Στη διάρκεια μιας συνέντευξης, ο 43χρονος σταρ του γαλλικού σινεμά Γκιγιόμ Κανέ συνειδητοποιεί ότι η λάμψη του έχει αρχίσει να σβήνει. Όταν η νεαρή συμπρωταγωνίστρια του, στο περιθώριο της ίδιας συνέντευξης, του αναφέρει πως υπάρχουν πιο νέοι και σέξι ηθοποιοί από αυτόν, τότε ο Κανέ αρχίζει να βλέπει τη ζωή του με άλλο μάτι, ξεκινώντας από την ίδια την οικογένεια του...
Ο Γκιγιόμ Κανέ δεν διστάζει να βγάλει τα άπλυτα των σταρ στη φόρα, παρουσιάζοντας τους ως κακομαθημένα και ανασφαλή πλάσματα. Με πρόσχημα μια σατιρική ματιά πάνω στον κόσμο των διασημοτήτων, ο δημιουργός του «Μικρά αθώα ψέματα» (ένα θαυμάσιο φιλμ του 2011 που θα μπορούσε να αποτελεί εύκολα τη γαλλική «Μεγάλη ανατριχίλα») μιλάει για την ανασφάλεια του καλλιτέχνη και την μεγάλη αγωνία που τον διακατέχει σχετικά με τη δημόσια εικόνα του. Με φουριόζικη διάθεση, ανατρεπτική τάση και έξυπνες ιδέες όσον αφορά το σχεδιασμό του σεναρίου, ο Κανέ προβαίνει σε μια πρωτότυπη και απολαυστική σύζευξη μυθοπλασίας και ψευδοντοκιμαντέρ, τοποθετώντας στο κέντρο του κάδρου την ίδια τη ζωή του. Μάλιστα, προκειμένου να δώσει ακόμη περισσότερη πειθώ στο εγχείρημα επιστρατεύει την πραγματική σύντροφο του στη ζωή Μαριόν Κοτιγιάρ (ιδανικό ταίρι στη... νεύρωση και την ιδιορρυθμία του άντρα της όπως φαίνεται στην ταινία) να υποδύεται φυσικά τον εαυτό της. Η γαλλίδα σταρ είναι καταπληκτική στο φιλμ: σχεδόν παθαίνει παράκρουση όταν ο φοβερός και τρομερός καναδός σκηνοθέτης Ξαβιέ Ντολάν της προτείνει να παίξει στη νέα του ταινία – όπως και έγινε πράγματι με τη συνεργασία τους στο βραβευμένο στις Κάνες «Μέχρι το τέλος του κόσμου»- και το παρακάνει όταν αρχίζει να προβάρει την προφορά του Κεμπέκ (η εφαρμογή της περίφημης Μεθόδου στην καθημερινότητα των ηθοποιών) προκαλώντας απελπισία στον Κανέ καθώς δεν καταλαβαίνει τίποτα από όσα του λέει! Μια κωμική ερμηνεία υψηλού επιπέδου που αποδομεί πλήρως την εικόνα του ηθοποιού, με όπλα της τον αυτοσαρκασμό, την καταπίεση που ασκείται από κοινό και ΜΜΕ στα διάσημα ζευγάρια, την «λόξα» των ιδίων και φυσικά την απέραντη ανασφάλεια που τους συντροφεύει σε κάθε τους βήμα προκειμένου να μη συμβεί έστω και το παραμικρό λάθος που θα φέρει πιο γρήγορα το φινάλε στην καριέρα τους. Μια πονηρά έξυπνη και αφοπλιστική κομεντί για τους μηχανισμούς του σταρ σύστεμ αλλά κι ένας ψαγμένος και θαρραλέος στοχασμός πάνω στη σχέση ζωή και θεάματος. Παράλληλα ο Κανέ προβαίνει με τόλμη σε μια τρυφερή αλληγορία για το χρόνο που καταδυναστεύει τους σταρ που βρίσκονται παγιδευμένοι στην αιώνια, αρυτίδωτη και λαμπερή εικόνα τους. Παρά τα ελκυστικά σημεία της η ταινία δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει συναρπαστική ή σπαρταριστή. Η αλήθεια είναι πως από ένα σημείο και μετά το σενάριο δείχνει να επαναλαμβάνεται, λες και η κρίση του alter ego του Κανέ στην ταινία, έχει πλήξει και τον ίδιο το δημιουργό. Ή μήπως είναι κι αυτό σκηνοθετική άποψη;
Σκηνοθεσία: Πιέρ Κοφέν και Κάιλ Μπάλντα, με τις φωνές των Στιβ Κάρελ, Κρίστεν Γουίγκ, Στιβ Κούγκαν και μεταγλωττισμένο με τις φωνές των Γιάννη Ζουγανέλη, Λευτέρη Ελευθερίου.
Ο πρώην κακός Γκρου, που έχει πάρει πλέον το σωστό δρόμο καλείται να τα βάλει με τον Μπαλτάζαρ Μπρατ, ένα εμμονικό πρώην παιδί θαύμα της δεκαετίας του '80. Ταυτόχρονα έκπληκτος ανακαλύπτει έχει πως έχει ένα δίδυμο αδερφό, τον Ντρου.
Μετά από δύο άκρως πετυχημένα φιλμ (το σίκουελ του 2013 είχε προταθεί για 2 όσκαρ) και μια ακόμη αυτοτελή περιπέτεια των Minions το 2015, έρχεται η τρίτη φορά που ο Γκρου συναντά το αγαπημένα του κίτρινα πλασματάκια. Η προσθήκη στο νέο φιλμ είναι οικογενειακής προέλευσης – ο δίδυμος αδελφός του Ντρου διαθέτει όλα όσα εκείνος δεν έχει πλέον καθώς είναι όμορφος, πλούσιος και με μακριά, ξανθά μαλλιά - και επιπλέον ξαναβάζει στο χάρτη το θέμα του κληρονομικού χαρίσματος: ο Ντρου είναι «επαγγελματίας» κακοποιός κι επιχειρεί να πείσει τον αδερφό του που έχει αλλαξοπιστήσει να επιστρέψει στον επικερδή δρόμο του εγκλήματος. Η σεναριακή αυτή τροπή προσφέρεται για κάποια κεφάτα σκετσάκια παρά τον ηθοπλαστικό χαρακτήρα της αλλά το αληθινά απολαυστικό κομμάτι αφορά στο σχεδιασμό του νέου κακού. Ο Μπαλτάζαρ Μπρατ, που έχει κάτι από Φρανκ Ζάπα και Σάσα Μπάρον Κοέν, αποτελεί ένα φόρο τιμής στα έξαλλα 80ς όπου μουσική, κόμμωση και ενδυματοτολογία συνέθεταν ένα εκρηκτικό (όχι απαραίτητα με την καλή έννοια) κοκτέιλ και η αντιμετώπιση του απαιτεί όχι απλώς τη συνεργασία των δύο αδελφών αλλά και την πολύτιμη συνδρομή των ευρηματικά απολαυστικών Minions.
Φτωχά αδέλφια που βρίσκονται σε απελπιστική οικονομική κατάσταση και τα συνοδεύει η φήμη των γκαντέμηδων σχεδιάζουν την τέλεια ληστεία. Θα χρειαστούν όμως τη βοήθεια ενός εμπειρογνώμονα που φυσικά – και δυστυχώς για αυτούς- βρίσκεται στη φυλακή. Η γκαντεμιά που λέγαμε...
Διασκεδαστικός Στίβεν Σόντερμπεργκ που επιστρέφει απρόσμενα στα γνωστά κόλπα αλά «Συμμορία των 11» καθώς του δόθηκε το σενάριο από την άγνωστη Ρεμπέκα Μπλαντ για να το διαβάσει ώστε να προτείνει σκηνοθετικά ονόματα που θα μπορούσαν να το μεταφέρουν στο πανί και εκείνος δεν το επέστρεψε ποτέ παίρνοντάς το παραμάσχαλα. Στην πραγματικότητα οι «Λόγκαν» είναι ταμάμ για μαστόρια τύπου Κοέν αλλά καθώς ο Σόντερμπεργκ διαθέτει μυαλό-ξυράφι, διέκρινε τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει μια ταινία που πηγαίνει κόντρα στη δική του αισθητική. Αναιδές χιούμορ, βρώμικα σκηνικά, πειραγμένη φωτογραφία και χαρακτήρες βγαλμένοι από από την πλευρά της μη προνομιούχας Αμερικής (εδώ η δυτική Βιρτζίνια) καθώς κι ένας Ντάνιελ Κρεγκ- χάρμα στον πρώτο κωμικό ρόλο του, είναι τα συστατικά ενός καθαρά ψυχαγωγικού φιλμ που πηγαινοέρχεται άνετα μεταξύ ενός ανάλαφρου κωμικού ρυθμού και της σπιντάτης περιπέτειας. Όχι κι άσχημα για να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο αλλά ούτε και κάτι ξεχωριστό για να σου μείνει στη μνήμη μετά από καιρό.
Ο Βαλέριαν και η πόλη με τους χίλιους πλανήτες (Valerian and the City of a Thousand Planets) (*½)
Τον 28ο αιώνα, οι ειδικά εκπαιδευμένοι διαγαλαξιακοί στρατιώτες Βαλέριαν και Λορελίν που είναι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης στις περιοχές του γαλαξία που κατοικούν άνθρωποι, αναλαμβάνουν να σώσουν την πόλη Άλφα από μία σκοτεινή δύναμη.
Υπερφιλόδοξη και αχαλίνωτη στη φαντασία της, η νέα ταινία του Λικ Μπεσόν δεν είναι μόνο η πιο ακριβή γαλλική παραγωγή όλων των εποχών (περισσότερα από 200 εκατομμύρια ευρώ το κόστος της) αλλά και μια δήλωση λατρείας στο εμβληματικό κόμικ «Βαλέριαν και Λόρελιν» των Πιέρ Κριστέν και Ζαν- Κλοντ Μεζιέρ που πρωτοκυκλοφόρησε το 1957 και θεωρήθηκε τομή για το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Έμμεσα ο δημιουργός του «Απέραντου γαλάζιου» είχε επιστρέψει σε αυτό και πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, με δανεικά στοιχεία που ενέταξε στη μέτρια διαστημική όπερα του «Το πέμπτο στοιχείο», που μας πρωτοσύστησε την τότε μούσα του Μίλα Γιόβοβιτς. Δυστυχώς ο Μπεσόν δεν μπόρεσε να ξεπεράσει βασικά προβλήματα στη δημιουργία της ταινίας που σχετίζονται με την αδυναμία του να μπολιάσει το ομολογουμένως εντυπωσιακό θέαμα που χαρίζει η τελευταία λέξη της ψηφιακής τεχνολογίας με μια ουσιαστική και σε βάθος ιστορία. Το σενάριο είναι επιπέδου παιδικής ταινίας, οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι (άστοχη η επιλογή του πρωταγωνιστικού διδύμου) και το μεταξύ τους ρομάντζο αδέξιο αν όχι αστείο. Είναι ολοφάνερη η τάση του Μπεσόν να φτιάξει ένα θέαμα που δεν έχει προηγούμενο με συνέπεια να παραμελήσει όλα τα άλλα. Ακόμη κι αυτή όμως η τόσο καταιγιστική και φαντασμαγορική η δράση, με τα συνεχή κυνηγητά, τις εκρήξεις και τις παρελάσεις των εξωγήινων πλασμάτων (ο ψαγμένος σινεφίλ θα αντιληφθεί εύκολα ότι επιρροές από το κόμικ έχει και ο Λούκας στον «Πόλεμο των άστρων»), καταντά κουραστική και κάποιες στιγμές απωθητική.
Ακόμη
Το «Ενα Ενωμένο Βασίλειο» (A united kingdom) της Αμα Ασάντε, με πρωταγωνιστικό ζευγάρι τους Ντέιβιντ Ογιελόβο και Ρόζαμουντ Πάικ, έχει ως θέμα την αυθεντική ιστορία και κυρίως τον έρωτα μεταξύ του Σερετσέ Κάμα, πρώτου πρόεδρου της Μποτσουάνα μετά την ανεξαρτητοποίησή της και της αγγλίδας Ρουθ Γουίλιαμς, που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων – κυρίως σε πολιτικό επίπεδο- στην εποχή του.
18°
