Η Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας και καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διδάσκει ελληνική και βαλκανική ιστορία εξωτερικής πολιτικής του 20ού αιώνα σε προπτυχιακό επίπεδο και μειονοτικά προβλήματα των Βαλκανίων σε μεταπτυχιακό. Υπήρξε Επισκέπτρια Μελετήτρια (Visiting Research Fellow) στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, στο Βασιλικό Κολλέγιο (King’s College) του Λονδίνου, δύο φορές στα Αρχεία της Κοινωνίας των Εθνών (League of Nations Archives) στη βιβλιοθήκη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη και υπότροφος του Ελληνικού Ινστιτούτου (Greek Institute) στο Καίμπριτζ της Μασαχουσέτης.
«Αυτό που μ’ έχει κάνει να σηκώσω τα χέρια ψηλά είναι η απήχηση που έχουν στο κοινό κάτι μετρίως μέτριοι, που αράζουν χαλαρά μπροστά στην κάμερα και κάνουν ένα ψιλοσιωπηλό live»
To δοκίμιο που έγραψε ο Νίκος Μπελογιάννης για τις ρίζες της ελληνικής λογοτεχνίας είναι η απόδειξη πως οι ιδέες κυβερνάνε τις ζωές μας, ακόμα κι όταν νιώθουμε την κρύα ανάσα του έσχατου φόβου στον σβέρκο μας
Ο άστεγος που κοιμάται στο πεζοδρόμιο συμβολίζει εμάς όλους που βλέπουμε τη γειτονιά να αναπτύσσεται πετώντας τους ανθρώπους της στον δρόμο σαν παλιά στρώματα.
Μήπως είναι απλώς ευκολότερο να αγαπάμε ένα ζώο άλαλο και ανίκανο να μας αμφισβητήσει από το να αγκαλιάσουμε με όλη μας την ύπαρξη ένα πολύπλοκο και απαιτητικό ανθρώπινο ον;
«Μου ’ρχεται να ζητήσω το τηλέφωνό σου και να το δίνω σε όποιον δηλώνει χαλαρά ότι δεν διαβάζει γιατί δεν έχει χρόνο»
Μετά εμφανίζεται μια καρέκλα- τι νόημα έχει ένα τραπεζάκι αν δεν έχει και μια καρεκλίτσα να ξεκουράσει το κορμάκι του κάποιος;
Φίσκα τα μαγαζιά του ΟΠΑΠ – αυξάνονται και πληθύνονται οι πεινώντες και οι διψώντες. Αραγε ο Ιησούς να πολλαπλασιάσει το πενηντάρι σε 500άρι;
Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι έχουμε απόλυτη ανάγκη ακόμα και από τον τελευταίο θάμνο για να επιζήσουμε σ’ αυτήν την τσιμεντένια πόλη;
25°
