Με την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα, οι περικοπές δαπανών στο σύνολο του δημόσιου τομέα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες. Συμβάσεις δεν ανανεώνονται, μισθοί μειώνονται, κόσμος περνάει στην εφεδρεία, ΔΕΚΟ κλείνουν, συγχωνεύσεις φορέων ή διευθύνσεων προχωρούν.
Θα περίμενε κανείς ότι, τουλάχιστον στην ΕΡΤ, οι αναγκαίες αλλαγές δε θα έβρισκαν αντίσταση. Γιατί είναι τοις πάσι γνωστό ότι το προσωπικό (δημοσιογράφοι, διοικητικοί, τεχνικοί) πλεονάζει και με το παραπάνω. Και η ΕΡΤ επιδοτούνταν, μέχρι σήμερα, τόσο από το υποχρεωτικό τέλος της ΔΕΗ (που το πληρώνουν ακόμα και οι μη έχοντες καν τηλεόραση ή ραδιόφωνο), όσο και από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Πριν τον ανασχηματισμό, το θέμα της ΕΡΤ είχε προχωρήσει και στη Βουλή, με βασικό στόχο την εξυγίανση της εταιρίας: τη μείωση του κόστους, την προσωπική αξιολόγηση του κάθε εργαζόμενου, την κατάργηση ή συγχώνευση ραδιοσταθμών, το κλείσιμο της ΕΤ1 (και τη διοχέτευση του προσωπικού της στα εναπομένοντα κανάλια), την παύση της επιδότησης από τον προϋπολογισμό, την απόδοση φόρων στο κράτος. Μια τέτοια ΕΡΤ θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της χωρίς δεκανίκια, προσελκύοντας διαφήμιση από/για το ποιοτικό της πρόγραμμα. Αργότερα, εφόσον αυτά υλοποιούνταν, θα εξεταζόταν και η μείωση του υποχρεωτικού τέλους από τη ΔΕΗ, με τελικό στόχο την κατάργησή του.
Με την αλλαγή του υπουργού επικρατείας, είναι συζητήσιμο αν το θέμα θα ολοκληρωθεί από την πλευρά του κράτους. Οι δε συνδικαλιστές της ΕΡΤ -άλλοτε οι δημοσιογράφοι, άλλοτε οι τεχνικοί, άλλοτε η ΕΣΗΕΑ συνολικά, άλλοτε … άλλοτε …) κηρύσσουν τη μια απεργία μετά την άλλη, με σκοπό να μην αλλάξει τίποτα. Επιδιώκοντας να μείνουν τα πάντα ως έχουν, να κρατήσουν όλοι τις θέσεις τους (εργαζόμενοι και μη, ανεξάρτητα από την απόδοση ή την παραγωγικότητά τους), να μη βγει κανεις στην εφεδρεία, να μην κλείσει κανένας σταθμός ή κανάλι. Το ότι η χώρα έχει σχεδόν χρεοκοπήσει, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να κρατήσουν τη θέση και το μισθό τους. «Εργοδότης μας είναι ο ελληνικός λαός», λένε κι αυτοί, όπως και τόσοι άλλοι. Και χρησμοποιούν τις συχνότητες της ΕΡΤ -τις συχνότητες που, κατά τις συνεχείς απεργίες, στο ραδιόφωνο παίζουν μουσικές κονσέρβες και στην τηλεόραση τίποτα- για να μεταδίσουν τις αγωνιστικές ανακοινώσεις τους (απορώ πώς τους το επιτρέπουν οι διοικήσεις).
Βέβαια, οι ΕΡΤιτζήδες δεν κάνουν κάτι το ξεχωριστό. Έτσι κάνουν όλοι ή σχεδόν όλοι στην Ελλάδα. Κοιτάνε την πάρτη τους και, κατά τα άλλα, γαία πυρί μειχθήτω. Και οι ταξιτζήδες, και οι φαρμακοποιοί, και οι βουλευτές, και οι φορτηγατζήδες, και οι ΔΕΗτζήδες, και οι ναυτικοί και τόσοι άλλοι, το ίδιο κάνουν.
Πρώτον, αυτό που πουλάνε (η ενημέρωση και η ψυχαγωγία) δεν είναι και τόσο αναγκαίο. Το πουλάνε και πολλοί άλλοι, ιδιώτες, χωρίς μάλιστα να κοστίζει τίποτα στους θεατές και στους ακροατές. Ποιος δυναμώνει λοιπόν από τις απεργίες αυτές και ποιος αποδυναμώνεται, είναι ολοφάνερο.
Δεύτερο, όταν μεθαύριο το κράτος θα πάψει να επιδοτεί ή θα επιδοτεί λιγότερο τη μη εξυγιασμένη ΕΡΤ, με όποιες συνέπειες θα έχει αυτό στο προϊόν της και με τις απολύσεις που κατ΄ ανάγκην θα κάνει, κανείς δε θα κλάψει, ούτε θα συμπαρασταθεί. Το ίδιο κι αν κλείσει όχι πια η ΕΤ1, αλλά η ΕΡΤ συνολικά. Γιατί αν δε δέχονται να χάσουν κάτι λίγο σήμερα, θα χάσουν πολύ περισσότερα ή τα πάντα αύριο.
Μ΄αυτή την έννοια, οι άνθρωποι της ΕΡΤ που αρνούνται κάθε μεταρρύθμιση σήμερα, πριονίζουν το κλαρί που κάθονται- κι όταν το κλαρί αυτό σπάσει, «η πτώσις των είναι βεβαία», που θα έλεγε και ο Καβάφης.
Υ.Γ. Ίδια και χειρότερα τα πράγματα στο ΑΠΕ (για το ΜΠΕ δεν ξέρω). Εκεί άλλοτε λένε ότι ως δημοσιογράφοι, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, κι άλλοτε λένε ακριβώς ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Για να μην πιάσουμε την πολυθεσία μερικών μερικών (…).
22°
