Ο πεζόδρομος της Αγίας Λαύρας είναι ένα από τα στενά εκείνα για τα οποία αγαπάς την Αθήνα. Σε μια πάροδο της Θηβών, εκεί που δεν το περιμένεις, ξεπροβάλλει με όλα τα φωτάκια από τα ωραία μαγαζάκια του σαν φάρος για να σε παρασύρει μακριά από το ναυάγιο των λεωφόρων.
Το 1961 άνοιξε εδώ ένα μικρό παραδοσιακό μαγαζάκι. Κλασικό Καφενείο λεγόταν και σέρβιρε τα βασικά: καφέ, αποστάγματα και μεζεδάκια. Η ιστορία του συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μόνο που έχει αλλάξει όνομα. Η ταμπέλα γράφει τώρα Ρακοθεωρίες και στα τραπεζάκια δεν στριμώχνονται πια μεζεδάκια και καφέδες, αλλά ό,τι βάζει ο νους του μερακλή καλοφαγά.
Εδώ καθίσαμε το βράδυ μιας Πέμπτης παρέα μεγάλη. Ήταν από εκείνες τις ταξιδιάρες νύχτες που φέρνει ο Σεπτέμβρης και σε κάνει να διψάς για κρασάκι και καλό φαγητό. Ήμασταν στο κατάλληλο μέρος.
Η γλυκιά Στέλλα μάς σέρβιρε ζεστές-ζεστές τις λιχουδιές που στην κουζίνα ετοίμαζε η μαμά της. Μια υπέροχη και πληθωρική σαλάτα με φακές, ντομάτα, φρέσκο κρεμμυδάκι, τριμμένο καρότο, φέτα και μπαλσάμικο (€4,90), μελιτζάνα στο πήλινο (€4,90), αφράτους κολοκυθοκεφτέδες (€4,80), μανιταρόπιτα με χωριάτικο φύλλο (€4,70), ντολμαδάκια γιαλαντζί που η κυρία Αγγελική είχε φτιάξει εκείνο το πρωί (€4,70), «κοκότα τηγανιά», δηλαδή μπουκιές κοτόπουλου και πολύχρωμες πιπεριές σβησμένες με κρασί και λεμόνι (€6,20) κι εκείνο το καταπληκτικό κα…θήκη (έτσι το λένε). Τουτέστιν, ένα «σκαμμένο» κρίθινο παξιμάδι που χρησιμοποιείται σαν μπολ για να φιλοξενήσει ντομάτα, πιπεριές, λουκάνικα και διάφορα τυριά πασπαλισμένα με μπούκοβο (€5,30).
Το μεγάλο σουξέ ωστόσο πρέπει να είναι οι ποικιλίες. Δεν πήραμε, τις χαζεύαμε όμως με ζήλια να πηγαινοέρχονται μοσχομυριστές πάνω στους δίσκους και να κάνουν τα τραπέζια να αγκομαχούν κάτω από το βάρος τους. Στον κατάλογο λέει ότι η μεγάλη ποικιλία κρεατικών (€16) είναι για δύο άτομα, αλλά αυτό το… βουνό (στην κυριολεξία) από μπριζολάκια, κεμπάπ, σεφταλιά, λουκάνικο, κοτόπουλο, πατάτες και πίτες, φτάνει και με το παραπάνω για όλη την παρέα.
Εμείς τσουγκρίζαμε με ωραίο χύμα κρασάκι, θα βρεις όμως και χύμα ούζο από τη Μυτιλήνη, τσίπουρο από το Ξυλόκαστρο, φοβερή ρακή από την Κρήτη, ρακόμελο και οινόμελο που φτιάχνουν μόνοι τους. Μόνοι τους φτιάχνουν και τα γλυκά που πραγματικά αξίζει να δοκιμάσεις.
Στο διά ταύτα, η μαμά είναι φίνα μαγείρισσα (το μαρτυράνε άλλωστε και τα –κάθε βράδυ– γεμάτα τραπέζια). Έχει όμως και δυο τρία μυστικά στο πλευρό της. Όπως την αυθεντική αρμένικη συνταγή για κεμπάπ που η αδερφή του μπαμπά της έφερε από τη Σμύρνη. Ή εκείνη για καταπληκτικά κεφτεδάκια, όπως μόνο οι Σμυρνιές ξέρουν να φτιάχνουν.
Με αυτά και με εκείνα όλο χορταίναμε κι όλο παραγγέλναμε. Στο τέλος δόθηκε ομόφωνα η υπόσχεση τις επιστροφής, όχι όμως μόνο για το φαγητό. Οι Ρακοθεωρίες είναι οικογενειακή επιχείρηση. Στην κουζίνα αρχηγός είναι η μαμά, ενώ μπαμπάς και κόρες μοιράζονται από κοινού τα υπόλοιπα πόστα. Στην ουσία αυτό μεταφράζεται ως «γνήσια σπιτική κουζίνα με ειλικρινή φιλοξενία». Αυτό ακριβώς είναι που σε κάνει να ξαναπάς.
Λαχταριστή κουζίνα η οποία θα σας προτείνει περισσότερους από 60 μεζέδες, παγωμένες κρητικές ρακές, οινόμελα, μαστίχα και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη, με τιμές που εύκολα τις λες φιλικές. Και με ρεμπέτικες βραδιές. Ανοιχτό κάθε μέρα, από τις 12 το μεσημέρι έως τις 2 τη νύχτα.
14°
