Με αφορμή την έκθεση με τίτλο: «ΘΡΑΚΗ: πολύχρωμοι άνθρωποι σε ασπρόμαυρο χαρτί» ο μεξικάνος καλλιτέχνης και συγγραφέας μας μεταφέρει σε έναν άλλο πλανήτη από αυτόν των δελτίων ειδήσεων. Τρία χρόνια τώρα με το φακό του αποτυπώνει εικόνες της καθημερινότητας των ανθρώπων που ζουν αρμονικά στην περιοχή, κι ας έχουν διαφορετική καταγωγή, θρησκεία και γλώσσα.
Αυτόν τον καιρό έχει ανάψει πάλι η συζήτηση για τα «μειονοτικά» θέματα με αφορμή την αντικατάσταση της Ρομά Σουλεϊμάν Σαμπιχά, υποψήφιας από την πλευρά της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Εσείς εργαστήκατε στην Θράκη ως φωτορεπόρτερ-δημοσιογράφος για μια τριετία. Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα γι’ αυτή την εμπειρία;
Περί του θέματος της αντικατάστασης της συγκεκριμένης υποψήφιας δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ, διότι δεν το γνωρίζω σε βάθος. Αυτό που θα ήθελα να πω είναι, ότι κάθε φορά που προκύπτουν τέτοια «μειονοτικά» θέματα, πολλοί είναι αυτοί που σπεύδουν να σχολιάζουν, χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά την περιοχή και τις ιδιαιτερότητές της. Χωρίς να την έχουν επισκεφθεί καν. Μια φορά μια Αθηναία δημοσιογράφος τηλεοπτικού σταθμού, που είχε επισκεφθεί για πρώτη φορά την Κομοτηνή για να κάνει ένα κάποιο ρεπορτάζ, δήλωσε με κάθε επιπολαιότητα: «…είμαι τρεις μέρες στην περιοχή και μπορώ να σας πω ότι έχω καταλάβει πλήρως τι συμβαίνει…». Εγώ ήμουν τρία χρόνια και ακόμα δεν μπορούσα να εκφέρω άποψη και μάλιστα τηλεοπτικώς…
Πάντως, το πρώτο που μου είχε έρθει στο μυαλό όταν πρωτοάκουσα για τα χαρακτηριστικά της περιοχής ήταν «θα βρω μιαν ακόμη Παλαιστίνη». Προς έκπληξή μου «βρήκα ένα διαφορετικό Λονδίνο». Βρήκα ανθρώπους συμφιλιωμένους με αυτό που είναι, με αυτό που πιστεύουν. Παρόλο που υπογείως γίνονται προσπάθειες χειραγώγησης κάποιων πληθυσμιακών ομάδων, πιστεύω ότι στο βάθος οι ίδιοι ξέρουν ποιοι είναι. Εξ άλλου, εκεί ζουν εκατοντάδες χρόνια, εκεί είναι οι ρίζες τους.
Συναντήσατε καχυποψία και ανησυχία από κάποιους κύκλους της πλειονότητας και αντίστοιχα από αυτούς των μειονοτήτων; Τί είναι αυτό που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;
Καχυποψία συνάντησα… τη φυσιολογική για τα δεδομένα της περιοχής. Όταν ζουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι είναι σχεδόν επακόλουθο να υπάρχει καχυποψία. Μην πάμε μακριά, τί συμβαίνει με τους φιλάθλους ποδοσφαιρικών ομάδων όταν ο ένας συναντά τον άλλον; Φανταστείτε σε μια περιοχή όπου «αναγκαστικά» ζουν και εργάζονται άτομα που έχουν διαφορετική καταγωγή.
Όταν έμενα στην Κομοτηνή μου διηγήθηκαν, άνθρωποι από όλες τις πλευρές, ιστορίες άνισης μεταχείρισης και αντιμετώπισης, ακραίας συμπεριφοράς, φανατισμού. Άκουσα ανθρώπους να μιλούν για εκδίκηση, για αντίποινα, για ξεσηκωμό. Είδα πράξεις που λίγο τιμούν την περιοχή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όλα αυτά ευτυχώς από ελάχιστα στόματα, από σκοτεινούς ανθρώπους με σκοτεινές φιλοδοξίες, που εξασκούν, εισάγουν και εξάγουν «πολιτική». Στην περιοχή τους γνωρίζουν καλά και με κάποιον τρόπο τους απομονώνουν, κι ας φαίνεται ότι είναι παντού και έχουν δύναμη και εξουσία.
Πάντως, άκουσα και φωνές που έλεγαν ότι όταν έχει κανείς εμπορικές ή άλλου τύπου συναλλαγές ή σχέσεις, και μάλιστα σε καθημερινή βάση, δεν μπορεί να είναι καχύποπτος, να λειτουργεί καχύποπτα. Συνάντησα επίσης αρκετούς χριστιανούς και μουσουλμάνους συνεργάτες και συνέταιρους. Κάθισα στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, όπου οι μεν έτρωγαν χοιρινό και οι δε αρνί. Αυτό είναι το στοίχημα για τους ανθρώπους εκεί πάνω, διότι αυτό σημαίνει πραγματική εξέλιξη. Θεωρώ ότι όλοι, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, Πομάκοι, Ρομά, παλιννοστούντες, ακόμα και οι μετανάστες από τρίτες χώρες, πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση και να απομονώνουν εκείνες τις φωνές που επενδύουν στη διχόνοια και στην καταστροφή. Μόνο έτσι η περιοχή θα ανθίσει, θα αναπτυχθεί.
Ανέκαθεν είχα όνειρο να επισκεφτώ την Ελλάδα των σχολικών μου βιβλίων. Την Ελλάδα του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, των επιστημών και των τεχνών, που εμείς στο Μεξικό διδασκόμαστε από το νωρίς στο σχολείο. Ένα από τα πρώτα ελληνικά ποιήματα που διάβασα ήταν «Το πρώτο σκαλί» του Καβάφη… και ξέρετε… ήταν στο βιβλίο λογοτεχνίας της Δ’ Δημοτικού.
Το καλοκαίρι του 2000 ήρθα για πενθήμερες διακοπές, που φυσικά δεν ήταν αρκετές. Ακολούθησε μια δεύτερη επίσκεψη δέκα ημερών το 2002 και το 2003, άφησα μια κάπως στρωμένη ζωή στο Λονδίνο, ακολουθώντας το ένστικτό μου και μια γυναικεία φιγούρα που με μετακόμισαν στη χώρα, στην Θράκη, στην Κομοτηνή. Είχα ήδη πάντως «ταξιδέψει» πολλές φορές στην Ελλάδα διαβάζοντας γι’ αυτήν.
Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, συγγραφέας, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφος... είμαι σίγουρη ότι τα αγαπάτε όλα, αλλά τί είναι αυτό που σας δίνει μεγαλύτερη χαρά και περισσότερες εμπειρίες;
Δύσκολο να αποφασίσει ή να επιλέξει κανείς όταν πράγματα διαφορετικά αλλά και συνάμα παρεμφερή του γεμίζουν τον χρόνο και την ψυχή του. Όλα κατά καιρούς με έχουν χαρίσει εμπειρίες. Μέσα από τις διαφορετικές ενασχολήσεις μου έχω γνωρίσει χώρες, πολιτισμούς, ανθρώπους… μάλλον η μία συμπληρώνει την άλλη και έτσι μου είναι πραγματικά δύσκολο να επιλέξω.
Μέσα από το θέατρο έφτασα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Μέσα από τη δημοσιογραφία και την εργασία μου στην καθημερινή εφημερίδα «Ο Χρόνος» της Κομοτηνής, ανακάλυψα σε βάθος τη σύγχρονη Ελλάδα και την ιδιαίτερη Θράκη.
Μέσα από τα βιβλία που γράφω διαδίδω τον πολιτισμό της άλλης μου πατρίδας, του Μεξικού, στους αναγνώστες αυτών.
Info: Ο Luis Gómezbeck γεννήθηκε στο Μεξικό το 1977. Σπούδασε ισπανική φιλολογία, θέατρο, υποκριτική και σωματικό θέατρο σε Αγγλία και Μεξικό, ενώ έχει παρακολουθήσει σεμινάρια φωτογραφίας, τηλεπικοινωνίας, μουσικής, τραγουδιού, φωνής, ορθοφωνίας και σύγχρονου χορού σε Ελλάδα και Μεξικό.
Ως ηθοποιός έχει παίξει σε σαράντα παραγωγές, σε σκηνές σε πολλά μέρη του κόσμου ενώ έχει σκηνοθετήσει δέκα παραγωγές σε Ελλάδα και Μεξικό.
Ως δημοσιογράφος και φωτορεπόρτερ μετρά συνεργασίες με εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς σε Ελλάδα, Μεξικό, Ισπανία και Ιταλία. Έχει γράψει τα βιβλία «Μεξικού Γέννησις», «Αζτέκων Ποίησις» και «ο Χάρος στο Μεξικό είναι γένους θηλυκού» (Εκδόσεις Οσελότος) και την ποιητική συλλογή «Άνθος και Γαλήνη» (Εκδόσεις Άπαρσις). Διατηρεί την ελληνόφωνη στήλη «Paseo de Salónica» στο καλλιτεχνικό ηλεκτρονικό περιοδικό www.thessalοnikiartsandculture.gr. Είναι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Μεξικάνων Καλλιτεχνών και Διανοούμενων στην Ελλάδα «BALAM» και της Αστικής Πολιτιστικής Εταιρίας «la Melena del Huachinango».
Μέρος της έκθεσης φωτογραφίας με τίτλο: «ΘΡΑΚΗ: πολύχρωμοι άνθρωποι σε ασπρόμαυρο χαρτί» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Κομοτηνής, στο Ίδρυμα Παπανικολάου το 2004. Στην Αθήνα παρουσιάστηκε στον Κοινωνικό Ελεύθερο Χώρο «Nosotros» το 2005. Ταξίδευσε μέχρι την Αργεντινή, όπου φιλοξενήθηκε στις πόλεις Μπουένος Άιρες (Πρεσβεία της Ελλάδος) και Σάλτα (Μουσείο της Πόλεως) το 2009. Κάποιες από τις φωτογραφίες αυτές βραβεύτηκαν από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό «Φωτογραφίζοντας τη γειτονιά μου» το 2004 και από την UNESCO και τη ΜΚΟ «Κόσμος χωρίς βία» στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό «Ειρήνη Είναι» το 2010.
H έκθεση που οργανώνουν η Αστική Πολιτιστική Εταιρία «la Melena del Huachinango» και το Θρακικό Κέντρο Εταιρεία Θρακικών Μελετών, πραγματοποιείται στο Café Bar Gallery offWHITE (Αιόλου 10, Πλάκα, 2114087310), θα διαρκέσει μέχρι και την Κυριακή 18 Μαΐου 2014 και θα είναι ανοικτή καθημερινά από τις 10:00 π.μ.
19°
