Αν θέλεις να πληροφορηθείς για μια πόλη και πώς να την περπατήσεις, θα ψάξεις σε sites, θα ανακατέψεις blogs και θα αποταθείς σε forum. Η δύναμη των social media αντικαθιστά τους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Αν δεν έχεις το κινητό της Μπγιόρκ (ή δεν σου απαντά ή το ΄χει κλειστό), θα πετύχεις έναν βέρο κάτοικο του Ρέικιαβικ για να πληροφορηθείς όλα εκείνα που σε επίσημους οδηγούς δεν περιέχονται: ενοικιαζόμενα σπίτια με ντιζάιν έπιπλα και χαμηλό ενοίκιο, τον καλύτερο τρόπο για να μετακινηθείς, hip εστιατόρια που δεν θέλουν να αποκαλυφθούν σε αδαείς τουρίστες και μπαρ που παίζουν μουσική να σου φύγει το κεφάλι (θα βοηθήσουν και τα κοκτέηλ, μην ανησυχείς).
Τον graphic designer Δημήτρη Καραΐσκο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Διαβάζω στο Style Magazine των New York Times ότι συμμετείχε, μαζί με άλλους 30 γραφίστες από όλον τον κόσμο, στην έκδοση «Graphic Europe», έναν ταξιδιωτικό οδηγό ισάριθμων πόλεων της ηπείρου. Προτείνουν, φτιάχνουν λίστες και εικονοποιούν τα αγαπημένα τους στέκια στην πόλη που ζει ο καθένας. Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Μάλτα, Αθήνα, Λευκωσία, Βιέννη παρουσιάζονται μέσα από λίστες ξενοδοχείων, εστιατορίων, μπαρ, καταστημάτων. Δεν σου παρουσιάζουν τα καλύτερα, αλλά εκείνα που τους αρέσουν. Η υποκειμενικότητα του καλλιτέχνη, η δουλειά του οποίου παρουσιάζεται σε έξι με οκτώ σελίδες, σφραγίζει την αξιοπιστία της έκδοσης. Αν σου αρέσει η δουλειά του, ίσως να λάβεις υπ’ όψιν σου τις προτάσεις του. Αν όχι, κρατάς τα illustrations, τα οποία είναι καταπληκτικά.
«Η Αθήνα έχει καταφέρει ήδη από τη δεκαετία του ’70 να είναι το τερατάκι του σήμερα», αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα. Το posh Κολωνάκι, τα arty Εξάρχεια, η περιοχή του Ψυρρή που αναζητά την ταυτότητά της ανάμεσα σε μπαράκια και παρακμή. «Είναι μια παράξενη πόλη», σταχυολογώ. «Ένα αμάλγαμα πολιτισμών και αρχιτεκτονικών επιρροών. Εκεί που το χάος συναντά την τάξη. Μια άσχημη πόλη με πολλά κρυμμένα μυστικά»., όπως το γερμανικό νεκροταφείο στον Διόνυσο, το θέατρο του Λυκαβηττού και τη μπλε πολυκατοικία της Αραχώβης.
22°
