Στην κατηγορία των μουσικών μπαρόκ ενορχηστρώσεων, θεατρικότητα στη σκηνή, gay ευαισθησία, αυτοβιογραφικοί στίχοι ανάμεσα στα όρια της υψηλής και της ποπ κουλτούρας μέσα από την ειλικρινή και συναισθηματική εξεύρεση και αποδοχή της προσωπικής του αλήθειας. Έγραφε μουσική από παιδί και μέσα από τη 10μελή κολεκτίβα που ο ίδιος ονομάζει performance orchestra των Irrepressibles, ο ιδρυτής τους McDermott σχηματοποιεί το όνειρό του σε ένα non stop erotic cabaret με τον τρόπο του Αntony και της Kate Bush. Στις 15 Μαρτίου θα παίξουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μια διαφορετική συμφωνική ποπ βραδιά υψηλής αισθητικής και συναισθηματικής δύναμης
Τι να περιμένουμε από τη συναυλία σου στην Αθήνα;
Mια ασυνήθιστη σύνθεση με δυο ντράμερ, κιθάρες, τσέλο, βιόλα, κοντραμπάσο και συνθεσάιζερ που μοιάζουν με κιθάρες στο στυλ των 80s και προβολές ταινιών για το χρόνο, τη μνήμη, τη σεξουαλικότητα, το σώμα και τα συναισθήματα να δημιουργούν ονειρικά τοπία.
Ποιο ήταν το πρόσωπο που σε ώθησε στη μουσική δημιουργία;
Αρκετοί. Μία ήταν η καθηγήτριά μου στο σχολείο. Με εισήγαγε στη λογοτεχνία και στο χορό. Eίναι αυτή που μίλησε για τη Μartha Graham. Μου έμαθε συνθέτες της avant garde και πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες. Από πάντα είχα εμμονή με τη μουσική και ξεκίνησα να συνθέτω από τότε που ήμουν στο σχολείο.
Μουσικολογία αλλά πάντα με ενδιέφερε και πάντα ασχολούμουν με τις τέχνες. Ο αδελφός μου και η μητέρα μου είναι οι ίδιοι ζωγράφοι και πάντα συνομιλούσαμε για την τέχνη.
Πώς βλέπεις τις διαφορές μεταξύ της ποπ και της υψηλής κουλτούρας;
Νομίζω πως οι ομοιότητες είναι σημαντικές. Συχνά ο κόσμος δεν ψάχνει και πολύ τι θα καταναλώσει. Μπορεί θεωρητικά η υψηλή κουλτούρα να είναι ελιτίστικη και η ποπ να μειονεκτεί σε συναισθήματα, όντας εμπορικά προσανατολισμένη. Προσωπικά προέρχομαι από την εργατική τάξη και θέλω να γράψω μουσική που μιλά από την καρδιά, γραμμένη με το ένστικτο, σαν μια φυσική διεργασία. Ποτέ δεν σταματώ να μαθαίνω. Μου αρέσει η ιστορία της ποπ μουσικής, έχει αναδείξει μέσα στα χρόνια απίστευτα ταλέντα και πολλές ιδιοφυΐες.
Είμαι από το Yorkshire και μένω στο Λονδίνο τώρα. Εδώ αισθάνομαι ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, ελεύθερος.
Κάτω από ένα βίντεό σας στο YouTube, ένα κορίτσι σας ευχαριστεί γιατί τη βοηθήσατε να αποδεχτεί τη σεξουαλική της ταυτότητα.
Μου αρέσει με τη μουσική μου να βοηθώ ανθρώπους να βρίσκουν την ισορροπία τους αποδεχόμενοι τη σεξουαλική ταυτότητα τους. Το νέο μου άλμπουμ «Νude» έχει σκοπό να επικοινωνήσει αυτό ακριβώς. Όσο μεγάλωνα, στο σχολείο έβλεπα παιδιά να αυτοκτονούν καθώς ασφυκτιούσαν από την οικογενειακή και την κοινωνική πίεση θρησκευτικών ομάδων που τους έλεγαν ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται καλλιτέχνες που στέκονται και λένε αυτός είμαι. Είναι καταπληκτικό να βοηθάς κάποιον με αυτόν τον τρόπο. Πολλοί μου λένε στις συναυλίες ότι το γκρουπ τους έκανε να αισθάνονται περήφανοι.
Παρά την πρόοδο υπάρχει μια δυσκολία στην αποδοχή του διαφορετικού;
Σε κάθε μεγάλη αλλαγή υπάρχει αντίσταση. Σκέψου, για παράδειγμα, την καταπίεση που υπέστησαν οι μαύροι μέχρι να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα. Ο κόσμος αρέσκεται στο να βλέπει τα πράγματα να μένουν ίδια. Είναι διαφορετικό όμως να κάνεις τα πάντα για τη διατήρηση της πολιτιστικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και των ωραίων κτιρίων και την ίδια στιγμή να ενθαρρύνεις τη μοναξιά, τον πόνο με την έλλειψη κατανόησης και συμπόνιας. Οι gay καλλιτέχνες έχουν δώσει πολλά στην επιστήμη, την τέχνη, την ιστορία, τη μουσική και τώρα είναι η ώρα για την gay κοινότητα να απελευθερωθεί όπως συνέβη στο παρελθόν με τους μαύροι και τις γυναίκες.
Πώς βλέπεις την οικονομική κρίση;
Έχω υπάρξει άστεγος, μεγάλωσα με πάρα πολύ λίγα λεφτά, θυμάμαι ότι περπατούσα δύο μίλια μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου. Δεν προέρχομαι από προνομιούχο περιβάλλον. Η οικογένειά μου έκανε όλων των ειδών τις χειρωνακτικές δουλείες. Ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο όταν σταματά τελείως η κατανάλωση. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο, να είμαστε συντροφικοί, να υπάρχει κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων ακόμη και από διαφορετικές χώρες. Πάντα υπήρχαν δυσκολίες που ενίοτε γίνονται ακόμη πιο έντονες, το έχω περάσει προσωπικά και για αυτό αισθάνομαι πραγματικά πολύ τυχερός που ασχολούμαι σήμερα με τη μουσική μου.
Πώς βλέπεις την αγγλική διαφοροποίηση από την ενωμένη Ευρώπη.
Προσωπικά ντρέπομαι για τη βρετανική έλλειψη «ευρωπαïκότητας». Είναι τεράστια η επιρροή της στη μουσική, την αρχιτεκτονική, τη μόδα, την τέχνη, εδώ και αιώνες. Μέσα από διαφορετικά στιλ και γλώσσες.
Πώς βιώνεις τις διαφορές αυτές περιοδεύοντας με τη μουσική τον κόσμο;
Σίγουρα υπάρχουν διαφορές. Αυτό είναι το ωραίο του κόσμου. Η αποθέωση αυτής της διαφοράς. Απολαμβάνω κάθε συνεργασία με καλλιτέχνες, fashion designers, φωτογράφους, μακιγιέρ από διαφορετικές πόλεις. Όλοι έχουμε διαφορετική ματιά απέναντι στα πράγματα. Αυτό που έχει σημασία είναι να κάνεις αυτό που είναι να κάνεις, να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, με την ελπίδα ο κόσμος να το εκτιμήσει.
Info: Fuzz Live Music Club, Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ, Ταύρος , 210 3450.817. Έναρξη 20.00. Είσοδος €23, €27 ταμείο. Προπώληση: Ticket House (Πανεπιστημίου 42, εντός στοάς, 210 3608.366), Public (Πλ. Συντάγματος, 210 3246.210) και www.viva.gr (13855). Στις 15/3.
18°
