Η εποχή είναι το 1971. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ κορυφώνεται και οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις εντείνονται στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ένα πρωτοσέλιδο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» που βασίζεται σε απόρρητα έγγραφα του Πενταγώνου από τη δεκαετία του 1950, θεωρεί «καταστροφική» την πιθανή εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Η ιστορία έδειξε ότι η μελέτη του Μακναμάρα «θάφτηκε» από τους Άικ, Κένεντι, Τζόνσον και Νίξον, που προτίμησαν να θυσιάσουν χιλιάδες νέους παρά να δεχτούν την ντροπιαστική για το αμερικανικό έθνος ήττα.
Οι «Τάιμς» καλούνται από την κυβέρνηση Νίξον να μη δημοσιοποιήσουν άλλα έγγραφα και ο εκδότης τους συμφωνεί για λίγες μέρες να συμμορφωθεί μέχρι να βρεθεί λύση. Ο διευθυντής της «Ποστ» ψάχνει να βρει την προέλευση των εγγράφων αυτών, πιέζει την εκδότριά του να χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες της αλλά ένας δαιμόνιος ρεπόρτερ είναι εκείνος που βρίσκει την άκρη του νήματος και τον άνθρωπο που διέρρευσε τα έγγραφα.
Όλη η ταινία στηρίζεται στη σχέση της εκδότριας και του διευθυντή της εφημερίδας και το βάρος να αποκαλύψουν την αλήθεια κόντρα στις πιέσεις της κυβέρνησης. Σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας είναι μειονεκτική σε σχέση με του άντρα (τρομερή η σκηνή που οι γυναίκες αποσύρονται από την τραπεζαρία, όταν οι άντρες πιάνουν πολιτική κουβέντα) και η πρωταγωνίστρια πιέζεται να μη δημοσιοποιήσει τα απόρρητα έγγραφα, τα βασικά ζητήματα του σεναρίου δίνονται με αλάνθαστη κινηματογραφική αίσθηση από τον Σπίλμπεργκ.
Η σχέση πολιτικής - Τύπου, το ζήτημα της ελευθερίας των ΜΜΕ, το ηθικό κομμάτι της αποκάλυψης ή μη της είδησης, η γενναιότητα της ηρωίδας που είναι η μόνη πραγματικά που ρισκάρει («εκείνη μπορεί να χάσει τα πάντα αλλά εσύ ό,τι κι αν γίνει θα βρεις δουλειά» λέει η σύζυγος του διευθυντή, όταν της αναφέρει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν) και φυσικά ο χαρακτήρας και ο ρόλος της πραγματικής δημοσιογραφίας είναι βούτυρο στο ψωμί για τον Σπίλμπεργκ. Ο αμερικανός σκηνοθέτης ξέρει όσο λίγοι κινηματογραφιστές να φτιάχνουν μια παλιομοδίτικη ταινία χωρίς φανερή δράση (όλη η ένταση και το καλοχτισμένο σασπένς προέρχονται από τα κρίσιμα διλήμματα και τους διαλόγους που αντικατοπτρίζουν το κλίμα της εποχής) πατώντας σε μοντέρνους συμβολισμούς. Υποδειγματικοί οι Τομ Χανκς και Μέριλ Στριπ, συνεργάζονται για πρώτη φορά σε μια ταινία που δεν κρύβει τις οσκαρικές φιλοδοξίες της και αποτελεί μια συνεπή αλλά και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις δουλειά του Σπίλμπεργκ.
14°
