Ατέλειωτες αράδες γράφτηκαν για χάρη του. Κι άλλες τόσες περιμένουν τη σειρά τους. Έκλεισαν μέσα τους έρωτες και πάθη. Ανεμελιά. Il bel di far niente (η ομορφιά του να μην κάνεις τίποτα) όπως λένε οι γείτονες Λατίνοι. Το ελληνικό καλοκαίρι υμνήθηκε πολύ. Το φετινό έχει μιαν άλλη αύρα. Λίγο χειμωνιάτικη όπως μου είπε μια φίλη από γλωσσική παραδρομή. Ποτέ όμως μια παραδρομή δεν υπήρξε ψεύτικη όπως λέει ο πατερούλης, ο Σίγκμουντ Φρόιντ. Το εξήγησε αναλυτικά όπως όλα άλλωστε. «Η γλωσσική παραδρομή ή το ευφυολόγημα, είναι δύο "συμπτώματα" που αναδεικνύουν γλωσσικά την ασυνείδητη επιθυμία». Μάλιστα. Δεν μπορείς να αφεθείς στο φως το απόλυτο ζώντας τόση θλίψη. Πονέσαμε. Θρηνήσαμε.Ο ψυχισμός έχει δική του οικονομία κι ο χρόνος θα φέρει ίαση και λήθη. Μέχρι την επόμενη φορά.
Τραγουδούσαμε φανατικά το ελληνικό καλοκαίρισε beach bars (βλέπε άσματα τοπ, ευρέως αποδεκτά που γέννησε μια γρήγορη αναζήτηση στο web και μεσουράνησαν σε μπλε, κόκκινους, πορτοκαλί, γαλάζιουςουρανούς: μια αγάπη για το καλοκαίρι, Demy-πόσες χιλιάδες καλοκαίρια Vegas -Πάντα καλοκαίρι Ξύλινα Σπαθιά-Λιωμένο παγωτό ΦΑΤΜΕ-Το καλοκαιράκι Μελίνα Ασλανίδου-Καλοκαίρι αγκαλιά μου) και πάει λέγοντας, ας με συγχωρήσουν οι πιο ψαγμένοι μουσικά.Μιλούσαμε γιαηλιοβασιλέματα, θάλασσες γαλάζιες (ήρεμες, φουρτουνιασμένες), ξεραμένο αλάτι σε ηλιοκαμένα κορμιά, φρούτα γλυκά, μετρούσαμε παγωτά και μπάνια, κόβαμε καρπούζι και τρώγαμε μονάχοι στα κρυφά την καρδιά. Κι όλο αυτό γινόταν μια σαρωτική, αστραφτερή πλάνη, ένα ζηλευτό περιτύλιγμα προσδοκιών. Αναμέναμε και περιμέναμε μέχρι να έρθουν οι πρώτες σταγόνες βροχής.
«Χάρμα η ξιπολιά σε καλοκαίρια ρωμαίικα!» (Νίκος Καρούζος).
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι δεν θέλει να ακολουθήσει τη ρότα τη γνωστή. Πείσμωσε και μούτρωσε. Είναι και το σύμπαν άστατο, ένα κουβάρι γίνανε οι πλανήτες, κοκκίνισε και το φεγγάρι.Το μόνο που απομένει είναι οι ιστορίες. Σε όλους αρέσει να τις ακούν και ο καλύτερος παραμυθάς, stοry teller (ή όπως αλλιώς θέλετε βαφτίστε το, η ουσία παραμένει ίδια) είναι η ζωή.
Τοπίο ειδυλλιακό. Μεγάλο νοσοκομείο. Μια μικρή κοινωνία. Με αυτοτέλεια. Με ψυχή. Μόνιμο προσωπικό και επισκέπτες. Χιλιάδες άνθρωποι πηγαινοέρχονται. Πόνος, χαρά, κούραση, αγωνία, ανία, φόβος, αναμονή, προσμονή, νεύρα πολλά γιατί είναι καλοκαίρι και ναι έπρεπε να είσαι αλλού (να ζεις αυτό που είπαμε πιο πάνω).
Κυλικείο νοσοκομείου. Δυο λέξεις. Σχολείο μεγάλο. Όλα στο χώρο μπλέκονται αρμονικά μεταξύ τους. Οι σκηνοθέτες λατρεύουν τα νοσοκομεία. Τηλεοπτικές σειρές, βλέπε Grays anatomy, στην εντατική ER (ναι εκεί που ο George Clooney σκόρπιζε αβίαστα εγκεφαλικά γεμίζοντας προσδοκίες γυναικείες καρδιές) έσπασαν ταμεία,αγαπήθηκαν, απέκτησαν φανατικούς θαυμαστές.
Καφές και τσιγάρο. Ζέστη μπερδεμένη με υγρασία. Αύγουστος είναι.
Κύριος γύρω στα εξήντα. Βερμούδα μπλε και φανέλα λευκή (φτιάξτε εικόνα, αυτή του παππού σας) καιμαύρα γυαλιά. Φρέσκο λουσμένος, μυρίζει Παπουτσάνης. Κρατάει φραπέ και νερό. Αγαπώ την παράδοση. Κάθισε αμίλητος απέναντι μου. Καθάρισε προσεκτικά το τραπέζι με μωρομάντηλο, πέταξε τα χρησιμοποιημένα χάρτινα ποτήρια που οι προηγούμενοι θεώρησαν σωστό να αφήσουν πίσω τους(ίσως με μήνυμα ήμουν κι εγώ εδώ) ακούμπησε το νερό, τον καφέ. Τα μαύρα γυαλιά κρύβουν τα μάτια του. Πίνει μια γουλιά καφέ. Κι εκεί που κανείς δε μιλούσε, καμιά δεκαριά ήμασταν, σπάει η ησυχία.
«Αι σιχτίρ» φωνάζει. «Γλυκό της είπα, όχι πετιμέζι». Προσθέτει νερό. Πίνει άλλη μια γουλιά, βγάζει από την τσέπη του ένα τρανζίστορ(ναι ναι εκείνα τα μαύρα τα παλιά). Δεν ψάχνεισταθμό. Είναι ήδη ρυθμισμένο. Η Μαίρη Λίντα φέρνει μια ανάσα δροσιάς. Τραγουδάει. Κουνάει ρυθμικά το κεφάλι.
Κουδουνίζει τηλέφωνο. Βγάζει το κινητό από την τσέπη (εκείνα με το πορτάκι, θυμάστε;). Ακούμε όλοι καθαρά.
«Έλα! Ναι! Η τρελή με έδειρε κι έφυγα. Γύρισα στην κλινική. Με σάπισε σου λέω με ένα κούτσουρο και μετά μου έδωσε λεφτά και μου είπε να ξεκουμπιστώ. Και μετά από μισή ώρα με πήρε τηλέφωνο για να δει που είμαι. Ναι σου λέω είναι τρελή. Και με ρώτησε τι κάνω. Τρελή για δέσιμο αυτή έπρεπε να μένει εδώ. Με ρώτησε κι αν πονάω. Και μου είπε να ξυριστώ. Αι σιχτίρ τρελή της είπα. Πρώτα με δέρνεις και μετά θες μάγουλο αφράτο. Yes baby. Είμαι ο πρώτος σου λέω. Άντε γεια και να με ξαναπάρεις. Εάν δεν απαντήσω με την πρώτη θα ξυρίζομαι. Να ξαναπάρεις ακούς;». Τον κοιτάω. Αλλάζει σταθμό. Sex Pistols. Κουνάει το κεφάλι. Είμαι σίγουρη. Του αρέσει πιο πολύ αυτό το κομμάτι. Διασκεδάζει. Μου έρχεται στο μυαλό ο μάνατζερ, ο Malcolm McLaren, το αγαπημένο μου άλμπουμ Paris κι η Κατρίν Ντενέβ περπατά νωχελικά μπαίνοντας στο κάδρο. Το κυλικείο αναβαθμίστηκε.
Τα περισσότερα τραπέζια είναι άδεια. Είναι Αύγουστος. Κι όλοι τις αρρώστιες τις έχουν σπρώξει για μετά της Παναγίας. Όλοι μέχρι τότε είναι καλά. Κι ένας καινούργιοςπαίκτης παίρνει θέση. Τον είχα δει έξω από την εντατική της καρδιοχειρουργικής πριν μια ώρα. Τρώει παγωτό σάντουιτς. Του αρέσει πολύ. Κι από όλα τα κενά τραπέζια ο εξηντάρης ασπρομάλλης κύριος, κατευθύνεται με σιγουριά προς το φίλο της μουσικής. Ρωτάει ευγενικά εάνείναι άδεια η καρέκλα. Κι εκείνος γενναιόδωρα του δείχνει να καθίσει. Απολαμβάνει το παγωτό. Η υγρασία μας έχει ψοφήσει. Κουνάει το τρανζίστορ μπροστά από τα μάτια του ασπρομάλλη.
«Με ένα ευρώ παίρνω από τον Κινέζο δώδεκα μπαταρίες. Από το τζάμπο παίρνω αλκαλικές, πιο ακριβές αλλά κρατάνε».
«Καλά κάνεις».
«Sex Pistols φίλε. Ξέρεις τι ήμουν εγώ; Πήγαινα στο κάμπινγκ στην Κέρκυρα κι οι Αγγλίδες τρέχανε πίσω μου. Yes baby. I’m a Greek lover. Κι είχα φτιάξει και μπλούζα. I hate».
«Είχες πολλές;»
«Γυναίκες;»
«Ναι».
«Όλες σου λέω. Κοίτα μάγουλο! Και που να ξυριστώ». Τον κοιτάει.
20°
