Ο Θανάσης Σαμαράς είναι ο φιλόλογος-ταξιτζής και μετατρέπει τις καθημερινές ιστορίες του δρόμου σε stand-up
Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στην καθημερινότητά μας από ένα τυχαίο scroll και με δυο-τρεις μονολόγους καταλήγουν να γίνουν οι καινούργιοι μας «Απαράδεκτοι». Ο Θανάσης Σαμαράς είναι ακριβώς αυτός ο τύπος. Και σκάλωσα για τα καλά όταν έμαθα ότι ο άνθρωπος που μου φτιάχνει τη μέρα είναι όντως ταξιτζής, με πραγματικό πτυχίο φιλολογίας. Stand-up comedian, λίγο νευρικός εραστής του Γούντι Άλεν, λίγο Τζίμης Πανούσης χωρίς την πολιτική, καφενειακή ορμή, και εντελώς Θεσσαλονικιός, με τη γλυκιά πικρία και την αλήθεια που κουβαλάει η πόλη. Όλα αυτά, αλλά και τίποτα από αυτά. Γιατί ο Θανάσης Σαμαράς δεν μοιάζει με κανέναν απ’ όσους stand-up κωμικούς ξέρεις. Είναι πολύ αληθινός, πολύ αντι-σταρ και ταυτόχρονα πολύ καλλιεργημένος.
O Θανάσης Σαμαράς δεν μοιάζει με κανέναν απ’ όσους stand-up κωμικούς που ξέρεις
Καθημερινά κάθεται στο τιμόνι πάνω από δέκα ώρες. Δεν κάνει «περφόρμανς». Έχει ένα ταξί, μια κάμερα και έναν κόσμο που περνάει από το πίσω κάθισμα και του ξεδιπλώνει ολόκληρη την παραδοξότητα της ελληνικής μικρομεσαίας ψυχής. Από εκεί γεννιούνται οι μονόλογοί του, καθαροί, μικροί, υπόγεια σατιρικοί. Ο Σαμαράς είναι ο άνθρωπος του πεδίου. Αυτός που το πρωί θα οδηγήσει ταξί και το βράδυ θα διορθώσει μέσα του το λάθος υποκείμενο-ρήμα που άκουσε από τον μικροαστό επιβάτη του. Ο τύπος που μπορεί αύριο να μαζεύει ελιές στο χωριό και μεθαύριο να προσπαθεί να συνεννοηθεί με θαμώνες σε καφενείο, χωρίς ίχνος σνομπισμού. Έχει την ευαισθησία του φιλολόγου, το μάτι του οδηγού ταξί και την αμηχανία εκείνου του συμμαθητή που καθόταν στο πίσω θρανίο, έγραφε πάντα άριστα, δεν μιλούσε συχνά, αλλά όταν πέταγε ατάκα έπεφτε η τάξη κάτω.
Γι’ αυτό και έχει γίνει για πολλούς από εμάς σημείο αναφοράς. Έχω στείλει περισσότερα βίντεό του σε φίλους και οικογένεια απ’ όσα έχω στείλει για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Κάπου ανάμεσα στη νεύρωση, τη στοχαστικότητα και την εντελώς καθημερινή ματιά, ο Θανάσης Σαμαράς έχει φτιάξει έναν μικρόκοσμο όπου όλοι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας χωρίς να ντρεπόμαστε.
Και καθώς πολλοί από εμάς έχουμε ήδη μαζέψει τις «ερωτήσεις που θα θέλαμε να του κάνουμε», ήρθε η ώρα να τις εκφράσουμε.
Πόσο «Θανάσης» είστε όταν κλείνει η κάμερα; Και πόσο stand-up κρύβει τελικά, μια βάρδια δέκα ωρών στο ταξί; Μόνο Θανάσης είμαι. Απλά ίσως μιλάω λίγο λιγότερο. Αλλά τα ίδια που σκέφτομαι και λέω στις παραστάσεις ή στο TikΤok και στο Instagram, τα ίδια λέω και μετά. Μία βάρδια κρύβει πολλά. Δυστυχώς πολλές ιστορίες, όταν συμβαίνουν, δεν είναι αστείες εκείνη τη στιγμή, γιατί δημιουργούν πρόβλημα στη δουλειά. Μετά όμως τις βλέπω από άλλη σκοπιά. Ο κόσμος γενικά, έχει πάρα πολύ χιούμορ. Και άμα αποφασίσει να ανοιχτεί, ακούς πράγματα από ανθρώπους που δεν θα περίμενες να ακούσεις.
Οι μονόλογοί σας έχουν τον χρόνο της βραδυφλεγούς βόμβας. Πώς γεννιέται μια τέτοια ατάκα; Κρατάτε σημειώσεις; Σας βρίσκει στον δρόμο; Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς συμβαίνει. Σκέφτομαι συνέχεια με αυτόν τον τρόπο και όντως κρατάω σημειώσεις. Για παράδειγμα μπορεί να σκεφτώ μόνη της μία ατάκα, χωρίς να υπάρχει το πλαίσιο για να την εντάξω, αλλά να βρίσκω την ευκαιρία πιο μετά. Κι όταν λέω πιο μετά, μπορεί και μετά από τρία τέσσερα χρόνια.
Ως φιλόλογος που οδηγεί ταξί, ποια λάθη της καθημερινής ελληνικής γλώσσας σάς κάνουν έξαλλο; Το να νευριάσω με άνθρωπο που πάει στη δουλειά, στις 6 το πρωί, κι αντί για «πάρα ταύτα» λέει «πάραυτα», είναι λίγο δύσκολο. Γενικά δεν μ' ενοχλούν τα λάθη. Ίσα ίσα θεωρώ απίστευτα «ανοργασμικό» να διορθώνεις τον άλλον. Καμιά φορά κάποιος μπορεί να κάνει λάθος και από κεκτημένη ταχύτητα. Ε, είναι αγένεια να σταματήσεις τη ροή του λόγου του.
Υπάρχει επιβάτης που σας επηρέασε τόσο, ώστε να δημιουργήθηκε μονόλογος από μόνος του; Έχει συμβεί, ναι. Αρκετές από τις ιστορίες που έχω πει στo TikΤok ή στο Instagram είναι εμπνευσμένες από ανθρώπους που μπήκαν στο ταξί. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα κουβαλάει μέσα του κάθε άνθρωπος και δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτά. Κι απλώς επειδή νιώθει την ασφάλεια πως δεν θα σε ξαναδεί ποτέ, μέσα σε δέκα λεπτά μπορεί να σου εκμυστηρευτεί τα προσωπικά του.
Το ταξί είναι εργαστήριο κοινωνιολογίας. Τι σας έχει μάθει για την ελληνική μικροαστική ψυχή που δεν μαθαίνεται πουθενά αλλού; Δεν ξέρω αν μπορώ να το μοιραστώ, γιατί μετά θα θέλουν όλοι να γίνουν ταξιτζήδες και να αποκτήσουν πρόσβαση σ' αυτή τη γνώση. Πιστεύω πως είναι κάτι που το βλέπει ο κάθε άνθρωπος του οποίου το επάγγελμα έχει να κάνει με κόσμο. Οι περισσότεροι έχουν περάσει τόσο δύσκολα, που βρίσκονται σε μια συνεχή άμυνα και καχυποψία. Κι άμα τους δείξεις πως υπάρχει και η άλλη πλευρά, η πιο ειλικρινής και ανθρώπινη, ανοίγονται και χαίρονται που μπορούν να ακουστούν. Απλώς καμιά φορά χρειάζονται μια μικρή ώθηση.
Η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη; Ε, πώς δεν είναι. Αρκεί να αντέχεις την υγρασία. Κι άμα σκεφτούμε πως ο έρωτας περνάει από το στομάχι, τότε αυτό την κάνει ακόμα πιο ερωτική.
Υπάρχει μια γοητευτική αμηχανία στον τρόπο που μιλάτε. Είναι άμυνα, επιλογή ή απλώς το θεσσαλονικιώτικο «ζεν»; Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι. Άμυνα δεν θα το έλεγα, ούτε είναι κάτι επιτηδευμένο. Έτσι μιλάω γενικά. Στις παραστάσεις, βέβαια, μιλάω πάρα πολύ γρήγορα και με ένταση, επομένως δεν ξέρω πόσο «ζεν» είναι αυτό. Θεσσαλονικιώτικο πάντως σίγουρα είναι!
Αν μπορούσατε να γράψετε ένα κείμενο για «τον Έλληνα του σήμερα», τι θα βάζατε μέσα; Θα έβαζα έναν άνθρωπο που είναι κουρασμένος και τσακωμένος με όλα, έναν άνθρωπο που θέλει να τα αλλάξει αυτά, αλλά δεν βρίσκει από πού ν' αρχίσει. Πολύ αυτοσαρκασμό και αναζήτηση της χαράς σε μικρά καθημερινά πράγματα. Μικρές απολαύσεις.
Ποιες είναι οι φορές που γελάσατε μόνος σας στο ταξί γιατί συνέβη κάτι πραγματικά παράλογο; Κάθε μέρα κάτι προκύπτει. Άλλες φορές πιο σουρεάλ, άλλες πιο κοντά στην πραγματικότητα. Πλέον, όμως, δεν θεωρώ τίποτα παράλογο, είμαι έτοιμος για τ' οτιδήποτε. Από επιβάτιδα που θέλει να φάει ρέγγα μέσα στο ταξί, λες και πρόκειται για κουλούρι, ή επιβάτη που θα βγάλει τα παπούτσια του για να ξεμουδιάσει, μέχρι κύριο που θα σε πάρει για δύο μέτρα, κυριολεκτικά, μόνο και μόνο για να φανεί ότι έφτασε στο ραντεβού του με ταξί. Έχω δει πολλά.
Έχει δυσκολέψει καθόλου τα κείμενά σας η πολιτική ορθότητα; Ο κόσμος με τιμάει με την παρουσία του στο θέατρο. Κι εγώ με τη σειρά μου θέλω να τον ευχαριστήσω, να είναι όλοι χαρούμενοι όταν φύγουν από την παράσταση. Όμως εκτός αυτού, το να προσβάλω κάποιον για να γελάσουν οι υπόλοιποι εις βάρος του, δεν είναι κάτι που με εκφράζει. Κι ούτε το έχω ανάγκη.
