Το «Αγγέλων Βήμα» είναι γεμάτο εκπλήξεις: πριν λίγο καιρό είχαμε περάσει μια τέλεια βραδιά εκεί με τον Γιάννη Μπέζο να τραγουδάει διάσημα και άσημα τραγούδια από το ελληνικό θέατρο (και να αφηγείται αστείες ιστορίες, πάλι από τις ελληνικές σοουμπίζνες). Τώρα, είδαμε ένα ινδικό θεατρικό έργο σε ελληνική εκδοχή – θα μπορούσε να ήταν ελληνικό έργο και να εκτυλισσόταν σε κάποια ελληνική επαρχία: στο «Κάρυ και κίμινο», το «μουσικοχορευτικό έργο» του Ινδότατου Rudra Alwar, δύο νέοι που έχουνε φύγει από την πατρίδα τους, που έχουν ξενιτευτεί η μία στην Αγγλία και ο άλλος στην Αυστραλία, επιστρέφουν μετά από επείγον τηλεφώνημα της μαμάς τους… και βρίσκονται αντιμέτωποι με το παρελθόν, την παράδοση με όλο της το βάρος, τα μυστικά, τα αδιέξοδα και τα συναισθήματα που σέρνει το πατρικό τους σπίτι, όπως και η παρατημένη οικογενειακή επιχείρηση μπαχαρικών.
Λίγο να αλλάξεις δηλαδή την επιχείρηση και να την κάνεις π.χ. ψαραποθήκη, βιοτεχνία αλιπάστων, συσκευασίας ελιών, λουκουμιών, καραμελών, σοκολάτων, μελισσοκομείο, μπακάλικο, εργοστάσιο, οτιδήποτε έχουμε σε παρατημένη μπίζνα στην Ελλάδα, το έχεις το ελληνικό τοπίο. Τα ξενιτεμένα παιδιά είναι πλέον πέντε τον παρά, και η σύγκρουση ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση… είναι κάτι που μας έχει βγει από το ρουθούνι.
Όλα αυτά τα λέω γιατί άκουσα το σχόλιο, «μα καλά, τι σχέση έχει με μας ένα ινδικό έργο;», τα γράφω μάλλον σαν απάντηση, επειδή έχει σχέση. Ίσως γι’ αυτό σε συγκινεί, ή με συγκινεί, ενώ σε/με διασκεδάζει ταυτόχρονα. Είναι ο «Έβδομος Σταθμός της σειράς Ταξιδεύουμε με την Καρδιά μας» (δυστυχώς δεν έχω δει τους προηγούμενους έξη, αλλά ευτυχώς το «Κάρυ» παίζεται και το ερχόμενο Παρασκευο-Σάββατο). Το σκηνοθετεί με ιδιαίτερο τρόπο ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, ο οποίος παίζει κι όλας, εξαιρετικά, τον αποξενωμένο εργασιομανή γιό. Έχει ταλέντο το παλικάρι, περιμένω πώς και πώς τι θα κάνει μετά, σαν ηθοποιός ή/και σκηνοθέτης. Οι ηθοποιοί Βάνα Παρθενιάδου, Γιάννης Καλατζόπουλος (ο οποίος έχει γράψει και τους στίχους των τραγουδιών), Στέλλα Δρογγίτη, Σίσσυ Ιγνατίδου, παίζουν σαν βεριτάμπλ Ινδοί, τραγουδάνε και χορεύουν – καλύτερα από ό,τι τραγουδάνε, αλλά συνολικά δίνουν μια ωραία, διασκεδαστική και συγκινητική παράσταση. Η Μάτα Μάρρα έχει κάνει τις χορογραφίες και χορεύει λες κι έχει γεννηθεί στην Βομβάη. Τα κοστούμια και σκηνικά της Τόνιας Αβδελοπούλου και η μετάφραση του έργου από την Μαργαρίτα Δαλαμάγκα είναι άψογα. Μου φάνηκε περίεργο που δεν είδα Ινδούς θεατές στο ζεστό θεατράκι του τρίτου ορόφου, τόσο τους είχα σιγουράκια…
Το «Αγγέλων Βήμα» είναι το παλιό νεοκλασικό στη Σατωβριάνδου που γράφει στην περιγραφή του (ή απαντάει στην ερώτηση «τι είναι ακριβώς;») με τον υπότιτλο «Τόπος συνάντησης Ανατολής και Δύσης, θέατρο – μουσική - εικαστικά», και αυτό τα λέει όλα. Έχω δει κατά καιρούς πολύ περίεργα αλλά και ενδιαφέροντα πράγματα εδώ. Ήταν υπέροχη π.χ. η Ζωζώ Σαπουντζάκη σε ένα μουσικο-χορευτικό σόου-αναδρομή στην πολυετή καριέρα της, πριν μερικά χρόνια. Ο Γιάννης Μπέζος επίσης ήταν καταπληκτικός με εντελώς διαφορετικό τρόπο, λυπάμαι που δεν έχει ρεπετέ, θα σας έστελνα οπωσδήποτε…
Στο ισόγειο το «Αγγέλων» (καθόλου δεν θέλω να το πω «Βήμα» σκέτο) φιλοξενεί εκθέσεις και εικαστικά δρώμενα. Τώρα και ως τον Απρίλιο έχει την έκθεση «She’s a lady and the lady is mine» – γλυπτά/τερακότες και πίνακες της παράξενης, ελαφρώς σοκαριστικής και επίσης ιδιαίτερης Όλγας Ζιρώ. Τα βράδια (10.30) μετά τις παραστάσεις ο συνθέτης-τραγουδοποιός Μάριος Στρόφαλης παρουσιάζει κάθε Σάββατο του Φεβρουαρίου τη σειρά «Αποκριάτικα Bistrots du monde» – το ερχόμενο Σάββατο είναι αφιερωμένο στα δύο λιμάνια, Μασσαλία και Πειραιά. Τις Παρασκευές έχει ένα άλλο σώου ο Στρόφαλης, το «No name’s myth». Δευτέρες, Τρίτες και Τετάρτες παίζονται διαφορετικά έργα, κι ό,τι ανεβαίνει εδώ είναι έξω από τα συνηθισμένα (μην ξαναγράφω «ιδιαίτερο»). Για καφέ ή ποτό το «Αγγέλων» είναι ατμοσφαιρικό, καλλιτεχνικό και κομψό με έναν παλιομοδίτικο, βελούδινο τρόπο…
Έχω φάει ένα κόλλημα με την Ινδία τελευταία, βλέπω ινδικές ταινίες, ίσως επειδή θυμίζουν ελληνικές ταινίες 70s της Φίνος Film σε πιο σουρεαλιστικά μελό, με δακρύβρεχτες ιστορίες στη μέση αλλά με τόσο χορό και τραγούδι που ξεχνάς να κλάψεις. Καταπληκτική π.χ. είναι η υπερπαραγωγή «Happy New Year», ή «HNY», με τον υπερ-πρωταγωνιστή-Ινδό-Τομ-Κρουζ, Shah Rukh Khen, στους κοιλιακούς του οποίου μπορείς να τρίψεις τζίντζερ ή ακόμα και κόλιαντρο, και την πανέμορφη θεά Deepika Padukone. Το “HNY” προβλήθηκε το 2014 στην Ινδία ταυτόχρονα σε 5.000 οθόνες, σε τρεις γλώσσες: Hindi, Tamil και Telugu. Έσκισε εισπρακτικά – είναι μια απίστευτη παραγωγή, αστραφτερή, με δράση, σαν υπερ-χρωματισμένη ταινία του Guy Ritchie αλλά με περισσότερα κοστούμια, μπαλέτα, χορωδίες, σόλο, ακροβατικά, πολεμικές τέχνες – και πιο ΟΥΑΟΥ σκηνικά που βγάζουνε μάτι, τύφλα να έχει το Ταζ Μαχάλ.
Η Ινδία μπορεί να μην έχει σχέση με την Ελλάδα σαν κουλτούρα αλλά οι οικογενειακές/αισθηματικές ιστορίες σύγκρουσης ανάμεσα στο Χθες, το Σήμερα και το Αύριο είναι, ερμ, παγκόσμιες, σωστά μαντέψατε.
13°
