Θα πρέπει να κάνανε ανεξάντλητες πρόβες για να πετύχουν το πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα που παρουσίασαν, ακουστικό αλλά και οπτικό.
Μεγάλος σεβασμός στο κοινό τους.
Οι φωνές τόσο του Μπάμπη Στόκα όσο και του Φίλιππου Πλιάτσικα δεν έχουν χαλάσει καθόλου, να μην πως κιόλας πως έχουν ωριμάσει περισσότερο.
Εντυπωσιάστηκα που το κοινό τους δε γερνάει μαζί τους: γύρω μου κατά κύριο λόγο από πιτσιρίκια του Γυμνασίου Λυκείου μέχρι πρώτα και δεύτερα – άντα.
Εγώ ήμουνα σαφώς ο γεροντότερος.
Η σκηνή ήταν στημένη στη σέντρα με μέτωπο προς το Νότο.
Οι κερκίδες στο μισό στάδιο το προς το νότο, που ήταν προορισμένο για τη συναυλία, γέμισαν σχεδόν πλήρως.
Το ίδιο και ο αγωνιστικός χώρος (γρασίδι) μπροστά στη σκηνή.
Οι μουσικοί τους (έγχορδα, ντραμς, πιάνα, ακορντεόν) εξαιρετικοί.
Ενδιαφέροντα νέα τραγούδια: ένα για τους αστροναύτες, ένα που έγραψε ο Φίλιππος μετά από όνειρο όπου είδε τον πεθαμένο πατέρα του και άλλα δυο που δε συγκράτησα.
Εντυπωσιάστηκα από την απουσία σεκιουριτάδων και το άκρως ειρηνικό κλίμα ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες ανθρώπους.
Ο Πλιάτσικας ήπιε κάμποσο κόκκινο κρασί και ο Στόκας κάπνισε άπειρα τσιγάρα.
Αμφότεροι επί σκηνής, στα μουσικά γεμίσματα των τραγουδιών που εκτελούσαν, εννοείται.
Ο Στόκας κατάφερνε και τραγούδησε με δυο διαφορετικά είδη φωνής, ανάλογα με τα τραγούδια.
Σάρκαζαν και αυτοσαρκάζονταν ασταμάτητα.
Κάνανε και εξαιρετική δεύτερη ο ένας στον άλλο, εναλλάξ.
Τριάντα χρόνια είναι αυτά, δεν είναι παίξε γέλασε.
Πουλιόντουσαν και σχετικά μπλουζάκια.
Εντυπωσιακή η κάλυψη από άπειρες κάμερες, κι ανάμεσά τους μια σε ράγες και μια σε γερανό.
Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ τη γυναίκα που ουσιαστικά με είχε εισαγάγει στους Πυξ Λαξ τον προηγούμενο αιώνα.
Έφυγα πριν τη λήξη, για να προλάβω τον ηλεκτρικό.
Μέχρι τότε, οι μεγαλύτεροι χαμοί είχανε γίνει στο «Πούλα με», στο «Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς» και όταν ο Πλιάτσικας ανάφερε το όνομα «Μάνος Ξυδούς», που ήταν «σα δεύτερος πατέρας μας».
Οι άνθρωποι είναι ακούραστοι, καλά κάνουνε που κάθε τόσο ξανανενώνονται και παίζουν.
Κάθε άλλο παρά αρπαχτή.
Δεν αγόρασα μπλουζάκια.
Δεν ξέρω αν παίξανε, μετά τις 12 παρά, το «Δε θα δακρύσω πια για σένα», που τ΄ αγαπάω πολύ και που το τραγουδάγαμε σ΄ αυτό γήπεδο αλλά και στη Λεωφόρο με την παραλλαγή «Όλα Πανάθα μου για σένα» κλπ κλπ.
Τεράστια η συμμετοχή του κόσμου στα τραγούδια. Με κυρίαρχες, όπως πάντα, τις λεπτές κοριτσίστικες και γυναικείες φωνές.
Κάμποσα φιλικότατα καπνογόνα, εκατοντάδες κινητά- και ελάχιστοι αναπτήρες όταν αναφέρθηκε ο Ξυδούς.
Όλα αυτά και πολλά άλλα τ΄ αναδεικνύανε οι οθόνες δεξιά κι αριστερά της σκηνής.
Τρελή κατανάλωση από μπίρες, νερά, σάντουιτς.
Πέρασα πολύ καλά και σας ευχαριστώ, ρέκτες Πυξ Λαξ.
Στον ηλεκτρικό, στην επιστροφή, χαρούμενοι άνθρωποι σιγοτραγουδούσανε .
Γεια σου ξανθούλα που καθόσουνα δεξιά μου, αν με διαβάζεις. Κι αν δε με διαβάζεις, πάλι γεια σου.
17°
