Ως από καιρό αυτόκλητος παρουσιαστής διαφόρων παλαιοβιβλιοπωλείων, συνεχίζω σήμερα με το μαγαζί (φωτογραφία) που ονομάστηκε έτσι από μια εξεζητημένη γαλλική λέξη για το βιβλιοπωλείο (αντί του αναμενόμενου “librairie”). Εδώ βρίσκεται το βασίλειο του Παναγιώτη Μακατσώρη, ένα οργανωμένο, καθαρό και διόλου χαώδες μαγαζί (πράγμα αρκετά σπάνιο για τον κλάδο), όπου τα βιβλία και περιοδικά από δεύτερο χέρι εκτίθενται στον πελάτη θεματικά. Τον ρωτάω για το ξεκίνημα: «Ο πατέρας μου ήταν συνταξιούχος, Νίκος λεγόταν, αλλά δεν ήταν του καφενείου. Είχε το χώρο εδώ, έφερνε τα βιβλία του και τα διάβαζε. Εγώ από κοντά. Πέρναγαν οι φίλοι του, πέρναγαν διάφοροι και τον ρωτάγανε αν τα πουλούσε. Κάποτε είπαμε “και δεν τα πουλάμε;”. Έτσι αρχίσαμε, το 1988. Έχω ειδικευτεί σε τρεις κυρίως τομείς: ιστορία - λαογραφία - ελληνική λογοτεχνία. Διαθέτω και αρκετές σπάνιες εκδόσεις. Και γενικά δεν είναι μόνο ό,τι βλέπεις εδώ: στην αποθήκη έχω κι άλλα, τα φέρνω μετά από συνεννόηση με τον πελάτη». Αυτό ισχύει: εμένα μου βρήκε και μου ’φερε παλιά προγράμματα κινηματογράφων. “La bouquinerie”, Ασκληπιού 67, Νεάπολη, απέναντι από τα Πευκάκια και τον Αϊ-Νικόλα, 210 3640.370, 694 6153745
Γιατί το λένε «Ολύμπια»
Τρεις αναγνώστες-στριες (η κ. που υπέγραψε «Δεκοχτάχρονη», η κ. Έλλη Σταύρακα και ο κ. Ι. Μαυρίδης), υποθέτω φίλοι της όπερας, μου στείλανε μέιλ ρωτώντας για την ονομασία του θεάτρου. Μετά χαράς απαντάω ότι στο οικόπεδο αυτό της οδού Ακαδημίας, ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, κάποιος τρομερός τύπος ονόματι Λεωνίδας Αρνιώτης (θηριοδαμαστής, θεατρώνης εξασκημένων ζώων και ανθρώπων, κατασκευαστής αεροπλάνου, αεροπόρος, κινηματογραφικός επιχειρηματίας κ.λπ.) έφτιαξε ένα πρώτο υπαίθριο θέατρο. Εδώ έγιναν προβολές ταινιών ήδη από το 1906, αλλά τα φιλμάκια ήταν ένα μόνο κομμάτι ανάμεσα στ’ άλλα απίθανα συνθέματα του αρνιωτικού βαριετέ. Αρχικά ο χώρος, που ήταν ένα ημιυπαίθριο θέατρο (ανοιγόκλεινε τεράστια τέντα), λεγόταν «Κήπος και Θέατρον Λεωνίδα Αρνιώτου» – όμως ο ίδιος το 1911 τον ονόμασε «Ολύμπια» (η λέξη ήταν της μόδας: εκτός από την Ολυμπιάδα του 1896, στην Αθήνα είχε γίνει επίσης και η λεγόμενη «Μεσολυμπιάδα» του 1906). Το 1915-16 το πρόχειρο θεατράκι γκρεμίστηκε και δημιουργήθηκε ένα νέο μνημειακό κινηματοθέατρο, με το ίδιο όνομα, που κράτησε ως το 1951. Τότε γκρεμίστηκε ξανά και δημιουργήθηκε η σημερινή «Λυρική» (λειτούργησε το 1955), η οποία για ιστορικούς λόγους διατηρεί, στη μαρκίζα της, και το παλιό όνομα.
«Βυζαντινό»
Αν έχετε διάθεση να ξοδέψετε παραπάνω χρήματα, πάνω από το σύνηθες, για καλά γαλακτοκομικά (ιδίως γάλατα, γιαούρτι, παγωτά, ενίοτε και τυρί και γλυκά) και εφόσον ξεπεράσετε το δισταγμό σας για το λογότυπο (δικέφαλος αϊτός) και την εθνικίζουσα ονομασία, τότε διαβείτε το κατώφλι αυτού του καταπληκτικού φούρνου-ζαχαροπλαστείου και δοκιμάστε τα προϊόντα του. Εγώ το έκανα και δεν έχασα. «Βυζαντινό» 1) Παραλία Ωρωπού, 22950 33058 2) Δρόμος Ωρωπός-Μαλακάσα, 22950 35188
Θα βρεθεί κανένας επιχειρηματίας ν’ αναλάβει τη λειτουργία αυτού του εξαίρετου θερινού σινεμά της Πατησίων, απέναντι από τη Φοιτητική Εστία (έχει αναρτήσει το σχετικό ενοικιαστήριο) ή θα έχουμε ακόμα ένα που θα μείνει διατηρητέο μεν, άταφο κουφάρι δε;
Υ.Γ. Προς κάθε (πιθανό) ενδιαφερόμενο. Για δεύτερη φορά αναγκάζομαι να γράψω ότι η στήλη δεν είναι διαφημιστική – και ο νοών νοείτω. Για τις διαφημίσεις υπάρχει το αρμόδιο τμήμα της εφημερίδας μας, στο οποίο και παρακαλώ ν’ απευθύνεστε.
13°
