Πάου Γκασόλ: Μια καριέρα σαν παραμύθι

Τα χρόνια περνούν και όλοι εκείνοι οι μπασκετικοί ήρωες των παιδικών χρονών για πολύ κόσμο, κρεμάνε σιγά-σιγά τα παπούτσια τους μετά από γεμάτες ή πλούσιες καριέρες. Πριν μερικούς μήνες είχε προηγηθεί η απόσυρση του Βασίλη Σπανούλη, ενός θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τις τελευταίες ώρες ένας άλλος θρύλος και κατά πολλούς ο μεγαλύτερος Ισπανός αθλητής όλων των εποχών, Πάου Γκασόλ, αποφάσισε να βάλει οριστικό τέλος σε μία αξιοζήλευτη πορεία 23 ετών μέσω μίας συγκινητικής συνέντευξης τύπου.

Τα πρώτα βήματα του ανθρώπου που συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους σέντερ που πάτησαν ποτέ τα παρκέ, ξεκινούν στην Βαρκελώνη το 1980. Προερχόμενος από ένα περιβάλλον με δύο γονείς ερασιτέχνες μπασκετμπολίστες, ο Πάου δεν μπορούσε να παρεκκλίνει από αυτό. Η δουλειά των γονέων του τον έκανε να μετακομίσει όταν ήταν 6 σε ένα προάστιο της Βαρκελώνης, διότι ήταν γιατροί. Εκεί, άρχισε να ασχολείται πρώτη φορά με τον αθλητισμό. Λάτρευε το ποδόσφαιρο, αγαπούσε το μπάσκετ, όμως οι πρώτες του προπονήσεις ήταν με την ομάδα ράγμπι του σχολείου πριν μπει μέσα του το μικρόβιο της πορτοκαλί μπάλας. Σε ηλικία 11 ετών, μαθαίνει στην τάξη πως ο Μάτζικ Τζόνσον ανακοινώνει την απόσυρσή του από το μπάσκετ εξαιτίας του ιού HIV. Αυτό κάνει τον μικρό Πάου να παίρνει στα σοβαρά την Ιατρική για να μπορέσει να βοηθήσει ανθρώπους με παρόμοια προβλήματα. Κατάφερε να περάσει στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης το 1998, όμως η Μπαρτσελόνα τον ανακαλύπτει την ίδια χρονιά και τον εντάσσει στο δυναμικό της.

Την περίοδο 1998-2001 ο Γκασόλ έδειξε σε όλους πως είναι σε θέση να αλλάξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ένα ψιλόλιγνο κορμί, δύο μέτρων και δεκαπέντε εκατοστών που είχε τρομερή ευχέρεια στον έλεγχο της μπάλας. Στην εποχή εκείνη τα 5αρια δεν τολμούσαν να κάνουν ούτε μία ντρίμπλα, όμως ο νέος από την Βαρκελώνη έδειχνε σαν να έχει γεννηθεί γι΄αυτό. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων το 1998 κατακτά το χρυσό μετάλλιο και το 1999 στο Παγκόσμιο Νέων της Λισαβόνας επαναλαμβάνει το ίδιο κατόρθωμα απέναντι στης Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Τότε δεν το ήξεραν πολλοί αλλά αυτή η χρυσή γενιά παικτών των Ναβάρο, Γκασόλ, Λόπεζ θα κατακτούσε τα πάντα την επόμενη δεκαετία. Με την ομάδα της Καταλονίας κατέκτησε ένα πρωτάθλημα το 1999, χωρίς να έχει τόσο ενεργό μέρος στο ρόστερ και ένα νταμπλ την σεζόν 2000-2001. Εκεί τελείωσε με έναν μέσο όρο 24,7 λεπτά συμμετοχής, 12,4 πόντους και 5,8 ριμπάουντ. Στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος, κάνει μια μαγική εμφάνιση απέναντι στην Ουνικάχα. Ο μικρός είχε πια μεγαλώσει και φαινόταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα. Μετακόμιση στην Αμερική και το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.

Σε μία εποχή που δεν ήταν εύκολο για έναν ευρωπαίο παίκτη να παίξει στο NBA, ο Πάου Γκασόλ γίνεται draft από τους Ατλάντα Χοκς το 2001, οι οποίοι θα τον ανταλλάξουν με τους Γκρίζλις. Κανείς δεν γνώριζε τότε το μέγεθος του λάθους της ομάδας από την Ατλάντα. Στο Μέμφις έμεινε μία γεμάτη επταετία και πολλοί έχουν λησμονήσει τα βήματα που έκανε ο οργανισμός με τον Ισπανό σέντερ. Μία σεζόν με 50 και μία ακόμη με 49 νίκες, έχοντας αποκλειστικά πάικτες ρολίστες όπως οι Σέιν Μπατίρ, Τζέισον Γουΐλιαμς, Μπόνζι Ουέλς, Μπο Άουτλο, Τζέιμς Πόζεϊ και τον γνωστό μας, Ιάκωβο Τσακαλίδη. Ο Γκασόλ γιγαντώθηκε σαν παίκτης και σαν προσωπικότητα. Δεν έπεσε κάτω από τους 17,8 πόντους μέσο όρο και διακρίθηκε ως Καλύτερος Νέος Πάικτης το 2002 μαζί με την πρώτη του συμμετοχή σε All Star Game το 2006. Ήταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα και την μετακίνηση σε μία ομάδα που διεκδικεί τον τίτλο του πρωταθλητή. Δίπλα σε πραγματικά χαρισματικούς παίκτες που θα αναδείκνυαν το ταλέντο και τον ευρηματικό τρόπο παιχνιδιού του. Οι Λος Άντζελες Λέικερς του δίνουν αυτή την ευκαιρία το 2008 με τον προπονητή τους Φιλ Τζάκσον να δηλώνει καιρό μετά πως: «Το ταλέντο του Πάου έφερε ελπίδα και τίτλους στην πόλη του Λος Άντζελες. Η επίδραση του ήταν άμεση σε όλο τον οργανισμό. Μαζί με αυτό ήταν ένας ευγενικός τύπος και ένας γενναιόδορος άνθρωπος». Η μοίρα τον έφερε μαζί με έναν από τους καλύτερους παίκτες που υπηρέτησαν ποτέ το άθλημα, τον Κόμπι Μπράιαντ και από εκεί τους συνέδεσε μια αδελφική φιλία πολλών χρόνων.

Η εξαετία στους Λέικερς είναι από τις πιο παραγωγικές στην καριέρα του. Το αγωνιστικό προφίλ του έχει πια διαμορφωθεί πλήρως. Είναι πολύ αθλητικός για το ύψος του, παίζει τόσο τη θέση του σέντερ όσο και του πάουερ φόργουορντ, συνεχίζοντας την παράδοση που είχαν δημιουργήσει στη λίγκα οι Τόνι Κούκοτς και Ντιρκ Νοβίτσκι. Έχει ανεπτυγμένες όλες τις κινήσεις κοντά στο καλάθι, σουτάρει πολύ καλά από μέση και μακρινή απόσταση, ενώ είναι και ένας φοβερός πασέρ με 3,2 assist σε όλη του την καριέρα. Ο ίδιος ο Κόμπι είχε δηλώσει πως είναι δύσκολο να βρεις κάποιον παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά στο παιχνίδι. Στο Λος Άντζελες πραγματοποιεί το repeat το 2009 και 2010, με συμμετοχή σε τρία All Star Game (2009 – 2011). Φεύγει γεμάτος εμπειρίες το 2014 για το Σικάγο και τους Μπουλς. Ήταν ευτυχισμένος για την κίνηση του στην Πόλη των Ανέμων, φτιάχνοντας ένα φοβερό team με τους Ντέρικ Ρόουζ και Τζίμι Μπάτλερ. Παίζει εκεί για μια διετία και έκτοτε περνά από το Σαν Αντόνιο, τους Μιλγουόκι και το Πόρτλαντ βάζοντας τέλος σε μία μεγάλη καριέρα στο NBA.

Το καμάρι του όμως θα αποτελούν για μια ζωή οι περιπέτειες με την Εθνική Ισπανίας. Με την χρυσή γενιά των «Φούριας Ρόχας» κατέκτησε σχεδόν για πάντα στο πέρασμά του. Έντεκα καλοκαίρια από την ζωή του με ισάριθμα μετάλλια (4 χρυσά, 4 ασημένια, 3 χάλκινα). Αμέτρητες στιγμές χαράς, υπερηφάνειας αλλά και στεναχώριας. Το 2006 λόγω ενός τραυματισμού στον ημιτελικό με την Αργεντινή, έχασε τον τελικό με την Ελλάδα. Μέχρι και σήμερα αναφέρει πως είναι ένα από τα παιχνίδια που θα ήθελε να είχε παίξει. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2015 στην Γαλλία, διαλύει τους οικοδεσπότες παίζοντας ουσιαστικά μόνος. Τελικός απολογισμός 40 πόντοι, 11 ριμπάουντ και 3 τάπες, με τα βίντεο να θυμίζουν στον κόσμο πως όλα αυτά πραγματικά συνέβησαν.

Από το 2016 και έπειτα, τα λεπτά του στο NBA άρχισαν να μειώνονται. Τα επιβαρυμένα του πόδια δεν άντεξαν την πίεση χρόνων και άρχισαν να βγάζουν τραυματισμούς όλο και πιο συχνά. Ένα από τα όνειρά του ήταν να αγωνιστεί στην ίδια ομάδα με τον αδερφό του Μαρκ, πέραν της εθνικής Ισπανίας. Στο κύκνειο άσμα της καριέρας του κατάφερε ένα ακόμη μεγάλο του όνειρο. Να κλείσει την τεράστια καριέρα του στη γενέτειρα του, Βαρκελώνη. Έβαλε για ακόμη μία φορά τα μπλαουγκράνα χρώματα και έπαιξε για μισή σεζόν στη Μπαρτσελόνα, κάτω υπο τις οδηγίες του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, φτάνοντας μέχρι και τον τελικό της Euroleague. Το περασμένο καλοκαίρι πραγματοποιεί τις τελευταίες του εμφανίσεις με την Ισπανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, φτάνοντας μέχρι τους 8 του τουρνουά.

Την 5η Οκτωβρίου 2021 ο Pau Gasol στήθηκε μπροστά από τους δημοσιογράφους που τον περίμεναν και προσπάθησε μέσα σε μερικές λέξεις να κάνει αποτίμηση της τεράστιας καριέρας του. Φαινόταν σαν κάτι να του λείπει. Στο σημείο που αναφέρθηκε στον Κόμπι Μπράιαντ, ο Ισπανός λύγισε.«Θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον Kobe. Θα ήθελα όσο τίποτα να ήταν εδώ, όμως η ζωή είναι άδικη πολλές φορές. Με έμαθε πως να είμαι πιο ηγετικός, πιο ανταγωνιστικός και τι χρειάζεται για να νικήσεις» ανέφερε ο Γκασόλ μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Με τον Μπράιαντ τους συνέδεε μια αδελφική φιλία πολλών χρόνων, που ο ίδιος προσπαθεί να τιμά μέχρι σήμερα. Είναι πάντα στο πλευρό της συζύγου Βανέσα και τα τρία της παιδιά. Την επισκέπτεται συχνά, τους δίνει δώρα και πάντα προσπαθεί να περνάει χρόνο μαζί τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του στο παρελθόν, τον περιγράφουν ως έναν πολύ δοτικό άνθρωπο. Η αλήθεια είναι πως ο Πάου διαθέτει υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, προσπαθώντας να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί εκείνους που το έχουν ανάγη. Από το 2003 είναι εκπρόσωπος της Unicef, συμμετέχοντας σε πολλές καμπάνιες σε ολόκληρο τον κόσμο. Με τον αδερφό του Marc έχουν ιδρύσει το Gasol Foundation, έναν οργανισμό που βοηθάει πολλά παιδιά με προβλήματα παχυσαρκίας. Το 2018 με ένα άρθρο του στο The Players Tribune, υπερασπίστηκε τις γυναίκες που προσπαθούν να κάνουν καριέρα προπονητή και δεν μπορούν λόγω διακρίσεων.

Ο Pau Gasol είναι ο τελευταίος μίας τεράστιας δυναστείας Ισπανών παικτών στο παγκόσμιο μπασκετ. Εκτός από όλες τις επιτυχίες που σημείωσε, κατάφερε να παντρέψει το παλιό με το καινούριο στιλ παιχνιδιού. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα εντός και εκτός παρκέ, που αφήνει πολλές γενιές ανθρώπους στεναχωρημένους με την απόσυρσή του.