθει τίποτα η γυναίκα μου. Α, ναι! Δεν σας είπα. Είμαι παντρεμένος. Ουπς.
Πάνος Παπαδόπουλος
Αγαπητή ATHENSVOICE σου γράφω από το μπάνιο του σπιτιού μου σε απελπιστική κατάσταση. ΣΤΟΠ. Είμαι ο Βατλεν και μόλις μου συνέβη κάτι τρομερό. ΣΤΟΠ. Σε γενικές γραμμές ζω μια ήσυχη ζωή με την γυναίκα μου. ΣΤΟΠ. Πριν από καιρό όμως, υπέπεσα σ’ ένα ελαφρύ παράπτωμα ταξιδεύοντας στο Μόναχο για μια επαγγελματική υποχρέωση. ΣΤΟΠ. Σχετίστηκα με μια Γερμανίδα που σήμερα έφτασε στο σπίτι μου απαιτώντας να επαναλάβουμε τις φλογερές εκείνες στιγμές. ΣΤΟΠ. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να σκεφτώ τις επιπτώσεις που θα είχε όλο αυτό, εάν υποψιαζόταν κάτι τέτοιο η γυναίκα μου. ΣΤΟΠ. Θα ήταν τρομερά επώδυνο για την υπόληψη μου και για τον παραδειγματικό μέχρι σήμερα γάμο μου. ΣΤΟΠ. Θα αναγκαστώ μάλλον να ζητήσω τη βοήθεια του φίλου μου Ποντανιάκ, που το ένστικτο μου λέει ότι είναι κι αυτός μπλεγμένος σε αντίστοιχες περιπέτειες. ΣΤΟΠ. Ίσως καταφέρω έτσι να την πάω σε κάποιο απόμερο ξενοδοχείο και την αποκόψω. ΣΤΟΠ. Εξάλλου σε διαβεβαιώ πως την γυναίκα μου την αγαπώ και σε καμία περίπτωση δεν θα ρίσκαρα να τη χάσω για μια τέτοια απερισκεψία. ΣΤΟΠ. Αν πραγματικά υπάρχει Θεός, η καλύτερη στιγμή για να εμφανιστεί, νομίζω, είναι τώρα. ΣΤΟΠ.
Υ.Γ. Στείλε μου κι εσύ μια καλή συμβουλή, σε ικετεύω. ΣΤΟΠ. Η διεύθυνση μου είναι η εξής: Ιάκχου 19, Γκάζι Tempus Verum – Εν Αθήναις. ΣΤΟΠ.
22°
