Τα τελευταία 5 χρόνια είμαι κολλημένη με έναν τύπο, συνομήλικό μου. Είμαστε και οι δύο 40 χρόνων, ανύπαντροι, πολυάσχολοι, ανεξάρτητοι, με τα ενδιαφέροντά μας και τις δραστηριότητές μας. Δεν έχουμε υπάρξει ποτέ κανονικό ζευγάρι και ο βασικός και ουσιαστικός λόγος είναι επειδή αυτός έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να κάνει οικογένεια, θέλει να απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής, ενώ εγώ έχω πάθει το γνωστό κοκομπλόκο που παθαίνουν ακόμα και όσες είναι κατά του γάμου, να κάνω κάποια στιγμή οικογένεια, τώρα που μπορώ. Όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει επικοινωνία, υπάρχουν συναντήσεις και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο, αλλά ταυτόχρονα ο καθένας ερωτικά είναι αλλού... υπήρχε όμως πάντα έλξη και συναισθήματα ανομολόγητα. Είμαστε και οι δύο άνθρωποι του πάθους με τεράστια εγκράτεια για να μην πληγώσουμε και πληγωθούμε μεταξύ μας. Δεν κατάφερα αυτά τα χρόνια να κάνω μια σχέση που να με κάνει να αποφασίσω να προχωρήσω σε γάμο και παιδιά, παρόλο που υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή μου να το θέλουν, το μυαλό μου και η καρδιά μου θέλουν αυτόν... Σκέφτηκα λοιπόν να φύγω μόνιμα για την επαρχιακή πόλη από όπου κατάγομαι, για να δω πρώτα απ’ όλα πως θα αντιδράσει αυτός και μετά για να κάνω μια καινούργια αρχή στη ζωή μου... να μηδενίσω και να ξαναρχίσω από την αρχή. Από τη στιγμή που του το είπα, άλλαξε, έγινε πιο εκδηλωτικός, θέλει να με βλέπει πιο συχνά και φτάσαμε τους τελευταίους μήνες να ζούμε τον έρωτά μας(!) επιτέλους! Εγώ είμαι free (μια σχέση που είχα την τελείωσα), αυτός είναι με μία, αλλά δεν με νοιάζει τίποτα... θέλω να το ζήσω! Μου το χρωστούσε η ζωή! Mετά από τόσες ξενέρωτες και συμβατικές σχέσεις αναζητώντας τον κατάλληλο, απολαμβάνω των έρωτα με αυτόν που αγαπώ κι ό,τι γίνει... Το ερώτημα λοιπόν είναι να φύγω; Πιστεύω ότι αν δεν ήταν να φύγω, δεν θα το ζούσαμε αυτό που ζούμε. Δεν απελευθερώθηκε μόνο αυτός, αλλά και εγώ... Δεν μου έχει ζητήσει να αλλάξω τα σχέδιά μου, ίσα ίσα που λέει ότι θα έρχεται να με βλέπει, άρα θέλει (τον βολεύει) το «φευγιό» μου... και γενικά τι να κάνω; «Μια τρελή σαραντάρα».
Η συναισθηματική ανωριμότητα είναι το απόλυτο βιάγκρα, το ξέρω.
Υ.Γ. 1 Αν το κίνητρό σας για να φύγετε στην επαρχία είναι το πώς θα αντιδράσει ο άλλος, καταλαβαίνετε ότι στην πραγματικότητα δεν στοχεύετε ούτε να κάνετε καινούργια αρχή ούτε να μηδενίσετε. Και, βασικά, η καραμέλα «φόβος της δέσμευσης» δεν είναι άλλο από το φόβο της κοντινότητας. Εννοώ ότι το να μη θέλεις να κάνεις παιδιά δεν είναι λόγος να μην είσαι κανονικό ζευγάρι με κάποιον. Προέχει λοιπόν να σκαλίσετε το δικό σας θέμα: με ποιο είδος ανθρώπου θα νιώθατε ασφαλής; Όταν αναγνωρίζουμε τις αληθινές ανάγκες μας, αρχίζουμε να ελκύουμε και να μας ελκύουν άνθρωποι που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να τους προσέξουμε.
Υ.Γ. 2Θέλετε ή δεν θέλετε παιδιά;
Υ.Γ. 3 Ή, μάλλον, θέλετε ή δεν θέλετε σχέση; Σας θυμίζω ότι ο «κατάλληλος» που διαλέξατε έχει άλλη – έστω κι αν τη γράφει εκεί που τη γράφει.
Μυρτώ μου, καλησπέρα, είμαι ερωτευμένη με τον Νίκο, όπου Νίκος εστί ο κολλητός μου! Κάνουμε παρέα 6 χρόνια (καφέδες, εκδρομές, ταξίδια, γενικά είμαστε πακετάκι) και κατά έναν περίεργο τρόπο, από την αρχή,τα πάντα μας συντονίζονται. Όλες οι δουλειές μας, οι σπουδές μας και οι φιλοδοξίες μας παρόμοιες. Εδώ και ένα χρόνο ανοίξαμε και τη δικιά μας εταιρεία και κάνουμε όνειρα μαζί για όλα αυτά! Επίσης συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε ζευγάρι! Κάθε μέρα μού στέλνει και του στέλνω «καλημέρα» ενώ στην κοπέλα του το έχει απαγορεύσει (α, ναι, έχει και από αυτό δυστυχώς!). Επίσης μιλάμε όλη μέρα (που και αυτό δεν το κάνει με αυτή) και γκρινιάζει όταν του στέλνει όλη μέρα! Όταν δεν είναι καλά θα είμαι το πρώτο άτομο που θα πάρει και αντίστοιχα και εγώ... Στο μεταξύ, του έχω πάει το θέμα δυο τρεις φορές στο αν μπορούσε να με δει ερωτικά: μόνο που δεν ουρλιάζει «όχι» και δεν τρέχει γύρω-γύρω να φωνάζει «ήρθε το τέλος!» και «ποτέ!». Και από την άλλη, όταν τσακωνόμαστε (που γίνεται συχνά) θα με πάρει 800 τηλέφωνα και αν με ακούσει να κλαίω ή να είμαι στεναχωρημένη, τρέχει να τα βρούμε και να με παρηγορήσει. Επίσης ανέχεται όλες τις ακραίες συμπεριφορές μου, που σαν ερωτευμένη και απογοητευμένη γυναίκα είναι πολλές! Πάω να τρελαθώ, θέλω να του το πω και από την άλλη φοβάμαι. Και δεν θα αντέξω να τον χάσω από κοντά μου! Τι να κάνω;
Πάντως, αν θέλετε να του το πείτε και φοβάστε μην του ’ρθει συγκοπή, τζάμπα φοβάστε. Ξέρει πολύ καλά ότι είσαστε ερωτευμένη και το χειρίζεται τέλεια.
Υ.Γ. 1 Σιγά μην τον χάσετε – καταπώς δείχνουν τα πράγματα, είναι αρκετά αρρωστάκι για να βρει το σθένος να βάλει όρια σε μια σχέση που ούτε ο ίδιος ξέρει τι είναι.
Υ.Γ. 2 Αναρωτιέμαι όμως τι θα γίνει αν η κοπέλα του βρει το σθένος να τον στείλει στο διάολο.
