Οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας ή σκεπτόμενο ον; Οk, το ξέρω ότι για τους γάβρους το δίλημμα δεν υφίσταται, αλλά για σκεφτείτε και λίγο εμάς τους βάζελους, που εξυπηρετούμε αμφότερες τις καταστάσεις. Και αντιμετωπίζουμε από τότε που ανέλαβε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος την προεδρία του ΠΑΟ, κρίση υπαρξιακή. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε μια τέτοιου είδους κρίση, σύμφωνα με τους εγκυροτέρους των αθλητικών αναλυτών. Το καλύτερο συμπέρασμά τους; «Δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει κάτω από το βάρος αβάσταχτων πιέσεων και καταστάσεων». Το χειρότερο; «Θα τον φάει το σκοτάδι, το μαύρο». Όλα αυτά παρέα με σκαμπρόζικες λεπτομέρειες του τύπου «τι περιμένεις από έναν άνθρωπο που έβγαλε τον Συνασπισμό από τη Βουλή;» (η Δαμανάκη το κατάφερε αυτό, αλλά άντε να πείσεις τους δαιμόνιους ρεπόρτερ) και νοσταλγικές περιηγήσεις στα καουμποϊλίκια της εποχής Νικόλα Πάτέρα.
Κι εδώ περνάμε στο δεύτερο μεγάλο ερώτημα. Τι γίνεται, ρε παλικάρια, άμα δεν είμαστε ούτε τσάτσοι του Βαρδινογιάννη ούτε τσάτσοι του Πατέρα; Η συντριπτική πλειοψηφία των Παναθηναϊκών που γνωρίζω εγώ δεν θέλει να συνταχθεί ούτε με τη μία ούτε με την άλλη πλευρά. Φυσικά και χάρηκαν και χειροκρότησαν και επευφήμησαν την επιτυχία του Νικόλα Πατέρα να βάψει ξανά πράσινο το πρωτάθλημα. Οι ίδιοι άνθρωποι, ωστόσο, είχαν χειροκροτήσει την καταπληκτική ομάδα του Γιάννη Κυράστα, που αν θυμάμαι καλά είχε φτιαχτεί με λεφτά βαρδινογιαννέικα. Κι αν ο Άγγελος Φιλιππίδης είχε το σθένος να πάρει τους παίκτες μας και να φύγει από τη Ριζούπολη (βλέπε το φωτεινό παράδειγμα των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου), θα έβγαινε αιωνίως πρώτος βουλευτής στην Α΄ Αθήνας με όποιο κόμμα κι αν κατέβαινε στις εκλογές.
Μιας και μιλάμε για κόμματα, όμως, ας επιστρέψουμε στον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Δεν είχε άδικο ο Παύλος Τσίμας όταν ευφυώς σημείωνε ότι ο νέος πρόεδρος δεν είναι κανένα παιδάκι. Και πώς να ήταν, δηλαδή, όταν κατόρθωσε επί σειρά ετών να κουμαντάρει τα ρίφια της Ανανεωτικής Αριστεράς; Έχω περάσει από το χώρο, τον ξέρω καλά, και με το χέρι στην καρδιά σάς δηλώνω ότι μπορεί να σε στείλει με μοναδική ευκολία στο τρελάδικο. Όταν κάθε μέλος και κάθε οπαδός έχει τη δική του παραλλαγή αριστερής κοσμοθεωρίας (που θα σώσει τον κόσμο εν ριπή οφθαλμού!), ο πρόεδρος του ΣΥΝ πρέπει να είναι ταυτόχρονα ταχυδακτυλουργός, παιδονόμος, killer (για να μην ξεχνάμε τα αμυντικά μας προβλήματα) και φυσικά δικηγόρος.
Μάλιστα, δικηγόρος, για να μην ξεχνάμε και την επαγγελματική ιδιότητα του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Όταν κάποιος δεν τα βρίσκει μπαστούνια με το επιχειρηματικό κατεστημένο (πολλά τα παραδείγματα), με το αστυνομικό κατεστημένο (υπενθυμίζω δίκη Κορκονέα) και το θρησκευτικό κατεστημένο (υπενθυμίζω την περιπέτεια με το μακαριστό Χριστόδουλο και την Προεδρία της Δημοκρατίας), πιστεύετε πραγματικά ότι θα τα κάνει επάνω του μόλις αντικρίσει τον Αχιλλέα Μπέο;
Να φέρω κι ένα παραδειγματάκι; Πέρυσι ο πρόεδρος Πατέρας έκανε τη μεγάλη μαγκιά και ανέβηκε στο πούλμαν της ομάδας και πήγε κύριος στο Καραϊσκάκη. Δεν μπόρεσε όμως να εμποδίσει τα άθλια έκτροπα στη διαδρομή. Ελάτε τώρα στη θέση του προέδρου Κωνσταντόπουλου. Είναι πολύ πιθανό ότι όχι μόνο στο πούλμαν δεν θα ανέβει, αλλά ούτε καν την ενδεκάδα του ντέρμπι δεν θα ξέρει. Τι στοίχημα πάτε, ωστόσο, ότι ως καλός δικηγόρος θα έχει δέσει από την προηγουμένη όλο το σκηνικό με δεκάδες εισαγγελείς, εκατοντάδες εντάλματα και χιλιάδες αστυνομικούς να περιφρουρούν την τάξη;
Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι, είναι προφανές ότι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΟ ούτε άγιος είναι ούτε θαυματοποιός. Περισσότερο φέρνει σε εκείνο εκεί που είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ για τη Σοβιετική Ένωση. Ότι δηλαδή επρόκειτο περί γρίφου, τυλιγμένου σε μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα. Σήμερα πάντως δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός Εγγλέζος ιστορικός που να μην παραδέχεται ότι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τον κέρδισαν οι Σοβιετικοί.
17°
