Η Place de la Republique, η «πλατεία Συντάγματος» των Γάλλων, μια από τις σημαντικότερες πιο πολυσύχναστες πλατείες στην ιστορία της πόλης, ασφυκτιά από μηνύματα, λουλούδια και ανθρώπους που θρηνούν. Νιώθω περίεργα, ήρθα μόνο να βγάλω κάποιες φωτογραφίες, και ο κόσμος δίπλα μου κλαίει. Βρέχει, τα κεριά που έχουν αφήσει οι προηγούμενοι αρχίζουν να σβήνουν κι ένα αγόρι δίπλα μου προσπαθεί μάταια να τα ξανανάψει. Τα καταφέρνει μέχρι την επόμενη στάλα. Δεν μιλάει κανείς, μόνο κοιτάνε. Κοιτούν μπροστά με ένα τεράστιο δέος, σαν να προσεύχονται όλοι μαζί. Το κλίμα είναι βαρύ. Γύρω-γύρω αστυνομία. Πολλή αστυνομία.
Προχωρώντας προς το θέατρο Bataclan, θα δεις και σε άλλα σημεία διάσπαρτα σε δρόμους και φανάρια, μικρά αυτοσχέδια μνήματα. Το θέατρο έχει κατεβάσει ρολά και γράφει πανηγυρικά «La liberté est un monument indestructible» (=Η ελευθερία είναι ένα άφθαρτο μνημείο). Το βράδυ ο Πύργος του Άιφελ ξαναντύνεται με τα εθνικά του χρώματα θυμίζοντας το πένθος του. Μάλιστα, κάπου κάπου εμφανίζεται και η λατινική φράση «Fluctuat nec mergitur» (=κλoνίζεται από τα κύματα, αλλά δε βυθίζεται). Κατά τα αλλά η ζωή κυλάει γιατί δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς.
18°
