Άλλος απ’ αυτό το χαριτωμένο σμυρνέϊκο, βέβαια, ήταν ο αμανές που σφυρίξανε «τα παιδιά» στον κ. Βαρουφάκη. Δεν θα τον επαναλάβουμε εδώ, γιατί το έθνος έχει γκώσει από την υπερπροβολή του βίντεο των υπανάπτυκτων που επιτίθενται στον Υπουργό.
Οι υποψιασμένοι αναγνώστες μας ουδόλως θα διαπορήσουν, πώς είναι δυνατόν, τρεις μέρες μετά από ένα σκληρό κείμενο κατά Βαρουφάκη, να επανερχόμαστε και να λέμε Je suis Yanis και κάτω τα χέρια από τον Γιάνη. Αφού έχουμε μεταξύ μας ένα δεδομένο κώδικα κατά της σκουληκιάς, χωρίς ταλαντεύσεις, υποσημειώσεις και αστερίσκους.
Όποιος -όσο πολιτικά απέναντι και να είναι- δέχεται βλακώδη βία, μας βρίσκει ανεπιφύλακτα στο πλευρό του, ώσπου να εξουδετερωθεί αυτή η επίθεση βίας. Είτε είναι ο Πάγκαλος, ή ο Χατζηδάκης, ή ο Γιάνης, ή ο Άδωνις, ή ακόμα και ο Νταλάρας. Αδιακρίτως, λέμε.
Από το υλικό της προχτεσινής επίθεσης θα κρατήσουμε μόνο τις δύο εντυπωσιακές φράσεις «Είσαι πολιτικός και δεν θα μιλήσουμε μαζί σου» και «Δεν θα ξανακατέβεις στα Εξάρχεια».
Και καλά, αυτή η αντιπολιτική μανία κατά κάθε πολιτικού, που διαρκεί, είναι κάπως πιο κατανοητή, αφού τόσο την ενίσχυσε στον καιρό της παρατεταμένης αγανάκτησης ο κ. Τσίπρας. Όσο κι αν η εκφορά της μυρίζει τη φασιστική συλλογική ευθύνη, τύπου (α λα Καραγκιόζη) «Είστε πολιτικός; / Ναι! / Βαράτε τον!». Το λένε, άλλωστε, και οι αγαναζισμένοι του Ανεξυριζαυγιτιζμού: «Αλήτες, κλέφτες, πολιτικοί!»…
Τα καλά τάγματα εφόδου
Αλλά η δεύτερη απειλητική φράση, που απαγόρευε εφεξής στον Υπουργό να περνάει από «τη γειτονιά του», τα Εξάρχεια, θέλει (ξανά) λίγο ψάξιμο. Τόσο επί της διαδικασίας της τρομοκρατικής απειλής, που άσκησαν οι δεκάδες κουκουλοφόροι στο ανυποψίαστο θύμα τους και στην παρέα του.
Όσο και επί της ουσίας του ποιος, πώς και γιατί θα τολμήσει να απαγορεύσει στον Άλλο, να περάσει από εδώ ή από εκεί… Να μην ξαναπατήσεις στα Εξάρχεια, έλεγαν λοιπόν, οι εξουσιολιγούρηδες «αντεξουσιαστές» στον κ. Βαρουφάκη. Με το δίκιο τους, αφού θεωρούν ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι θεματοφύλακες της Ιδέας του Εξαρχειωτισμού και της καθαρότητάς της.
«Τα παιδιά» δεν μπορούν να καταλάβουν πολλά από όσα κάποιοι τους σφυράνε («Η αέναη ταπείνωση των Αναρχάγγελων Ρωμανών»). Ας πούμε, πόσο είναι αστείο να είσαι ολίγο Μ-Λ και συνάμα ολίγο αντεξουσιαστής… Ούτε όμως και πόσο απεχθή είναι τα τάγματα εφόδου που συγκροτούν. Και σε τελική ανάλυση δεν έχουν καμία ουσιώδη διαφορά από τα τάγματα εφόδου των ναζί.
Δεν έχει καμία σημασία που «τα παιδιά» με τους ναζί είναι θανάσιμοι εχθροί. Δεν υπάρχουν καλά τάγματα εφόδου και κακά τάγματα εφόδου. Υπάρχουν μόνο άθλια τάγματα ομοιόμορφης εφόδου, είτε τα επανδρώνουν σκίνηδες με σβάστικες, είτε μαλλιάδες με μολότωφ και ρόπαλα, πλην όλοι τους μαύροι.
Αυτά τα τάγματα εφόδου δουλεύουν με τη Μουσσολινική λογική τύπου Fasces -κάτι σε η ισχύς εν τη ενώσει. Δηλαδή με τη φασιστική δύναμη της ομάδας εναντίον αδύναμων μονάδων, κατά των οποίων ασκούν αιφνίδια, άνιση και ηθικά ατεκμηρίωτη βία.
Έχουμε αλλού εξαντλήσει την επιχειρηματολογία, γιατί είναι τζούφιο το ηθικό έρεισμα μιας τέτοιας πρακτικής. Μόνο αν έχεις εξασφαλισμένη την Απόλυτη Αλήθεια, μπορείς να νομιμοποιηθείς για άσκηση τέτοιας βίας. Ποιος την έχει εκτός από τους ναζί, τους τζιχαντιστές και τους αντικρατικούς μπάτσους; Αυτοί και κανείς άλλος.
Και επειδή είναι όλοι τους τρελαμένοι εχθροί με όλους, μέχρι να τα βρούνε μεταξύ τους, ποιουνού η Απόλυτη Αλήθεια είναι η πιο μεγάλη, εμείς αποσυρόμαστε και τους αφήνουμε να τεθούν εκτός από την ίδια τη ζωή, που πλέον έχει ψιλομάθει την απάτη των Απόλυτων Αληθειών.
Οι απολογητές των ταγμάτων εφόδου και η ύφεση
Νταξ, τη δουλειά την άρχισε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, τότε που όπως έχουμε συχνά ξαναπεί, υπέθαλπε τον βίαιο ριζοσπαστισμό αγνοώντας ότι αυτός δεν είναι μόνο ακροαριστερής υφής, αλλά εξ ίσου και ακροδεξιάς… Πρώτα έλεγε στα Δεκεμβριανά το μαοϊκό ρητό «Μεγάλη ταραχή, θαυμάσια κατάσταση», δημιουργώντας το πλαίσιο για τα επερχόμενα.
Και μετά, Κερατέα, Κάτω Πλατεία των παπαρολόγων που έκαναν το χοντρό ψιλό και Πάνω Πλατεία των αγαναζισμένων λεβεντοβούβαλων. Διόδια, δε μπληρώνω. Να καεί, να καεί. Τραμπουκισμοί κατά Ελλήνων πολιτικών και Γερμανών Προξένων κτλ, γιαουρτώματα, νεραντζώματα. Θρίαμβος του βαϊμαρικού σκοταδισμού στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ. Και λοιπές δημοκρατικές εκδηλώσεις του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου.
Το αποκορύφωμα ήταν τουλάχιστον δύο φορές η απελπισιά της φλεγόμενης Αθήνας, με θλιβερό κερασάκι τους νεκρούς της Μαρφίν. Και φυσικά, παρεπόμενο γέννημα εκείνων των καταστροφών, τις οποίες ψιλοανεχόταν ου μην και ενίσχυε ηθικά, ήταν το περιβάλλον ύφεσης, την οποία στη συνέχεια η «Αριστερά» κατήγγελλε με στόμφο. Και αυτή είναι μια ευθύνη της, κάτι που κάνει πως δεν ξέρει, αφού και οι αντίπαλοί της δεν το έχουν προσέξει και δεν της το έχουν σφυρίξει κατάμουτρα…
Αυτή η ευθύνη εκδηλώθηκε σε πολλά πεδία. Πρωτογενώς με κλείσιμο επιχειρήσεων στην πόλη (και με την συνεπαγόμενη ανεργία και ύφεση) από τις τετραψήφιες διαδηλώσεις σε λίγους μήνες. Τότε που στην ουρά κάθε διαδήλωσης έσκαγαν μούρη «τα παιδιά» και μετά έκλαιγαν οι επιχειρηματίες του ιστορικού κέντρου για την καταστροφή που δεν έφεραν τα μνημόνια, αλλά το Βαϊμαρικό Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, του οποίου άτυπος σπόνσορας ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δευτερογενώς με την καταλυτική διάχυση του αυτοκαταστροφικού αντιεπενδυτικού κλίματος για την χώρα…
Και φυσικά, πάντα υπήρχε αφόρητο κυνηγητό στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε που γινόταν ένας άθλιος λεκτικός και σωματικός ad hominem τραμπουκισμός, ή μια μεγάλη καταστροφή εις βάρος της πόλης και της χώρας, ή και τα δύο, στην περίπτωση των νεκρών της Μαρφίν. Φορτική η πίεση από τους άλλους να καταδικάσει, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να το κάνει απερίφραστα, αβίαστα και χωρίς να συρθεί από τα δημοκρατικά κόμματα. Πάντα «καταδίκαζε» τελευταίος και καταϊδρωμένος, προσθέτοντας και ένα «αλλά μην ξεχνάμε ότι βία είναι τα μνημόνια»…
Κορυφαίες τέτοιου τύπου δραστηριότητες πάντα ήταν αυτές «των παιδιών του χώρου»… Πάντα ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ τους έκανε κλικ με το ματάκι, αλλά σε τελική ανάλυση και ο ηγέτης του ( Δημοκρατία, «Αριστερά» και Δικαιοσύνη). Οι μαύροι «κοινωνικοί αγωνιστές» (μην ξεχνάμε, δεν είναι τυχαία η ομοιοχρωμία με τους μαύρους ναζί) περιφρονούν βέβαια, την πολιτική διαδικασία, περιφρονούν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, όσο να ‘ναι, έχουν μαζί του μια μεταφυσική (;) αίσθηση τύπου το αίμα νερό δεν γίνεται, λόγω και κάποιων αδιόρατων συγκοινωνούντων δοχείων με ορισμένες Συνιστώσες…
Ώσμωση ταγμάτων εφόδου και Αυγιανισμού
Σκαλίζοντας στα κοινωνικά δίκτυα βρίσκεις μικρούς θησαυρούς. Έτσι ανακαλύψαμε δύο κείμενα του Θανάση Καρτερού, που λένε πολλά. «Ο δικός μας Γιάνης» , είναι το πρώτο, όπου φαίνεται ο έντονος ανεξυριζαυγιτιστικός τόνος του γράφοντος, αλλά κι άλλοι γράφουν παρόμοια στο μοτίβο του Αυγιανισμού. Επειδή τον Γιάνη τον πάμε, γι’ αυτό κάτω τα χέρια.
Όμως, προ τριετίας ο κ. Καρτερός την είχε κάνει τη δουλειά, τόσο, που το διαβάζεις και δεν το πιστεύεις. Αλλά, τελικά το πιστεύεις, γιατί έχεις καταλάβει πόσο έχει ξεφύγει η σήψη του «Ή εμείς, ή αυτοί!». Έτσι, όλα εξηγούνται άμα διαβάσετε κι εσείς το διαβόητο «αριστερό» κείμενο «Οι μαχητές του νεραντζιού». Ιδού το απόλυτο αντιπολιτικό Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, το οποίο έφερε ως τη σημερινή κατρακύλα το ΣΥΡΙΖΑ της Παΐσιας «Αριστεράς», που αναιδώς τακιμιάζει με τους Ψεκαζμένους…
Μετά από αυτό, καταλαβαίνεις βέβαια, όταν η φασιστική Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου επέπεσε κατακέφαλα στον Κωστή Χατζηδάκη, γιατί ήταν τόσο χλιαρή η αντίδραση της «Αριστεράς»… Τότε που ο κ. Τσίπρας έλεγε ότι δεν θα λογοκρίνει την οργή του λαού. Λες και ήταν οργή εκείνη η επίθεση και όχι δολοφονικός τραμπουκισμός… Άλλωστε, δεν θα βρίσκατε ποτέ κείμενο Καρτερού (ή άλλου ομοϊδεάτη) τύπου «Ο δικός μας Κωστής», ή έστω «Je suis Kostis» μετά τη δολοφονική απόπειρα κατά Χατζηδάκη. Η κολλημένη «Αριστερά» πάντα έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης, ειρήσθω εν παρόδω, δήλωσε χτες στον Σκάι ότι «υπάρχει μια ομάδα αντιεξουσιαστών, που δεν εκφράζει όλο το χώρο των αντιεξουσιαστών και η οποία έχει πει ότι πρέπει να υπάρξει "αναρχική προβοκάτσια για να αποκαλυφθεί ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ"». Και συνέχισε «Είναι διατεταγμένη υπηρεσία, υπάρχει κέντρο. Εμείς συνομιλούμε και με τους αντιεξουσιαστές, με όλους τους Έλληνες πολίτες. Οι συγκεκριμένοι εκφράζουν πολύ μικρή μειοψηφία, και συμπίπτουν δυστυχώς με τους ακραίους δανειστές».
Μάλιστα, ωραίο του κ. Φίλη, που μπαίνει στον κόπο να διερμηνεύσει και να απολογηθεί για τους «μειοψηφικούς» μαύρους, ταυτίζοντάς τους με τις «μνημονιακές» δυνάμεις. Εύλογα, την πλειοψηφία τους, πάντως, ο κ. Φίλης την θεωρεί φίλια δύναμη, όθεν και δεν αναμένει να αντιτίθεται στην πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση…
Είναι απίστευτη η χαρούμενη γιορτή του Αυγιανισμού. Όταν υπάρχει κακό μεγάλο (Μαρφίν) ή μικρό (επίθεση σε Βαρουφάκη και εχθρική στάση σε ΣΥΡΙΖΑ) από τους δρώντες σπάστες και καύτες, ενεργοποιείται η πάγια αβελτηρία της θεωρίας της «προβοκάτσιας»… Διαφορετικά, «τα παιδιά» πρέπει να στηρίζουνε την πρώτη φορά Αριστερά (είπαμε, το αίμα νερό…). Γλέντια, λέμε.
Η ουσία του ρατσισμού
Έχουμε άλλες φορές εξαντλήσει και δεν θα αναφερθούμε στις αυτονόητες ευθύνες του πελατειακού εθνολαϊκισμού για αυτό το καθεστώς, που είναι μέρος ΤΟΥ Συστήματος. Ας πάμε λίγο πιο πίσω και πιο κάτω να βρούμε την άκρη του νήματος. Να δούμε αυτό τον ιδιότυπο ρατσισμό της «Αριστεράς» (βλέπε: Ο ρατσισμός της «Αριστεράς» και κυρίως Η βάση του ρατσισμού της «Αριστεράς») σε όλες τις εκφάνσεις του, ως αποτέλεσμα της δομικής τους επαφής με την αστοχία του Μαρξισμού.
Δεν έχει καμία σημασία αν το επίδικο της ετερότητας, που ενεργοποιεί τον ρατσισμό μας, είναι φυλετικό (racism βγαίνει από το race =φυλή) ή άλλου τύπου, π.χ. ταξικό, ή θρησκευτικό. Σημασία έχει να το προσλάβουμε ως Κακό, από το οποίο διαφοροποιούμαστε εμείς ως Καλοί. Και τότε ενεργοποιείται η δυναμική της ρατσιστικής βίας, που θέλει να αποκλείσουμε τους φορείς αυτού του Κακού.
Αν δοκιμάσουμε να χτίσουμε μόνοι μας ένα ορισμό για τον ρατσισμό, λοιπόν, εύκολα θα καταλήγαμε ότι πρόκειται για τον μη ανεκτικό, επιθετικό και βίαιο αποκλεισμό της ετερότητας. Είσαι Άλλος; Δεν σε γουστάρουμε, δεν σε κάνουμε παρέα, σου κάνουμε μπούλλυϊνγκ, προσπαθούμε να σου κλείσουμε τους δρόμους, ενεργοποιούμε το σύνδρομο της κατσίκας του γείτονα.
Και άμα κολλήσει γερά ο στόκος μέσα μας, τότε περνάμε σε πιο αποφασιστικές συμπεριφορές. Ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί που αφήνουν την αντιπάθεια και τον αποκλεισμό και πάνε σε εχθρότητα και μίσος και στην δέουσα βία που ολοκληρώνει το φαινόμενο. Τότε μην σου λάχει να βρεθείς μπροστά στη μπούκα του αρκεβούζιου της κακίας και της βλακείας μας. Μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Έτσι, όσα δεν επιτρέπει ο σκοταδισμός να τα κατανοήσει το μυαλό μας, τα αντιμετωπίζουμε με βία, το περιβάλλον της οποίας, ξαναθυμίζουμε, μοιάζει με εκείνο της εντροπίας. Όπως η υψηλή εντροπία βγάζει χαμηλό έργο, έτσι και η πολλή βία παράγει λίγο και ανασφαλές αποτέλεσμα («Μικροαστική σαλάτα» ).
Κορυφαίο πολιτικό ζήτημα
Το περιστατικό της τρομοκρατικής βίας κατά Βαρουφάκη αποτελεί κορυφαίο πολιτικό ζήτημα, ως αποκαλυπτικό του δομικού μας προβλήματος. Δείχνει, ως κορυφή του, το παγόβουνο που ενσωματώνει τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας, με τη γενική περιγραφή «Ξουτ, ετερότητα!»… Αυτό είναι το μήνυμα της εθνικής μας μιζέριας.
Το γενικευμένο περιβάλλον ασέβειας προς τον Άλλο και φασιστικής καφρίλας εις βάρος του, όταν δεν τον καταλαβαίνουμε και γι’ αυτό μας τη σπάει ή μας εξοργίζει. Αυτό είναι το πλαίσιο, μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η ζωή της σκοταδισμένης προνεωτερικής κοινωνίας μας.
Αυτό το παγόβουνο δευτερογενώς γεννάει χρεωκοπίες, τις οποίες η καφρίλα μας πάντα αποδίδει στους Κουτόφραγκους. Και ποτέ σε μας τους ίδιους, που μέσα από αυτό το πλαίσιο είμαστε αναπόδραστα και νομοτελειακά τροπισμένοι να γεννάμε κάθε είδους τέτοιες ηθικές και υλικές χρεωκοπίες.
Αυτό είναι η αιτία της φτώχειας και της μιζέριας, της μόνιμης υποτέλειας και της δουλοπρέπειας, αυτό και τις φουντώνει. Ενώ, εμείς τα κορόιδα, νομίζουμε ότι αυτό μας οδηγεί σε «υπερήφανες» και «αξιοπρεπείς» πολιτικές, όπως των κυρίων Τσίπρα και Καμμένου, καλή ώρα, ένα πράμα. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η διαχρονικά χρεωκοπημένη ζωή μας και από το οποίο γεννιούνται αενάως τα εθνικά μας αδιέξοδα…
Αυτό είναι το λαϊκισμένο περιβάλλον, μέσα στο οποίο αφηνόμαστε στα άθλια χάδια των λαοπλάνων δημαγωγών. Και αυτοί πάντα μας πείθουν ότι του Έλληνος ο τράχηλος μπλα μπλα μπλα. Αλλά τελικά μας οδηγούν στο να υποκείμεθα από ζυγού εις ζυγόν. Και να μένουμε πάντα σκυμμένοι και υποτελείς.
Αποτέλεσμα της μη ανοχής στην ετερότητα είναι και η ηρωική κουλτούρα τύπου εγώ δεν συμβιβάζομαι. Όλοι παντού στον πλανήτη και ιδιαιτέρως οι Ευρωπαίοι συμβιβάζονται, εκτός από το κιμπάρικο καθ’ ημάς ισλάμ. Δόγμα του το «Ή όλα ή τίποτε» και «ή εμείς ή αυτοί». Φυσικά, παρομοίως, «και τα μυαλά στα κάγκελα». Γι’ αυτό ακριβώς και πάμε από Κούγκι σε Κούγκι και από ήττα σε πανωλεθρία.
Η προνεωτερική κοινωνία του καθ’ ημάς ισλάμ δεν έχει άντερα να κάνει το απλό και αυτονόητο. Δεν μπορεί να συνθέτει τις απλές πρωτογενείς αντιφάσεις της, δημιουργώντας κάποιο κλίμα προόδου. Μπροστά στο παραμικρό εμπόδιο εγείρεται ο σκοταδισμός και μας θολώνει το μυαλό. Εκεί που οι Άλλοι, οι Κουτόφραγκοι, το ξεπερνούν εποικοδομητικά, εμείς πανικοβαλλόμαστε, τσακωνόμαστε και τα κάνουμε όλα μπιπ. Εάν και εφόσον θελήσουμε αυτό να το κοιτάξουμε, τότε και μόνο τότε μπορεί ο τόπος να αναταχθεί.
Καλή Πρωτομαγιά και καλό μήνα!
Εφτά υστερόγραφα, θραύσματα του ίδιου ανωτέρω μείζονος παγόβουνου
Υ.Γ. 1
Προχτές γράφαμε ξεκάθαρα «η παραδοχή της ανικανότητας του ουσιωδώς απερχόμενου ΥΠΟΙΚ». Οι κακοπροαίρετοι σμπίροι του Αυγιανισμού μας επιτέθηκαν, έχοντας σκοπίμως αφαιρέσει το «ουσιωδώς», διαστρεβλώνοντας έτσι το νόημα και τις προθέσεις του κειμένου.
Και το «ουσιωδώς απερχόμενου», σήμαινε ακριβώς ότι ο Πρωθυπουργός πήρε από τα χέρια του κ. Βαρουφάκη το Μεγάλο, το διεθνές παιγνίδι που τον έκανε διεθνή σταρ. Και του άφησε το αδιάφορο, το μικρό, το γκρίζο άχαρο εσωτερικό εθνικό παιγνίδι, που θέλει πολλή σκληρή λάτρα με πολλές αριθμητικές πράξεις και λίγη υπερπροβολή, με ό, τι αυτό σημαίνει… Από το μεγάλο κάδρο στο μικρό, πονάει όταν είσαι επικοινωνιακό φρικιό της δημοσιότητας.
Η σκληρή μας κριτική δεν σημαίνει μίσος. Πίσω από αυτήν μπορεί να κρύβεται και αγάπη για τον τόπο. Άλλωστε, ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης είχε ευγενώς δεχτεί άλλη παλιότερη σκληρή κριτική μας («Καλά Χριστούγεννα, κύριε Βαρουφάκη!» ), απαντώντας σε καλοθελητές ότι την είχε βρει επιχειρηματολογημένη και κόσμια...
Κρίνουν εξ ιδίων, όσοι δεν βλέπουν αγάπη πίσω από περιπαθείς κριτικές. Ζωή σου είναι ό, τι έδωσες (Σεφέρης). Γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή (Σαββόπουλος). Συνθέτοντας αυτά τα δυο, αντιλαμβάνεσαι ότι οι κυνηγοί της ελεύθερης και πλούσιας ζωής αποστάζουν το νέκταρ της αγάπης ως οδηγό του ζην τους. Μην τρελαινόμαστε, προβάλλοντας παντού το δικό μας μίσος.
Εν πάση περιπτώσει, οι ελαφρολαϊκοί ας με λέγουν ελαφρολαϊκόν, παραφράζοντας τον Μεγάλο Αλεξανδρινό.
Υ.Γ. 2
Το Συμβούλιο της Επικρατείας γνωμοδότησε και ο κ. Μητρόπουλος χαρούμενος ελάλησε. Τελικά, το ΣτΕ απαγορεύει την παγκόσμια αδικία, φτώχεια και απονιά. Τι χρείαν έχομεν πλέον της Πολιτικής, εφ’ όσον υπάρχει η πολυπράγμων και Φαρμακολύτρα Δικαιοσύνη, που όλα τα αλέθει; Κουμπωθείτε.
Υ.Γ. 3
Οι μικροί Γκαίμπελς, του Νίκου Δήμου. Ενδιαφέρον όπως πάντα το κείμενο του αγαπημένου συγγραφέα. Διαφωνούμε, όμως, εδώ, σε κάτι που έχουμε ξαναπεί. Είναι η αγνοημένη παράμετρος του Πελατειακού Παρακράτους, που τα εξηγεί όλα, γιατί δεν πέφτει η στήριξη στην εθνοσωτήριο κυβέρνηση, παρά τις δραματικές απώλειες σε πολλά επί μέρους πεδία κυβερνητικής παρουσίας. Όλοι οι ιδιοτελείς πελάτες ελπίζουν να πετύχει ο κυρ Αλέξης το θάμα και να σώσει άλλη μια φορά την παρτίδα τους…Ε, υπάρχουν και οι αφελείς της ακσιοπρέπειας, που ακόμα δεν έχουν ξεγουρλώσει από τη φλασιά της overdose εθνικής υπερηφάνειας. Επί πλέον, το έθνος παραμένει μπολιασμένο με την αντιμνημονιακή απάτη που το βολεύει. Όταν αρχίσει να ξεβολεύεται και να μπαίνει το χέρι βαθιά στην τσέπη, τότε θα τα ξαναπούμε.
Υ.Γ. 4
Παρά την απομάκρυνση Βαρουφάκη από το διεθνές παίγνιο, οι διάδοχοί του συνεχίζουν το πίρι πίρι. Νταξ, είπαμε η πολιτική είναι διαχείριση συμβόλων, αλλά αυτή η παραμύθα με τις κόκκινες γραμμές (που έχουμε εξηγήσει ότι πρόκειται για τα αντικοινωνικά ύστατα αμυντικά αναχώματα υπέρ των συμφερόντων ΤΟΥ Συστήματος) έχει και κάποια όρια.
Κάτι ψιλοανάλογο σε άλλα πεδία θέλει να πει και ο (εχθρός της υπερβολικής λιτότητας και σκληρός αντίπαλος της Μέρκελ, πρώην ΥΠΕΞ) Γιόσκα Φίσσερ, που έγραψε: «Ο Τσίπρας στη χώρα των ονείρων».
Πάντως, ο Πρωθυπουργός δεν ακούει τις ειρωνείες των κουτόφραγκων. Η χτεσινή δήλωσή του δείχνει το δρόμο. «Είμαι αισιόδοξος ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία η οποία θα κινείται στο πλαίσιο της λαϊκής εντολής που έχουμε λάβει και θα ορίζεται από τις κόκκινες γραμμές που έχουμε βάλει»…
Αλλά το ρεπορτάζ από τις Βρυξέλλες άλλα δείχνει: υπάρχει λέει πρόοδος στη διαδικασία, αλλά όχι στην ουσία. Οι αντεθνικές / αντικοινωνικές θέσεις ΤΟΥ Συστήματος δύσκολα θα πείσουν τους δανειστές. Πρέπει να γίνουν κοινωνικότερες και να ξεκοκκινίσουν λίγο οι κόκκινες πιπεριές ΤΟΥ Συστήματος.
Υ.Γ. 5
Τα λέμε εμείς εδώ και καιρό, για μια ακόμα φαιδρή κόκκινη (γραμμή) πιπεριά της «Αριστεράς», αλλά δεν είμαστε και νομπελίστες. Τώρα, όμως, τα λέει και ο νομπελίστας. Χριστόφορος Πισσαρίδης στην δική μας Κατερίνα Παναγοπούλου για το STAR. Αξίζει ο κόπος .
Υ.Γ. 6
Πρώτη φορά Αριστερά, είχαμε πρόσκληση για κατάθεση ενδιαφέροντος όσων θέλουν να στελεχώσουν το Δ.Σ. της νέας ΕΡΤ, που ήδη είχε ξεκινήσει αμαρτωλά τα ιδρυτικά της βήματα. Και, ω του θαύματος, ο χρόνος προθεσμίας κατάθεσης ενδιαφέροντος, μετά την κοινοποίηση της πρόσκλησης, ήταν ένα εικοσιτετράωρο!... Φσσσσστ Μπόιιιινννν! Πρώτη φορά Αριστερά και το γέλιο είναι μεγάλο. Τα παιδιά τα «αριστερά» είναι απίστευτα. Αφού και οι ψηφοφόροι τους δεν κολάζονται, νο προμπλεμ…
Και φυσικά, δεν τίθεται ζήτημα για την ΠτΒ Ζωή Κ., η οποία έχει ξεφύγει στα επουράνια. Θυμίζουμε εκείνο το σούπερ που είπε περί όσων «έπεσαν νεκροί στον αγώνα για την ΕΡΤ»… Φσσσσστ Μπόιιιινννν! Έλεος δεν έχει.
Υ.Γ. 7
Το βαθύ ισλάμ στο προεκλογικό Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ, που είναι το ντοβλέτι του κ. Μπαλασόπουλου, το είδαμε και φτιαχτήκαμε. Το απόλυτο καρακατσουλιό με μπουνιές, κλωτσές και ξεμαλλιάσματα. Ταραγμένη ψυχή βαθειά.
20°
