Ο Νταν ΜακΑτίρ, μεταπτυχιακός σπουδαστής στην Οξφόρδη, είναι ένας από τους εκατοντάδες εθελοντές των κλινικών δοκιμών για το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού.
Είναι από τους εκατοντάδες εθελοντές που συμμετέχουν στις κλινικές δοκιμές του πανεπιστημίου της Οξφόρδης πάνω σε ένα πειραματικό εμβόλιο κατά του νέου κορωνοϊού. Ο Νταν ΜακΑτίρ λέει στον βρετανικό Guardian ότι ήταν αρκετά αγχωμένος την ημέρα που έλαβε τις πρώτες ενέσεις, αλλά περισσότερο θυμάται το αναπάντεχο περιστατικό που συνέβη το προηγούμενο βράδυ.
«Όλοι οι συγγενείς μου ήταν δεκτικοί για τη φάση με το εμβόλιο, είχαν τις αντιρρήσεις τους, αλλά οι προθέσεις τους ήταν καλές. Ωστόσο, ένας από τους συγγενής μου ήταν από αυτούς που μοίρασε την ανάρτηση που απεδείχθη fake news και εμφάνιζε ένα μέλος από την εθελοντική μας ομάδα να έχει πεθάνει». Ο 23χρονος μεταπτυχιακός σπουδαστής στο τμήμα Ιστορίας της Επιστήμης, της Ιατρικής και Τεχνολογίας στο κολέγιο St Edmund της Οξφόρδης λέει ότι η fake ανάρτηση δεν τον έκανε να αμφισβητήσει την απόφασή του να γίνει εθελοντής για το πειραματικό εμβόλιο. «Τουναντίον μου έδειξε με εμφατικό τρόπο πόσο σημαντική είναι η εν λόγω έρευνα. Ωστόσο, η ανάρτηση είναι επίσης ενδεικτική του πόσο διχασμένη είναι η κοινωνία στο θέμα των εμβολίων».
Δύο εβδομάδες μετά την πρώτη ένεση ο Νταν έχει σχεδόν ξεχάσει ότι μέσα στον οργανισμό του κυκλοφορεί κάτι που θα μπορούσε να είναι απάντηση στην πανδημία. Όπως και οι υπόλοιποι εθελοντές σύντομα θα πάρει στα χέρια του τα πρώτα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων. Στο μεσοδιάστημα ελέγχει τακτικά τη θερμοκρασία του σώματός του και καταγράφει σε μια φόρμα στο διαδίκτυο τυχόν συμπτώματα. «Είναι όλα πολύ καλά οργανωμένα. Μετά τη δεύτερη εβδομάδα συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει βασικά μια πηγή δεδομένων για τους υπολογισμούς κάποιου άλλου», σχολιάζει ο 23χρονος Βρετανός εθελοντής.
Ο Νταν εξηγεί γιατί έγινε εθελοντής: «Για να είμαι ειλικρινής αισθανόμουν λίγο ένοχος γνωρίζοντας ότι είχα τα προνόμια της νιότης, της υγείας και της δυνατότητας να μείνω σπίτι». «Αισθανόμουν ένοχος τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονταν για μια ανάσα ή βρίσκονταν σε δυσμενή θέση οικονομικά και υγειονομικά λόγω κοινωνικής τάξης ή φυλής. Αισθανόμουν ένοχα απέναντι στους χιλιάδες νοσηλευτές, γιατρούς και φροντιστές που εργάζονται μέχρι τελικής πτώσης κάθε μέρα. Κι έτσι σκέφτηκα: αφού το μυαλό μου είναι αρκετά άχρηστο ίσως το σώμα μου μπορεί να βοηθήσει σε κάτι».
Τέλος θα θυμάται με λίγη περηφάνια την ημέρα που έφτασε με το ποδήλατο έξω από το εργαστήριο για την κλινική δοκιμή και μια νοσηλεύτρια επίσης εθελόντρια, τον πέρασε για γιατρό: «Όχι είμαι κι εγώ ένα από τα πειραματόζωα».
