(Περίληψη προηγουμένου: Ο κουμπάρος γράφτηκε στο κολυμβητήριο για να χάσει κάνα κιλό και ό,τι άλλο προκύψει)
Με πήρε τηλέφωνο νωρίτερα απ’ ότι συνήθιζε και μου ανακοίνωσε ότι ύστερα από τρεις τέσσερις επισκέψεις στο κολυμβητήριο αισθανόταν κιόλας αθλητικός τύπος. «Μου φαίνεται ότι ανοίξανε οι πλάτες μου. Καλή φάση, να γραφτείς κι εσύ. Α, δε σου είπα το άλλο. Μου ’λεγε εμπιστευτικά ένας τύπος που πάει τα πρωινά ότι χθες οι πρώτοι που πήγανε βρήκανε μια κουράδα να επιπλέει και ψάχνανε απόχη να τη μαζέψουνε. Μάλλον θα ξέφυγε από κανένα μπάρμπα». «Και γιατί στο έλεγε εμπιστευτικά;» «Μη διαρρεύσει και το μάθουνε και οι γυναίκες και δεν ξαναπατήσουνε».
Είχε βάλει στο μάτι δύο κοπέλες. Τη μία την έβλεπε κάθε Δευτέρα. Ήτανε γύρω στα 30, κολυμπούσε σα δελφίνι και σε αντίθεση με τις άλλες που φορούσανε ολόσωμο, εκείνη φορούσε μπικίνι. Κι όλο και προσπαθούσε να πάρει λίγο μάτι μέσα από το νερό, αλλά θολώνανε τα γυαλιά και δεν έβλεπε τίποτα («ψευτοπράματα ρε μαλάκα, 5 ευρώ, τι περιμένεις»). Η άλλη ήτανε γυμνάστρια μικρών παιδιών και πήγαινε πέρα δώθε κατά μήκος της πισίνας, όρθια με τα ρούχα, και έδινε οδηγίες στα παιδάκια. Μια μέρα επιχείρησε να της πιάσει κουβέντα.
Κουμπάρος (ρουφώντας την κοιλιά του): «Είδες; Αφού δεν έμαθα να κολυμπάω μικρός, θα μάθω μεγάλος, χεχεχε…»
Γυμνάστρια: «Ναι…»
Κουμπάρος: «Είναι ωραίο να ασχολείσαι με μικρά παιδιά, ε;»
Γυμνάστρια: «Ε, λίγα χρόνια… Με συγχωρείς τώρα, να προσέξω και τα παιδάκια μη μου πάθουνε και τίποτα…»
Αυτό το τελευταίο ο κουμπάρος το εισέπραξε ως ενθαρρυντικό σημάδι. Σκέφτηκε ότι αφού του ζήτησε και συγγνώμη που έπρεπε να διακόψει την κουβέντα, μπορεί και να ψήνεται. Θα την είχε στα υπόψη.
Την επόμενη Δευτέρα πήγε από νωρίς και διαπίστωσε πως ήταν ο μοναδικός που δεν έκανε ντους πριν να πέσει στην πισίνα. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έκαναν όλοι, ενώ ήταν προαιρετικό. Αφού μόνο νερό ρίχνανε πάνω τους, να πεις ότι πλένονταν κιόλας κανονικά, θα υπήρχε ένα νόημα, αλλά τώρα; Τα σκεφτόταν αυτά ενώ είχε κάτσει στον πάγκο των αποδυτηρίων και έβγαζε τις κάλτσες του. Δίπλα του, στο ένα μέτρο, ήταν ένας χοντρός τύπος γύρω στα 65, με την πλάτη γυρισμένη στον κουμπάρο. Ο τύπος έσκυψε να βγάλει το βρακί του και ο κουμπάρος με τον κώλο του τύπου κοιταχτήκανε.
Οι περισσότεροι άντρες πέφτανε στο νερό με βουτιές που μάλλον νόμιζαν ότι ήταν θεαματικές, ο κουμπάρος προτιμούσε να μπαίνει σιγά-σιγά από τη σκαλίτσα. Πλησίασε προσεκτικά, έβαλε πρώτα το ένα πόδι, το έφερε πίσω, μετά έβαλε και το άλλο και κοντοστεκότανε, όταν αντιλήφθηκε ότι πίσω του περίμενε η κοπέλα με το μπικίνι. Πήγε κάτι να της πει χωρίς ακόμα να έχει σκεφτεί τι, χαμογέλασε, γλίστρησε στα βρεμένα πλακάκια κι έπεσε στο νερό αεροπλανικά.
Όταν συνήλθε, έριξε μια ματιά τριγύρω. Η γυμνάστρια απουσίαζε, οπότε ήταν ευκαιρία να επιχειρήσει να πιάσει κουβέντα στην άλλη. Του άρεσε πολύ. Είχε μεγάλα μάτια, μεγάλα μάγουλα, φορούσε βατραχοπέδιλα και της πήγαινε και το σκουφάκι. Βρέθηκαν να παίρνουν μερικές ανάσες σε διπλανές διαδρομές και ο κουμπάρος το πήρε απόφαση.
Κουμπάρος (με χαμόγελο): «Κούραση, ε;»
Κοπέλα (με χαμόγελο): «Ναι, αλλά καλά είναι»
Κουμπάρος: «Έρχεσαι καιρό;»
Κοπέλα: «Ναι. Κάνα δυο μήνες»
Κουμπάρος: «Ε, δυο μήνες δεν είναι πολύς καιρός»
Εκείνη έδειξε να το επεξεργάζεται για δυο τρία δευτερόλεπτα και μετά, με ένα μακροβούτι, συνέχισε το κολύμπι. Μετά με πήρε τηλέφωνο. «Έλα ρε μαλάκα, στο κολυμβητήριο ήμουν» «Πάλι;» «Πάλι. Έπιασα την κουβέντα σε εκείνη που σου έλεγα» «Πώς την είδες; Θετική;» «Εντάξει, μου μίλησε, δεν είπαμε και πολλά αλλά το θέμα ήτανε να πούμε κάτι, ώστε την επόμενη φορά να έχω το θάρρος να της πω γεια και να της μιλάω πιο άνετα. Από ένα γεια ξεκινάνε όλα, δεν στο έχω ξαναπεί; Πάμε το βράδυ για κάνα ουζάκι;» «Πάμε»
Με περίμενε σε ένα καφενείο στου Ψυρρή, είχε ήδη παραγγείλει ένα καραφάκι ούζο και το συνόδευε με φιστίκια που είχε πάρει από το περίπτερο, γιατί σ’ εκείνο το καφενείο φέρνανε μόνο ποπ κορν. «Λες ρε να το αραιώσω το κολυμβητήριο; Φοβάμαι μη γίνω φουσκωτός» «Όχι ρε, έτσι γίνεσαι φουσκωτός; Από τη μια μέρα στην άλλη; Πρέπει να περάσουνε χρόνια» «Σιγά μην πηγαίνω χρόνια. Μέχρι το καλοκαίρι και πολύ είναι. Καλά, λέμε ότι στο Καβούρι φέτος θα δώσω ρέστα»
