Αν και η λέξη πρωτοτυπία απουσιάζει πλήρως από η συνέχεια του «Mamma Mia» το ζητούμενο είναι άλλο: να φτιαχτεί άλλο ένα κεφάτο κινηματογραφικό πάρτι στους ρυθμούς των ABBA και καλοφτιαγμένες εικόνες καλοκαιριού. Οι ίδιοι ακομπλεξάριστοι χαρακτήρες – με τη Μέριλ Στριπ να εμφανίζεται μόλις σε 2 σκηνές διάρκειας το πολύ 5 λεπτών- χορεύουν και τραγουδούν σαν να μην υπάρχει αύριο, προφανώς επηρεασμένοι από τη θλιβερή κατάληξη της Ντόνα την οποία θυμούνται σε κάθε ευκαιρία. Ταυτόχρονα παλεύουν να βρουν στη ζωή τους την πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και ελαφρότητας, ενώ το μισό φιλμ είναι χτισμένο στη νεανική ζωή της Ντόνα (τη νεαρή Στριπ υποδύεται με άνεση και μπρίο η βρετανίδα Λίλι Τζέιμς) και την περιγραφή των συμβάντων που οδήγησαν στον κεραυνοβόλο έρωτα που είχε μόλις αντίκρισε το ελληνικό νησί αποφασίζοντας να ζήσει για πάντα εκεί. Φυσικά οι κωμικοτραγικές συνέπειες αυτού του έρωτα με την τριπλή περιπέτεια που την οδήγησε στη γέννηση της Σόφι δίνονται με πληθώρα μουσικών χαριτομενιών και μια υποψία μελαγχολίας που σβήνει αμέσως όταν στο σκηνικό πέφτουν οι πρώτες νότες από τα κλασικά άσματα των σουηδών βασιλιάδων της ποπ! Τα τσιτάτα δεν λείπουν γύρω από την αιώνια διαμάχη των φύλων («αν η δουλειά της μητέρας ήταν εύκολη θα την έκαναν και οι πατεράδες» ή «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια παρότι τα αγαπώ τα κακόμοιρα (τα γουρούνια)»), τα διδάγματα γύρω από τις προβληματικές σχέσεις έχουν περίοπτη θέση («δεν έχει νόημα να παλεύεις να ανέβεις σε ένα τοίχο όταν αυτός είναι ο λάθος τοίχος») ενώ η φιλία, ο έρωτας και η οικογένεια αποτελούν την αγία τριάδα που σέβονται με τυφλή πίστη όλοι οι παραθεριστές του νησιού kalokairi, που ως γνωστόν μεταφέρθηκε από την Σκόπελο στην… Κροατία, που «ντύθηκε» Ελλάδα από την κορφή ως τα νύχια, προσφέροντας μερικές αληθινά ειδυλλιακές εικόνες της Αδριατικής. Δεν είναι άσχημο το φιλμ αφού στους περισσότερους στόχους που έχει βάλει πετυχαίνει να τους ολοκληρώσει με επαγγελματική επάρκεια, το ελληνικό στοιχείο τονίζεται με την εμφάνιση του Πάνου Μουζουράκη ως αποτυχημένος μουσικός ενώ κάποιες πινελιές ιδιαιτερότητας έχουν γούστο (η καταπληκτική εμφάνιση τη Σερ και το «μεξικάνικο» ειδύλλιο της με τον Άντι Γκαρσία που μετρά από το μακρινό 1959) και αποδόμηση κάθε μορφής σοβαροφάνειας!
19°
