Καθαρίζω το χωράφι μου... εισβάλλω και στου γείτονα

→ Γράφει η Θεώνη Παγκάλου -Ζερβού

Το πρώτο περιστατικό συνέβη το 2022, όταν μετά την πανδημία, την άνοιξη του 2022 επισκεφτήκαμε το κτήμα μας με τις ελιές να το οργώσουμε. Διαπιστώσαμε πως είχε προηγηθεί «άλλος». Μάλιστα το παιδί (πατριώτης μας) ο οποίος θα αναλάμβανε να το οργώσει μας είπε: εγώ το όργωσα με φώναξε ο τάδε. Άγνωστο για μας πρόσωπο. Παραγγείλαμε να μην ξαναπατήσει γιατί το κτήμα μάς ανήκει, κληρονομικά από τον πατέρα μας. Πιστέψαμε ότι το πράγμα τελείωσε εδώ καθώς κατέφθασε και ο ιδιοκτήτης του γειτονικού κτήματος (ο προηγούμενος είναι καλλιεργητής του) και βάλαμε τα όρια αμφότεροι οι γείτονες. Και χωρίσαμε φιλικά. Αμ δε… Τον Οκτώβριο που πήγαμε να μαζέψουμε τις ελιές κατέφθασαν έξαλλοι οι γείτονες (παρακινούμενοι προφανώς από τον καλλιεργητή τους): ότι τους καταπατήσαμε το κτήμα. Και μάλιστα μας έκαναν μήνυση ότι τους κλέψαμε τον καρπό 1.000 κιλών λαδιού. Η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Αν και το κτηματολόγιο μας δικαίωσε, συρόμαστε σε δίκη τον Ιούνιο 2025. Να σημειώσω επίσης ότι μας έκοψαν μια αμυγδαλιά πολλών ετών (ο κορμός είχε διάμετρο 64 εκ.), και μια αχλάδα τεράστια με τρεις κορμούς.

Το δεύτερο και βαρύτερο επεισόδιο σημειώθηκε φέτος. Το Πάσχα που επισκέφτηκα το πατρικό μου σπίτι δεν γνώρισα το τοπίο. Τόσο αλλοιωμένο είναι. Καταπατητές επιτήδειοι εισέβαλαν, ως κατακτητές και επιδρομείς θα έλεγα, οργώνοντας με τα επιδοτούμενα βαριά μηχανήματά τους αγρούς που δεν τους ανήκουν και προχωρούν ακάθεκτοι σε δενδροκοπή. Αιωνόβια πουρνάρια έκλειναν το χωράφι μας –πάνω από 300 έτη μετρούσαν–, βρέθηκαν ξαπλωμένα στο έδαφος. Και ρουμάνι ολόκληρο διέσχισαν στα πατρογονικά μου. Εκεί που κανείς, γενιές ολόκληρες, δεν είχαν αγγίξει, άνοιξαν λεωφόρο αλλάζοντας το τοπίο εντελώς. Θέλουν να γίνουν, λέει, νέοι αγρότες και μάλλον δεν τους φθάνει το κομμάτι –το οποίο παρανόμως και παρατύπως απόκτησαν, αφού δημιουργήθηκε κόβοντας σταφίδα που μας ανήκει–, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που δεν ενδιαφέρει. Αυτό όμως που με λυπεί περισσότερο είναι πως χάθηκαν εκείνα τα περήφανα πουρνάρια. Όποιος γνωρίζει, χρειάζεται αιώνες να φθάσει σε μεγάλο ύψος και σε πάχος το δέντρο αυτό.

Βεβαίως και καταγγέλθηκε το γεγονός, και προς μεγάλη τους τιμή και πολλούς επαίνους, οι υπάλληλοι του Δασαρχείου όχι μόνο συνέταξαν τη μήνυση σύμφωνα με τα λεγόμενά μας, αλλά την επομένη εστάλη ο αρμόδιος δασικός να πιστοποιήσει του λόγου το αληθές.

Αν είναι να γίνονται νέοι αγρότες –για τις επιδοτήσεις ενδιαφέρονται οι συγκεκριμένοι– καταπατώντας, αδικώντας και φοβερίζοντας (και αυτό συνέβη σε παλαιότερη επικοινωνία μας), και κυρίως αφανίζοντας το περιβάλλον… να λείπει.