Πόλεμο κήρυξε κατά του ISIS ο Φρανσουά Ολάντ. Μπατακλάν, Νίκαια, τώρα Νορμανδία∙ η γαλλική κοινή γνώμη είναι λογικό να έχει φτάσει στα όρια της. Έλα μου όμως που ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν, κατά τα τέλη του ’90, με τις πρώτες αιματηρές ενέργειες της Αλ Κάιντα εναντίον Αμερικανικών στόχων, μα και με τον εμφύλιο της Αλγερίας, την Τσετσενική τρομοκρατία, τις σπάθες των Ουιγούρων και την ριζοσπαστικοποίηση βαλκάνιων μουσουλμάνων. Η 11η Σεπτεμβρίου έφερε στην επιφάνεια αυτό που ήδη κυοφορούνταν: μια επίθεση κατά τις ευρύτερης Δύσης από δυνάμεις του τρίτου κόσμου με σημαία τους το γνήσιο Ισλάμ. Το Αφγανιστάν ήταν ουσιαστικά το πρώτο χαλιφάτο και αυτό που σήμερα παρακολουθούμε στην Συροϊρακινή έρημο δεν είναι παρά το πιο πρόσφατο επεισόδιο ενός μακρόσυρτου βρώμικου πολέμου − σαν εκείνου που διεξήγαγε ο Κίτσενερ κατά του Σουδανού Μαχντί στα τέλη του 19ου αιώνα.
Περιττό να πούμε πως το Ισλάμ είναι η αναγκαία ηθική πρόφαση για την κινητοποίηση μεγάλων μαζών σε έναν αγώνα που αφορά κυρίως ισχύ και χρήμα. Έχει εφαρμόσει και η Δύση την ίδια τακτική κατά τις σταυροφορίες μα και κατά την περίοδο των μεγάλων ανακαλύψεων και της αποικιοκρατίας. Έχει παρατηρηθεί πως οι εκτεθειμένοι στις αβραμικές θρησκείες λαοί δεν αρκούνται στην απλή λογική του πλιάτσικου και της κατοχής εδαφών για να εκστρατεύσουν σε τόπους μακρινούς (σε αντίθεση με τους παγανιστές προγόνους τους που δεν είχαν τέτοια κολλήματα). Εβραίοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι είχαν επί αιώνες την ανάγκη της ψευδαίσθησης πως ο αγώνας τους είναι για κάποιο λόγο ιερός, θεάρεστος, και η ψευδαίσθηση αυτή αύξανε εκθετικά το πάθος τους όχι απλώς για νίκη μα και για πολιτιστική επιβολή επί των ηττημένων.
Η άσκοπη αιματοχυσία των θρησκευτικών πολέμων, ο διαφωτισμός και η βιομηχανική επανάσταση έσπρωξαν σταδιακά τις δυο πρώτες κοινότητες προς το ιδεώδες του έθνους, με τις ενδοχριστιανικές σφαγές να μειώνονται σταθερά. Το Ολοκαύτωμα, σε συνδυασμό με τον σχετικισμό της δεκαετίας του ’60, αποδυνάμωσαν σημαντικά και τα κλασσικά «πατριωτικά» κίνητρα −σε σημείο να αντιμετωπίζονται σταδιακά οι διεθνείς επεμβάσεις σαν αναγκαίο κακό για την εξασφάλιση οικονομικής ισχύος−, και στην σχετική απάθεια των λαών της Δύσης συνέβαλε και η μετατροπή των στρατών σε επαγγελματικούς. Η σοβιετική κατάρρευση εξαφάνισε κάθε διάθεση για πολέμους και μέσω της επικρατούσας πολιτικής ορθότητας φθάσαμε στο σημείο να αποποιούμαστε ουσιαστικά της αυτοπροστασίας μας, χάριν υποτιθέμενων απαράβατων ανθρωπιστικών αξιών.
Και ο μωαμεθανικός κόσμος; Αυτός φυσικά βρίσκεται σε μια σχετική χρονική υστέρηση σε σχέση με εμάς, καθώς η θρησκεία του είναι 600 χρόνια νεότερη. Εμπεριέχει σαφώς κάποια στοιχεία υπέρ της ιεράς βίας, της εμπόλεμης τζιχάντ, όμως αυτά θα μπορούσαν να ερμηνευθούν με ηπιότητα στα πλαίσια κάποιας θρησκευτικής μεταρρύθμισης, όπως αυτή που βίωσε η Ευρώπη την εποχή που ο χριστιανισμός βρισκόταν στην ίδια ηλικία με το σύγχρονο Ισλάμ. Το πρόβλημα όμως είναι πως η μεταρρύθμιση αυτή δεν συμφέρει τους ηγετικούς κύκλους του σουνιτικού δόγματος, καθώς έχουν βασίσει την εξουσία τους στην πιστότατη τήρηση των Κορανικών επιταγών. Και για να αποσοβήσουν, την εφαρμόζουν συνδυαστικά με τρεις μεθόδους. Η πρώτη είναι να κρατούν τους λαούς όσο πιο αγράμματους και ηλίθιους γίνεται εκπαιδεύοντάς τους σε μονόχνοτους μεντρεσέδες με αρχαία προγράμματα σπουδών. Η δεύτερη είναι να παραμένουν εκτός παραγωγικής εξέλιξης, καθώς γνωρίζουν πως ένα τέτοιο φαινόμενο θα ενίσχυε την ορθολογική σκέψη με την επαγγελματική αφύπνιση και τα γυναικεία δικαιώματα. Και τέλος, η τρίτη μέθοδος αφορά την εξαγωγή του πιο επικίνδυνου πληθυσμιακού πλεονάσματος, δηλαδή των αμόρφωτων και ευερέθιστων νεαρών που χασομεράνε στις πλατείες των πατρίδων τους και που αποτελούν την πλέον εύφλεκτη ύλη κοινωνικής έκρηξης.
Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει στον ισλαμικό κόσμο, αν θέλουμε οι πληθυσμοί του να γίνουν «κανονικοί», οφείλουμε να κρατήσουμε −έστω και με το ζόρι− όλους αυτούς τους νεαρούς στις πατρίδες τους. Όσο κι αν ακούγεται κυνικό, η ανθρωπότητα θα ωφεληθεί από μια σεισμική πολιτική αναταραχή στην Μέση Ανατολή, η οποία θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο μιας αναγκαίας ενδοσκόπησης για τις εκεί κοινωνίες. Εκατομμύρια Άραβες θα πρέπει κάποτε να αποδεχθούν πως η ζωή έχει προχωρήσει πολύ από τα χρόνια του Μωάμεθ, πως οι άνθρωποι μπορούν άνετα να συμβιώνουν, πως οι επιλογές μας αφορούν αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και πως οι χαρές της καθημερινότητας είναι λογικό δικαίωμα για τον καθένα.
Δεν είμαστε σε πόλεμο με αυτούς τους ανθρώπους. Θέλουμε απλώς να προστατέψουμε τα σκληρά κερδισμένα κοινωνικά μας κεκτημένα, θέλουμε να εξακολουθήσουμε να ζούμε στην πιο δημοκρατική, αλληλέγγυα και μορφωμένη κοινότητα του πλανήτη. Κι αυτή δεν μπορεί να προστατευθεί με «κλισαρισμένες» ευχές. Ο προηγμένος κόσμος, με πρώτη την Ευρώπη, πρέπει να θέσει ένα τέρμα στη μετανάστευση και στην εξτρεμιστική προπαγάνδα, όπως αυτές καταφθάνουν από τα μουσουλμανικά κράτη. Πρέπει, τρόπον τινά, να κλείσει την τάπα στο συγκεκριμένο γεωγραφικό και πολιτισμικό δοχείο, ώστε να προχωρήσουν εκεί μέσα όλες οι διεργασίες, να πραγματοποιηθούν όλες εκείνες οι αναγκαίες αντιδράσεις που θα φέρουν το τέλος της Σαρία ως επιβαλλόμενο σύνολο ηθικών κανόνων.
Το έργο δεν θα είναι καθόλου εύκολο, θα απαιτηθεί αποφασιστικότητα, ενίοτε και σκληρότητα. Το διεθνές εμπόριο πιθανότατα θα πληγεί, οι τιμές των υδρογονανθράκων μάλλον θα ανέβουν, τραγικά γεγονότα θα συμβούν στην Μεσόγειο, ο επιθανάτιος ρόγχος της ισλαμιστικής τρομοκρατίας θα είναι σαφώς τρομακτικός. Όμως, το ειρηνικό μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται σήμερα από το αίσθημα αυτοσυντήρησης του πρωτοπόρου δυτικού κόσμου. Ας μην αυτοκαταστραφούμε λόγω των Ιωαννιτών Ιπποτών και των Επτά Αδελφών…
