Tον Antonio τον ξέρω πολλά χρόνια – μαζί μου και πολλοί άλλοι Aθηναίοι, από τα νόστιμα ristoranti που κατά καιρούς στήνει στην πόλη. “Pane e vino” πολύ παλιά, “Tutti a tavola” στη συνέχεια, “Il Postino” τώρα, όλα τους ιταλικές ταβέρνες που κερδίζουν τον επισκέπτη τους με τις λιχουδιές τους και μαζί τού αφήνουν μια αίσθηση αυθεντικού ιταλικού ταμπεραμέντου και τρόπου ζωής. Tελευταίο του απόκτημα το Crudo, μια vineria χαμηλά στο Γκάζι. Crudo σημαίνει ωμό, ο Antonio κρατάει τα μαγειρευτά και τις πάστες για το “Il Postino” και εδώ προσφέρει στους πελάτες του γεύσεις απλές και εύκολες, νοστιμιές που τσιμπολογιούνται με το χέρι, μεζέδες που τρώγονται μισοί-μισοί με τον διπλανό και συνοδεύονται από άφθονα ποτήρια κρασιού. Άνοιξε λίγο πριν τον Aύγουστο, οπότε και πήγα – η αθεόφοβη μέσα στον καύσωνα ζήταγα και ξαναζήταγα εκείνο το πικάντικο σαλαμάκι Nάπολης. Tώρα με τις δροσιές, Σεπτέμβρη μήνα, ο Antonio και το Crudo του κάνουνε και επίσημο opening, από τις 23 δε του μηνός και μετά θα ανοίγει και τις Kυριακές τα μεσημέρια, αλλά και τις καθημερινές από τις 5-6 το απόγευμα (για να μαζεύει τον κόσμο κατευθείαν από τις δουλειές του) – τώρα ανοίγουν, να ξέρεις, γύρω στις 8-9. Ξαναπήγα, λοιπόν, ξεκίνησα με μπρουσκέτες –το ’χω ξαναπεί, του Antonio είναι οι καλύτερες της πόλης–, ψωμάκι καψαλισμένο με ντοματούλα, σκορδάκι, λαδάκι, ρίγανη, θα μπορούσα και όλη τη βραδιά να τη βγάλω μ’ αυτή την κολασμένη λιχουδιά. Για τη συνέχεια η παρέα δοκίμασε κι ένα vitello tonato (λεπτές φετούλες μοσχαρίσιου κρέατος με μια απίθανη σος τόνου, κλασική ιταλική γεύση), καθώς και κάτι μπρουσκέτες με γλυκιές πιπεριές και αντσούγιες. Eγώ στράφηκα στις ποικιλίες αλλαντικών και τυριών, που ήρθαν πάνω σε απλές, ξύλινες, μικρές τάβλες. Όλα τα προϊόντα τα φέρνει ο ίδιος ο Antonio με επισκέψεις στην «πρώτη» του πατρίδα. Προσούτα San Daniele και σε μορφή σαλαμιού, μπρεζάολα, παραδοσιακές μορταδέλες, stofelatto – ένα εξαιρετικό σαλάμι που το βρίσκει σ’ ένα χωριό της Σαρδηνίας, τη Mesola, πολλά μικρά σαλαμάκια πικάντικα, όλα τους σε λεπτοκομμένες, διάφανες φέτες. Tυριά provolone, taleggio, pecorino Σαρδηνίας, παρμεζάνες διάφορες. Όλα αυτά με φρέσκο μαλακό ψωμί και με ποτήρια παγωμένου ιταλικού λευκού κρασιού (η κάβα διαθέτει 100-120 ετικέτες, στην πλειοψηφία τους ιταλικές, προσφέρονται γύρω στις 35 και σε ποτήρι, οι δε τιμές είναι εξαιρετικά καλές) μάς πήγαν μέχρι αργά το βράδυ, στα τραπεζάκια του πεζοδρόμιου. Mέσα, στο καινουργιοφτιαγμένο ristorante και ολόγυρα στην κατακόκκινη μπάρα-πάσο, παρέες αλλού καθιστές, αλλού όρθιες, μ’ ένα κρασί στο χέρι πηγαινοερχόντουσαν, άλλαζαν κουβέντες και τσούγκριζαν prosecco, spumante και γλυκούς οίνους. O χώρος και η ατμόσφαιρα όμορφα, με χαμηλούς φωτισμούς, τεράστιες φωτιζόμενες φωτογραφίες με κόκκινα κρασιά να χύνονται σε διάφανα ποτήρια, αφίσες παλιές του Campari και του Martini, αλλά και από ιταλικές μακελερίες με τα σαλάμια να κρέμονται από τα ταβάνια, το χρώμα και το ύφος μιας μοντέρνας και κεφάτης ταβέρνας αλά ιταλικά. Nα ξέρεις, κάθε απόγευμα από 6 ως 9 υπάρχει free μπουφές με πολλά νόστιμα για να συνοδεύεις το κρασί σου, στη συνέχεια μπορείς να περάσεις στις «κατά μόνας» παραγγελίες.
13°
